Апоўначы, калі Гівэр і іншы чорны разам з мэдсястрой скончылі зьмену і на працу прыйшоў стары мурын, містэр Тэркл, Макмэрфі і Білі ўжо падняліся — відаць, глыталі вітаміны. Я вылез з ложка, надзеў халат і пайшоў у дзённы пакой, дзе яны размаўлялі. Гардынг, Сэфэлт і яшчэ некалькі нашых таксама выйшлі. Макмэрфі тлумачыў Тэрклу, на што разьлічваць, калі прыедзе дзяўчына, ці, хутчэй, нагадваў, бо выглядала, што яны ўжо ўсё абмеркавалі пару тыдняў таму. Макмэрфі сказаў, што найлепш запусьціць дзяўчыну праз вакно замест таго, каб рызыкаваць і весьці яе праз вэстыбюль, дзе можа быць начальніца начной зьмены. А потым адамкнуць ізалятар. Ага, хіба ня файны шалаш, каб там быў рай маладым каханкам? Будуць ізаляваныя як трэба. («Ух-х-х, Макм-мэрфі», — усё спрабаваў вымавіць Білі.) І не ўлучаць сьвятла. Каб начальніца зьмены не пабачыла. І зачыніць дзьверы ў палату, каб не пабудзіць усіх тутэйшых сьлінявых хронікаў. І паводзіць сябе ціха, мы ж ня хочам іх турбаваць.
— Ай, ну х-хопіць ужо, М-М-Мак, — прамовіў Білі.
Містэр Тэркл усе ківаў і ўсё ніжэй апускаў галаву, так што здавалася, нібыта ён засынае. Калі Макмэрфі сказаў: «Здаецца, гэта больш-менш усё», — той адказаў: «Не, не зуй-сім», — і сядзеў там у сваёй белай уніформе з ухмылкай на твары, з лысай галавой, што лунала на канцы доўгай шыі, як шар на вяровачцы.
— Спакуха, Тэркл. Твае стараньні будуць узнагароджаныя. Яна ж мае прынесьці пару пляшак.
— Ужо цяплей, — кіўнуў містэр Тэркл.
Яго галава ўсё целяпалася і хілілася долу. Выглядала, што ён ледзь стрымліваецца, каб не заснуць. Я чуў, што ўдзень ён працуе ў іншым месцы, на скачках. Макмэрфі павярнуўся да Білі.
— Тэркл тут хоча большую долю ў кантракце, братка Білі. Колькі ты гатовы выкласьці, каб стаць сапраўдным мужыком?
Перш чым Білі здолеў нешта сказаць праз заіканьне, Тэркл адмоўна пакруціў галавой:
— Я не пра тое. Не пра грошы. Гэтая ж бусечка з сабой ня толькі пляшку прывязе, праўда? Вы ж, хлопцы, ня толькі выпіўкай тут падзеліцеся, хіба не?
Білі ледзь ня лопнуў, спрабуючы праз заіканьне прамармытаць нешта накшталт толькі ня Кэндзі, толькі не ягоную дзяўчыну! Макмэрфі адвёў яго ўбок і сказаў не хвалявацца: Тэркл хутчэй за ўсё будзе такі п’яны і сонны, калі Білі скончыць зь дзяўчынай, што стары чарнамазы нават гурка ў тазік засунуць ня зможа, ня тое што нешта яшчэ.
Дзяўчына зноў спазьнялася. Мы сядзелі ў халатах у дзённым пакоі і слухалі, як Макмэрфі і Тэркл апавядаюць гісторыі з вайсковай службы і перадаюць адзін аднаму Тэрклаву цыгарэту, кураць яе неяк дзіўна, зацягваюцца так, што ажно вочы вылазяць. Гардынг быў спытаўся, што гэта за цыгарэту з такім правакацыйным пахам яны паляць, і містэр Тэркл адказаў пісклявым, задыханым голасам:
— Зуйсіім звычайную цыгарэтку. Гі-гі, так-так. Хочаш зацяжачку?
Білі нэрваваўся ўсё болей і болей — баяўся, што дзяўчына ня зьявіцца, і баяўся, што зьявіцца. Ён усё пытаўся, чаму мы не ідзем спаць, а замест гэтага сядзім у холадзе і цемры, быццам сабакі, што на кухні чакаюць аб’едкаў са стала. У адказ мы проста ўхмыляліся. Нікому з нас не хацелася ісьці ў ложак; было зусім ня холадна, і было прыемна расслабіцца ў паўзмроку і слухаць байкі Макмэрфі ды містэра Тэркла. Ніхто ня быў сонны, і ніхто нават не пераймаўся, што ўжо прайшла другая гадзіна ночы, а дзяўчына ўсё яшчэ не зьявілася. Тэркл сказаў, можа, у аддзяленьні так цёмна, што яна папросту ня бачыць, каб разабрацца, куды ісьці. Макмэрфі пагадзіўся, што гэта сьвятая праўда, і тады яны ўдвох пабеглі па калідорах і ўлучылі ўсё сьвятло ў аддзяленьні. Яны ўжо зьбіраліся ўключыць верхняе асьвятленьне ў палаце, але Гардынг папярэдзіў, што тады ўсе астатнія падымуцца, і зь імі давядзецца дзяліцца. Яны пагадзіліся і вырашылі замест гэтага ўключыць усе лямпачкі ў кабінэце доктара.
Як толькі яны залілі аддзяленьне сьвятлом, нібыта пасярод белага дня, адразу ж пачуўся лёгкі стук у шыбу. Макмэрфі падбег да вакна і прыклаў да шыбы твар, захінуўшы яго з двух бакоў далонямі, каб лепей бачыць. Ён адышоў і ўсьміхнуўся нам.
— Крочыць, як каралева ночы, — сказаў ён. Узяў Білі за прыдалоньне і падцягнуў да вакна. — Запусьці яе, Тэркл. Выпусьці на яе гэнага ашалелага жарабца.
— Слухай, Макм-м-м-мэрфі, п-п-пачакай, — сказаў Білі, упіраючыся, як асёл.
— Ня трэба тут мне мамамэрфаць, братка Білі. Запозна адступацца. Усё ў цябе атрымаецца. Я табе во што скажу: стаўлю пяць баксаў, што ты яе аддзярэш да непрытомнасьці, ну як? Адчыняй вакно, Тэркл.
У цемры стаялі дзьве дзяўчыны, Кэндзі і тая другая, што не прыехала на рыбалку.