Траперы звычайна адпускалі ў адрас інспектара сама страшныя пагрозы, і слухачы прывыклі не прымаць іх усур'ёз альбо прымалі з вялікай скідкай. Але ў двух выпадках Рой быў схільны верыць у сур'ёзнасць пагрозы: з боку Сен-Клэра — з-за яго азлобленасці і Мэрэя — з-за яго абыякавасці: той не выяўляў да інспектара ні павагі ні нянавісці, але, сустрэўшыся твар у твар, ведаў бы, што зыход адзін — забіць альбо быць забітым. Да гэтага часу Рой заўсёды лічыў, што Мэрэй для інспектара больш небяспечны, але злосць Зела была такой лютай, што гэта пачынала турбаваць Роя, і ён зноў прапанаваў выпіць.
— Я на возеры буду адразу ж за табой, — сказаў яму Зел. — Вось закончу гэтую расчыстку і тады мне хопіць на правіянт.
— Хіба Джэк Бэртан плаціць табе за гэтую расчыстку?
— А як жа.
— Дык, значыць, Джэк пасаромеўся прызнацца ў сваёй велікадушнасці!
Рой засмяяўся.
— Згодна з маімі разлікамі, я буду там у сярэдзіне лістапада, — сказаў Зел.
— Гарачы будзе сезон, — сказаў Рой. — Відаць, паўгорада збіраецца ў лес, у тым ліку і сам інспектар. Занадта людна будзе там, Зел, занадта людна. — Рой так і не вырашыў, што яму падабаецца больш: кантакты з людзьмі, калі іх многа збіралася ў лесе, ці дзіўная адзінота падчас палявання, далёка ад людзей. Зараз, падагрэты гарэлкай, ён быў за кампанію. — Вядома, — сказаў ён Зелу. — Прыходзь у любы час. Карыстайся любой з маіх хацін — і пайшоў ён к чорту, інспектар. А што чуваць пра Мэрэя? Дзе ён? Я не бачыў яго ад вясны.
Сен-Клэр пільна зірнуў на Роя, а затым сцішыў свой слабы голас так, што яго было ледзь чутна.
— Рой, — сказаў ён. — Мэрэй гэтай восенню не вяртаўся. Ён пайшоў у заказнік Срэбных Даляраў, каб выбраць і зладзіць там зімоўку.
— У пушны заказнік?
— Так, у заказнік. Аднойчы яго ўжо злавілі там, але другі раз не зловяць. Заказнік мае тысячу квадратных міль, і ён ведае там азёры, і рэкі, і балоты, пра якія самі абходчыкі нічога не ведаюць. Ён і зараз там, вядзе разведку звяроў. А за дваццаць гадоў звяроў, відаць, развялося там безліч, аж кішаць. Асабліва баброў, Рой. Там, відаць, гэтага бабра так многа, што скурак і на трактары не вывезеш. Вось мы па яго і рушым. Хочаш разам з намі? У снежні.
Двойчы, калі выпадала дрэннае паляванне, Рой ставіў пасткі ў заказніку Болд-Рывер, які з захаду блізка падыходзіў да Муск-о-гі. Тады яго не мучыла сумленне, але пазней, калі разважыў, ён двойчы вырашаў ніколі больш гэтага не рабіць: з-за некалькіх скурак не варта трапляць у турму і губляць права на паляванне. І зараз, калі б ён не выпіў столькі гэтай атруты, ён адразу ж адмовіў бы Зелу, сказаў бы рашучае «не». Але зараз у ім загаварыла гарэлка.
— О, гэта было б добра! — усклікнуў ён. — Браць баброў у заказніку! Вось разышоўся б наш інспектар! — ён засмяяўся.
— Што ж тут складанага, Рой, асабліва калі нас будзе трое.
— А я вам навошта? — рэзка спытаўся Рой.
Зел ведаў, што Роя не падманеш.
— Паслухай, Рой, — сказаў ён. — Ты лепшы звералоў у цэлым Муск-о-гі. Ты адзін можаш налавіць баброў больш, чым палова трапераў усёй тэрыторыі, было б толькі што лавіць. А ў заказніку — там баброў колькі хочаш. Там на балоце гэтулькі хатак, што бабрам есці няма чаго. Што яшчэ табе патрэбна? І ўся гэтая пушніна ў адным месцы: не трэба рабіць дзесяткі міль дзеля праверкі пастак, вышукваць сляды. Увесь бабёр жыве ў адным месцы, толькі і чакае добрага звералова. Цябе, Рой. Гэта ж зусім проста, праўда. За адзін раз ты з намі наловіш гэтулькі, што хопіць, каб сабрацца на поўнач і яшчэ застанецца. Бабёр заўсёды ў добрай цане, ты ж гэта ведаеш. Справа выгадная.
— Ці не занадта, Зел?
— Вось пачакай, паразмаўляеш з Мэрэем, пагаворыш з ім. Утрох мы дамовімся. Ну як?
Перспектыва была зваблівая, і Рой задумаўся, перш чым адказаць.
— Дык пойдзеш?
Рой уздыхнуў. У ім абудзіліся рэшткі перасцярогі.
— Не. Арудуйце вы ўдвух з Мэрэем. Вы свабодныя валацугі, Зел. А я цягавіты трапер.
— Не доўга і табе засталося. Звяроў жа няма.
Яны дапілі гарэлку, і гэта зрабіла іх шчырымі сябрамі і неразлучнымі кампаньёнамі. Сен-Клэр склаў інструмент у дупло, апрануў куртку, і яны рушылі ў адзіны бар Сент-Элена. Гэта быў, двухпавярховы будынак з дошак, ён меў шэсць пакояў; некалі тут знаходзілася багатая крама. Там, дзе раней быў мясны прылавак, зараз абсталявана стойка, а на паліцах замест розных тавараў — шклянкі і бутэлькі з рознымі напіткамі. Рой і Зел Сен-Клэр заваліліся ў бар нібыта два знясіленыя мулы, якія вось-вось упадуць насамі на зямлю ад непасільнай ношы.