*
Кроплі дажджу
пастукаліся ў акно —
ці мо самі нябёсы?!.
*
Прарэзаліся на градках
стрэлкі цыбулі:
вачам дзівунак.
*
Ходзіць паважны грак
між квітнеючых сліў
па двары — г
аспадар,
што вярнуўся з замежжа.
*
«Даў Бог —
пражыла цэлы век,
а не ведаю,
у якім баку сэрца...» —
бабулі
ў царкоўным падворку.
*
Шчыміцца ў плот
цікаўная крапіва:
што тут,
у агародзе?
*
Вішні цвітуць —
і кветкі
маюць свой цень?!.
*
Вяду вясноваю вуліцаю
з бальніцы
маці сваю старую —
вяду
сваю старасць.
*
Бэзавы куст заквітнеў —
у доме
парасчыняліся вокны.
*
Крывенькая яблыня ў полі —
хоча ЎЦЯЧЫ
з гэтага месца,
дзе пасадзілі?!.
*
Цвітуць на бальнічным двары
жоўтыя дзьмухаўцы —
уцеха
вачам чыімсьці.
*
Селяцца ў коміне хаты
вароны —
зрабіцца
чарнейшымі захацелі?
*
Калючы асот —
але вунь, глядзі:
пчала з ім сябруе.
*
Дом
з каляровымі аканіцамі —
матылькі
разгарнулі крылцы?!.
*
Мокне на беразе возера
з вудай рыбак —
злоўлены язь
ловіць ротам дажджынкі.
*
Зона.
І як вы зайшлі,
бярозы,
туды — за калючы дрот?!.
*
Старыя дамы:
хацеў бы
зайсці ў кожны з іх,
у кожным
пажыць хвіліну.
*
Сеў матылёк на куст
квяцістага бэзу —
і ўбачылі ўсе адразу,
які фіялетавы бэз,
а матылёк — бялюткі!
*
Паўзлазілі дзеці на дрэва:
дом,
што дарослымі не заняты.
*
Ледзьве відаць яго —
а запоўніў
сабою ўсё паднябессе:
жаўрук спявае.
*
Бульба цвіце.
У рамонкаў
круглыя вочы.
*
Вадасцёкавая труба —
увага,
што скіравана адразу
у неба
і ў дол.
*
Бярэзіна ўсохла,
а ў вершаліне
красуе зялёная амяла:
пераможца лёсу?!.
*
Каля зялёнага дрэва
скульптура з дрэва:
маўклівая спрэчка
пра дасканаласць.
*
У вёсцы.
Як дзіўна зноўку пачуць
гаворку,
знаёмую з немаўленства,
ад незнаёмых людзей.
*
Ускрай маладога жыта
сінія васількі —
сінія буквіцы
ў кнізе лета.
*
Сохнуць на плоце збанкі:
штыкеты
займелі галовы?!.
*
Хаваецца між дамоў
зіхатлівая поўня —
цыганка нябёсаў.
*
Вышэй за царкву
комін фабрычны:
дым
таксама малітва?
*
Вецер павеяў,
закалыхаўся зялёны чарот –
і ўзнікла
РАЗМОВА.
*
Перасяляемся.
У кватэры
селіцца рэха,
у рэху –
пражыты час.
*
Павырасталі рамонкі
вышэй за рэйкі:
старая вузкакалейка.
*
Усё ў ім галініцца,
усё разнастайваецца,
усё
няспыннае паўтарэнне:
дрэва —
ці, можа, само жыццё?
*
Косяць —
але ні для кога:
такі твой лёс,
трава гараджанка.
*
Не замінайце,
ветахі ліхтары,
дзівіцца на поўню.
*
Па-над запруджанай вуліцай
лётаюць жвавыя матылькі:
машыны гэтак
не могуць.
*
У горадзе бор —
ацалелы гурт
упорлівых абаронцаў.