— Як гэта яны вас тут пакінулі? — спытаў ён.
Джыні нібыта здзівілася пытанню, але пасля павольная ўсмешка паказала, што яна зразумела. Яна ўстала, абышла вакол стала і села каля Роя з падкрэсленай рашучасцю. Затым паглядзела на яго быццам з неразуменнем.
— Я думала, што Джэк расказаў…
— Што расказаў?
Яна зноў памаўчала.
— Спадзяюся, гэтым разам было добрае паляванне?
Рой ведаў цану гэтым яе спакойным словам: ён бачыў горад Таронта, чуў званок трамвайнага вагона, які вадзіў яе бацька, бачыў усіх гэтых гарадскіх жанчын, якія спяшаліся да сваіх пішучых машынак ці да прылаўкаў, каб абслугоўваць народ.
— А што? Чаму гэта так важна?
— Вось чаму. Я патраціла тыя шэсцьсот даляраў. Я купіла гэтую хату і ўчастак на чатыры акры. На аўкцыёне. Ён ішоў асобна, вось я і купіла яго, Рой.
Рой ляпнуў сябе па тоўстых каленях.
— Вы купілі старую хату?! — сказаў ён.
— Купіла.
Ён гатовы быў кпіць над лёсам, смяяцца. Раптам ён усё зразумеў. Яму вярталі ўсё яго жыццё, а Эндзі нібыта і не было. Вось яна, пэўнасць, якую ўвесь час у яго адбіралі. Джын уцягнула яго назад у жыццё, яна дала яму адзіна магчымы адказ — і менавіта тут, у Сент-Элене. Але свет зноў пагрозліва насоўваўся на яго.
— Чатыры акры гразі! — сказаў ён. — Вы хочаце зрабіць з мяне фермера? — Ён быў гатовы зноў растаптаць усё гэта.
— Не, Рой, не, — сказала яна. — Не кажыце, што я хачу зрабіць з вас фермера. Проста я купіла хату, вось і ўсё.
— Правільна, Джыні, — хуценька адказаў ён.
— Я зусім не хачу зрабіць з вас фермера, — паўтарыла яна.
— А ці ведаеце вы, што я не маю больш паляўнічага ўчастка, — сказаў ён.
— Я ведаю. Я бачыла ў горадзе Скоці і іншых.
— А мо і мне варта стаць фермерам, — бесклапотна прамовіў ён.
— Вы скончылі б, як і ваш брат Сэм.
Зараз ён цудоўна ведаў усё, усё, што паслалі яму багі, але яму хацелася падражніць яе.
— А што, калі я пайду на поўнач? — сказаў ён. — Тады вы, вядомая рэч, выправіцеся ў свой Таронта?
— Вы можаце ісці куды хочаце, — спакойна адказала яна. — Я выкупіла гэтую ферму. Я і буду ўтрымліваць яе. А вы ідзіце куды хочаце!
— І вы думаеце справіцца з фермай? — ён стараўся запалохаць яе. — Вы думаеце, што адна справіцеся з чатырма акрамі?
— І з гэтым спраўлюся, — сказала яна.
— Праўда, — сказаў ён супакоена. — Бадай што справіцеся!
— А як вы? — спытала яна са сваім гарадскім лаканізмам.
— Што я… — пачаў ён.
Яна чакала.
Затым ён раптоўна пайшоў да дзвярэй.
— Я хутка вярнуся, Джыні, — сказаў ён.
— Куды ты? — гукнула яна наўздагон.
— Пайду паталкую з інспектарам, — азваўся ён і ў тое ж імгненне знік за дзвярыма.
Яна назірала, як ён спускаўся з ганка, а індзейскі сабака — за ім. Яна чула, як ён клікаў сабаку, бачыла, як ён, высока ўздымаючы кароткія ногі, з плюханнем ішоў па гразі, нібыта гэта была паляўнічая сцежка, і чула, як ён смяяўся сваім ранейшым смехам.