— Ух ты блі-і-ін, — прысьвіснуў Тэркл, дапамагаючы ім залезьці, — тут на ўсіх хопіць.
Мы ўсе падышлі дапамагчы: ім давялося задзіраць цесныя спадніцы ажно да клубоў, каб пралезьці праз вакно. Кэндзі вымавіла:
— Чарцяка ты, Макмэрфі, — і так рэзка паспрабавала абняць яго, што ледзь не разьбіла бутэлькі, якія трымала за рыльцы ў кожнай руцэ. У яе даволі моцна запляталіся ногі, а складаная фрызура, якую яна была выбудавала, ужо крыху раскудлацілася. Я падумаў, што яна выглядала лепей з распушчанымі валасамі, як было падчас рыбалкі. Калі яна зьлезла з падваконьня, то махнула бутэлькай іншай дзяўчыне.
— Сэндзі прыехала са мной. Яна вось так зьнянацку кінула свайго маньяка зь Бівэртану, праўда дзіч?
Другая дзяўчына пралезла ў вакно, пацалавала Макмэрфі і сказала:
— Здароў, Мак. Прабач, што я тады не прыехала, Але цяпер з гэтым скончана. Колькі ж можна трываць такія жарцікі — белыя мышы ў падушцы, чарвякі ў крэме, жабы ў станіку.
Яна кіўнула і правяла рукой перад сабой, нібы сьцірала ўспаміны пра свайго мужа, аматара рознай жыўнасьці:
— Бо-о-ожачкі, ну і маньяк.
Яны абедзьве былі босыя, у спадніцах, швэдрах і нэйлёнавых панчохах, абедзьве чырванашчокія і хіхікалі.
— Нам давялося пытаць дарогу, — патлумачыла Кэндзі, — у кожным прыдарожным бары.
Сэндзі агледзела нашае кола, вылупіўшы вочы.
— Уух-х-х ты, Кэндзі, а дзе мы? Гэта што, папраўдзе? Мы ў дурдоме? Ні фіга сабе!
Яна была мажнейшая за Кэндзі, пэўна гадоў на пяць старэйшая і спрабавала закруціць рудыя валасы ў стылёвую куклу на патыліцы, але яны ўсё зьвісалі перад ейнымі шырокімі малочнымі шчокамі, і яна выглядала, як вясковая дзяўчына, якая прыкідваецца сапраўднай лэдзі. У яе былі зашырокія плечы, грудзі і сьцёгны, а ўсьмешлівы рот надта вялікі і адкрыты, каб яе можна было назваць прыгожай, але яна была харошанькая, поўная здароўя, а на адным з пальцаў мела падвешаны за колца плястыкавы пяцілітровік віна, які вагаўся ў яе збоку, як торбачка.
— Як так, Кэндзі, ну як так, як з намі ўвесь час здараецца такая дзіч? — яна яшчэ раз крутнулася і спынілася, расставіўшы ногі і хіхікаючы.
— Нічога не здараецца, — паважна зьвярнуўся да дзяўчыны Гардынг. — Гэта ўсё мроі, якія вы бачыце падчас бяссоннай ночы, а потым баіцеся расказаць свайму псыхааналітыку. Насамрэч вас тут няма. Гэтае віно несапраўднае, нічога тут не існуе. Так што давайце адштурхоўвацца ад гэтага.
— Здароў, Білі, — сказала Кэндзі.
— Ты толькі паглядзі на гэта, — адгукнуўся Тэркл.
Кэндзі нязграбна працягнула адну з бутэлек да Білі:
— Я прывезла табе падарунак.
— Гэта ўсё мроі зь ненавуковай фантастыкі, — працягваў Гардынг.
— Аёй! — прамовіла Кэндзі. — І ў што мы такое ўкляпаліся?
— Ш-ш-ш, — прашыпеў Скэнлан і насуплена агледзеўся навокал. — Пабудзіш тут усіх засранцаў, калі будзеш так гучна размаўляць.
— А ў чым праблема, жмінда? — захіхікала Сэндзі і зноў пачала круціцца. — Баісься, што на ўсіх ня хопіць?
— Халера, Сэндзі, трэба было мне ведаць, што ты прыцягнеш гэны танны парцьвяшок.
— Ой мааамачкі! — яна спынілася і ўтаропілася ў мяне. — Ну і мужык, Кэндзі, сапраўдны веліканішча, энікі-бэнікі.
Містэр Тэркл прамовіў: «Ух ты блі-і-ін», — і замкнуў мэталёвую сетку на вакне, а Сэндзі зноў працягнула; «Ой мааамачкі». Мы ўсе зьбіліся ў нехлямяжую кучу пасярод дзённага пакою, штурхалі адзін аднаго, казалі нешта, бо ніхто яшчэ ня ўцяміў, што рабіць, — ніколі не былі ў такой сытуацыі — і ня ведаю, ці ўвогуле спынілася б гэтая ўзбуджаная нэрвовая мітусьня размоваў, хіхіканьня і штурханіны па пакоі, калі б дзьверы ў аддзяленьне на канцы калідору не зазьвінелі, адчыніўшыся пад ударам ключа — усе здрыгануліся, быццам спрацавала сыгналізацыя.
— А Божа ж ты мой, — заенчыў містэр Тэркл, пляснуўшы далонямі па лысай галаве, — гэта нача-альніца, прыйшла звальняць маю чорную задніцу.
Мы ўсе пабеглі ў прыбіральню, выключылі сьвятло і стаялі ў цемры, слухаючы дыханьне адзін аднаго. Мы чулі, як начальніца блукае па аддзяленьні і кліча містэра Тэркла гучным, крыху спалоханым шэптам. Ейны голас быў лагодны і ўстрывожаны і падымаўся на канцы кожнага закліку:
— Містэр Тэр-каал? Міс-тэр Тэркл?
— Дзе ж ён, халера? — прашаптаў Макмэрфі. — Чаму ён ёй не адказвае?
— Не хвалюйся, — сказаў Скэнлан. — У сарціры яна шукаць ня будзе.
— Але чаму ён не адказвае? Мо трава надта ў галаву дала.
— Дзядзька, што ты такое вярзеш? Мне ў галаву ніколі не дае, тым больш ад такога маленькага касячка, — гэта быў голас містэра Тэркла недзе ў цёмным сарціры поруч з намі.