— Ты быў сёння на ўсходніх участках?
Мэрэй пакруціў галавой.
— Я быў на поўначы, на азёрах, шукаў сляды норкі. Іх там шмат. А што?
Рой расказаў яму пра дым.
— Ты, відаць, маеш рацыю, Рой, — прамармытаў Мэрэй, напхаўшы ў рот сакавітага мяса. — Нехта вядзе паляванне ў заказніку, і даволі бяспечна.
— Як і мы! — умяшаўся Зел і зірнуў на Роя, на яго закапаную крывёю аленя куртку.
Але Рой не адказаў на выклік, яго перасталі цікавіць спрэчкі з Зелам, Мэрэем і з самім сабой. Ён толькі фыркнуў, плюнуў і працягваў есці, пытаючыся ў самога сябе, ці прычэпіцца да яго Зел за нявыбраныя пасткі, і панура разважаючы, як ён яго спыніць. Але Зел не згадаў пра гэта, ён пачаў пра недахоп правіянту.
— Закончылася бульба, — аб'явіў ім Зел, — і масла таксама. Засталося ўсяго некалькі бляшанак кансерваў на зваротны шлях, ды яшчэ слоікі з ягадамі, слоік марынаду і крыху хлеба ды сухароў.
Слоік з ягадамі — падарунак місіс Бэртан, а марынад быў ад Джыні. Рою захацелася пакаштаваць, ці смачны ён, ці ўдалося Джыні згатаваць нешта не падобнае на яе звыклае прэснае варыва? З абыякавай паблажлівасцю ён мог зараз захапляцца той прымусовай дамавітасцю, якую яна напускала на сябе дзеля яго. Не першы раз за гэтыя дванаццаць гадоў ён так востра адчуў, што значыць для яго Джыні, як цесна звязаны іх жыцці, як гэта было правільна і як правільна гэта было б і ў будучым. Раптам гэта завалодала ўсёй яго істотай, і ўпершыню з часу вяртання Эндзі ён уявіў сабе ўвесь воблік Джыні; усё іхняе знаёмства; і пасля скачок ад прыватнага, ад іх блізкасці, — да значэння гэтага для яго; да яго самога, што неаддзельны ад Джыні, як бы ні супраціўлялася гэтаму яго ўстрывожаная свядомасць; ён не можа дапусціць, каб з Джыні так мімаходам здзекаваўся нейкі прыдуркаваты, каб яна падпарадкоўвалася самавольству Эндзі. Не, ён гэтага не стрывае!
Але ці не позна? Справа не ў Эндзі, а ў ім самім. Ён загінуў; і не толькі таму, што прырода адолела яго, загнала ў лес. Прырода выхапіла яго з таго асяроддзя, існаванне па-за якім для яго было немагчымым. Гэта зрабіла з яго адзіночку — і ўсё. І вось зараз ён меў вынік свайго паражэння, дзяліў яго са сваімі спадарожнікамі: двума загінуўшымі чалавекамі.
— Давай пакаштуем марынаду, — сказаў Рой Зелу, калі яны селі за стол.
— Гэта што, справа рук Руфі Мак-Нэйр? — спытаў Мэрэй.
Рой адмоўна пакруціў галавой і сарваў накрыўку.
— А як маецца Сэм? — працягваў Мэрэй.
— Выдыхся! — сказаў Рой, торкаючы відэльцам у зялёныя памідоры.
— Яны там у горадзе ўсе выдыхліся, толькі гэтага не ведаюць, — сказаў Мэрэй.
Рой адарваўся ад ежы.
— Толькі не Джэк. Джэк Бэртан, той не здасца!
— Ну, як марынад? — спытаў Зел, гледзячы на Роя вачыма, якія ўсё разумелі.
— Смачны, — сказаў Рой. У памідорах было занадта цукру, але для першага разу нічога; зрэшты, іншыя разы для Джын, відаць, былі яшчэ менш удалыя.
— Два-тры дрэнныя гады — і Джэк здасца, як і іншыя, — падсумаваў Мэрэй.
Рой не спрачаўся.
Раніцай ён праверыў пасткі і дастаў з-пад снегу столькі здабычы, што яму стала сорамна за прапушчаны дзень. Дастаючы пасткі з-пад снегу і закладваючы іх на новым месцы, ён заадно не мог не адзначыць асаблівыя павадкі баброў на новых сцежках у глыбокім снезе. Часова гэта яго захапіла, асабліва калі ён натрапіў на двух старых баброў, якія валілі невялікую вярбу. Ён назіраў, як яны паводзілі сябе: пачалі грызці ствол не з таго боку і ўсё ж звалілі вярбу на чысты лёд, дзе ім зручна было адабраць з яе кару. Рой ужо даўно прыйшоў да высновы, што справа зусім не ў здагадлівасці бабра, які валіць дрэва на ваду альбо на лёд, гэта значыць, іменна туды, куды патрэбна. Тлумачылася гэта проста тым, як раслі дрэвы. Большая частка галін у выніку трапічных умоў расце звычайна на асветленым і адкрытым баку і пераважае сюды дрэва, таму яно і падае на адкрытае месца, як бы ні падгрызалі яго бабры. Аднак Рой усё адно ўсміхаўся, назіраючы за гэтымі бабрамі, і распачаў з імі гульню ў снежкі; ён ціхенька набліжаўся да іх, каб праверыць, як блізка можна падысці, перш чым яны пачуюць яго альбо адчуюць яго пах. Ён падышоў крокаў на дванаццаць і лёг у снег, ляпіў снежку. Пасля, асцярожна падняўшы галаву над гурбай, прыцэліўся і снежкай збіў аднаго бабра з ног. Рой засмяяўся, але ў тое ж імгненне вярба з шумам упала, і ён здрыгануўся ад нечаканасці. Спалоханыя бабры зніклі, а Рой, пасміхаючыся, рушыў далей, на душы ў яго палягчэла. І ўсё-такі ён не зняў ненажэрныя сіло, якія і на гэты раз падвоілі яго здабычу.