Паляванне ў райскай даліне

*
Руіны даўняга замка.
Якая з гэтых сцяжынак
вядзе ў саму даўніну?

*
Навеялася да весніц
хваля пяску —
хваля мёртвага часу.

*
Сцелецца ў жыце
сцежка —
развага
жыцця пра жыццё.

*
Тэлефон аўтамат
на рагу дзвюх аціхлых вуліц
перадумвае,
што чуў за дзень.

*
Вярбіны,
нахіленыя па-над ракою:
як гэта —
плынь цячэ,
а іх адлюстроўванні
застаюцца?!.

*
Спахмурнела —
і глыбіня
вярнулася наваколлю.

*
Стромкія дрэвы:
яны адны
заўжды памятаюць
пра неба.
*
Канчаецца дзень —
у дрэў
выраслі цені.

*
Пад плотам
пасохлы дзядоўнік
і дзед-жабрак:
пабрацімы?!.

*
Шчаслівіцы-вербы:
такая сухмень —
а яны з ракою.

*
Бяроза каля царквы —
дзве белыя постаці
прыгажосці.

*
Дождж!.. Дождж!..
І дзе ты быў усё лета?! —
плачуць сады.

*
Падаюць дзічкі ў траву —
і адтуль цікуюць:
ці хто іх возьме?
*
Старая таполя
з парэпанаю карою —
няспынна цякуць
па ёй ручаінкі часу.

*
Такая празрыстая далячынь –
відаць
нядаўняе лета.

*
Зграбаюць жанчыны ў кучу
апалае лісце —
і вось ляжыць перад імі
яно, быццам дзіўны
упаляваны звер.

*
Марудныя доўгія чэргі —
яны адны
яднаюць усіх сягоння?

*
Дождж церусіцца —
дым
не бачыць, дзе неба.

*
Згусціўся туман —
і вокны дамоў
сталі вачамі
прасторы.

*
Уранку я выйшаў з дому
і ўвесь дзень ішоў
у кірунку да сонца.
Якім супярэчлівым
аказаўся мой шлях!..

*
Якая прагная гліна!..
І з жабрака
сцягвае боты.

*
На скрынцы для смецця
цярпліва
сядзіць крумкач.
Раніца ўвосень.

*
На небе туман,
на зямлі слата:
наша, надвор'е?

*
Расклалі ля рынку
цяпельца
і грэюць рукі:
армяне ў Менску.

*
Ці калі-небудзь
сюды вярнуся?!.
За плынным акном
тасуюцца краявіды.

*
Снег усцілае зямлю,
на снег
сцелецца жоўта-барвовае лісце:
мастачка-восень.

*
Пад небам асеннім
калодзежны журавель:
скардзіцца, што не можа
лётаць?!.

*
Выйшла з аўтобуса
і азіраецца —
ці яе
гэты прыпынак:
старая перасяленка.
*
Над курганамі туман —
ці дым
вогнішчаў старажытных?

*
Зіма ў лістападзе!..
У скутай рацэ
плаваюць качкі.

*
Убілася ў берагі
і заўзята
габлюе рачную плынь:
руплівіца-кладка.

*
У лужыну зазіраюць
познія дзьмухаўцы:
там — сонцы?!.

*
Вагаецца вецце
асенніх дрэў —
і вагае,
аплёўшы сваімі ценямі,
дом.