Восьмая гадзіна, сьцены зумкаюць і гудуць напоўніцу. Дынамік на столі кажа: «Прыём лекаў», — голасам Вялікай Сястры. Мы глядзім на шкляную скрынку, дзе яна сядзіць, але яна ня побач зь мікрафонам; насамрэч яна ад мікрафона за тры мэтры, вучыць адну зь сястрычак, як правільна падрыхтаваць паднос зь лекамі, каб усе пігулкі былі ў дасканалым парадку. Вострыя шыхтуюцца ля шкляных дзьвярэй. А, Б, В, Г, потым хронікі, потым вазочнікі (кабачкі атрымоўваюць свае лекі пазьней, разьмяшаныя ў лыжцы яблычнай мязгі). Пацыенты падыходзяць па адным і атрымліваюць капсулю ў папяровым кубачку — закідваюць яе ў глотку, а сястрычка налівае ў кубачак вады — запіць. Зрэдку нейкі дурань можа спытацца, якія штукі яго абавязваюць глытаць.
— Пачакай крышачку, сонейка: што гэта за дзьве маленькія чырвоныя пігулкі побач з маімі вітамінкамі?
Я яго ведаю. Гэта вялікі злосны востры, які ўжо набывае рэпутацыю бунтаўніка.
— Гэта проста прэпарат, містэр Тэйбэр, ён вам на карысьць. Давайце, глытаем.
— Але я пытаюся, які гэта прэпарат. Вядома ж, я бачу, што гэта пігулкі...
— Проста глытайце ўсё, добра, містэр Тэйбэр?.. Ну, дзеля мяне, — яна кідае хуткі позірк на Вялікую Сястру, каб праверыць, ці прымальны гэты мэтад лёгкага флірту, а потым зноў глядзіць на вострага. Ён усё яшчэ не гатовы глытаць нешта, зьмесьціва чаго яму невядомае, нават дзеля яе.
— Міс, я не хачу ствараць вам праблемаў. Але і мне недаспадобы глытаць няясна што. Адкуль я ведаю, што гэта не адна з тых дзіўных пігулак, якія робяць мяне ня тым, кім я ёсьць?
— Не хвалюйцеся, містэр Тэйбэр...
— Хвалявацца? Я проста хачу даведацца, Божа ж ты мой...
Але Вялікая Сястра ціха падыходзіць да яго і бярэ за руку, паралізуючы яго да пляча.
— Нічога, міс Флін, — кажа яна. — Калі містэр Тэйбэр хоча паводзіцца, як дзіця, магчыма, зь ім так і трэба абыходзіцца. Мы спрабавалі быць зь ім добрымі і паважлівымі. Відавочна, гэта не працуе. Варожасьць, варожасьць, вось якую мы атрымліваем падзяку. Вы можаце ісьці, містэр Тэйбэр, калі не жадаеце прымаць лекаў пэраральна.
— Усё, што я хацеў даведацца, гэта...
— Можаце ісьці.
Калі яна адпускае ягоную руку, ён адыходзіць, мармычучы, і ўсю раніцу мые сарціры, думаючы пра гэтыя капсулі. Аднойчы я здолеў сысьці, затрымаўшы адну з такіх самых чырвоных капсуляў пад языком, зрабіў выгляд, што праглынуў, а потым раструшчыў яе ў каморцы для швабраў. На нейкае імгненьне, перш чым усё ператварылася ў белы пыл, я пабачыў мініятурны электронны элемэнт, кшталту тых, зь якімі некалі працаваў у радыёвойсках: мікраскапічныя правадкі, абмотка і транзыстары — іх зрабілі так, каб яны распадаліся ад кантакту з паветрам...
Восем дваццаць, прыносяць карты і складанкі...
Восем дваццаць пяць, нейкі востры згадвае, што калісьці падглядаў, як ягоная сястра мылася ў купальні; трое за адным сталом зь ім падымаюцца і бягуць навыперадкі, каб першымі запісаць гэта ў журнал...
Восем трыццаць, дзьверы аддзяленьня адчыняюцца, і забягаюць два тэхнікі, ад якіх тхне выпіўкай; тэхнікі заўсёды рухаюцца шпаркім крокам ці подбегам, бо яны заўсёды так моцна нахіленыя наперад, што ім даводзіцца крочыць хутка, каб застацца на нагах. Яны заўсёды нахіленыя наперад і заўсёды пахнуць так, нібы стэрылізавалі свае інструмэнты ў алькаголі. Яны зачыняюць за сабой дзьверы лябараторыі, а я падмятаю паблізу і магу разабраць іхныя галасы праз страшэнныя зззшш-зззшш-зззшш сталі аб тачыла.
— Чаго ёй трэба ў такую рань?
— Ды выключальнік цікаўнасьці паставіць нейкаму боўдзілу, які свой нос не туды суне. Яна кажа тэрмінова, а я нат ня ведаю, ці ёсьць у нас цяпер такія хрэні.
— Можа, давядзецца званіць у Ай-Бі-Эм, каб яны хуценька даслалі; пайду зірну на складзе...
— Гэй, каб двойчы не хадзіць, прыцягні пляшку чыстай жытняй. Трэба астаграміцца, а то я, халера, па шрубах не трапляю. Ну ды хрэн зь ім, усё лепей, чым у гаражы рабіць...
Іх галасы гучаць змушана, і рэплікі занадта хуткія, каб гэта была сапраўдная гутарка, — больш падобна да дыялёгаў у мульціках. Я ўцякаю, каб мяне не застукалі.
Двое вялікіх чорных ловяць Тэйбэра ў сарціры і цягнуць у пакой з матрацам. Ён атрымоўвае добрага высьпятка па нагах. Крычыць як рэзаны. Я зьдзіўлены, якім бездапаможным ён выглядае, калі яны трымаюць яго, быццам яму скруцілі рукі чорнымі жалезнымі прутамі.
Яго прыціскаюць тварам да матрацу. Адзін сядае яму на галаву, а другі разрывае ззаду нагавіцы і цягне за тканіну так, што Тэйбэраў пэрсікавага колеру азадак абрамляецца сакавіта-салатавай махрою. Тэйбэр, уткнуты тварам у матрац, душыцца праклёнамі, а чорны, што сядзіць у яго на галаве, паўтарае: «От так, міста Тэйбэр, от так...» Сястра ідзе па калідоры, намазваючы вазэлін на доўгую голку, зачыняе дзьверы, так што іх усіх прыкладна сэкунду не відаць, а потым адразу ж выходзіць, выціраючы голку кавалкам тканіны з Тэйбэравых штаноў. Яна пакінула слоік з вазэлінам у пакоі. Перш чым чорны зачыняе за ёй дзьверы, я заўважаю, што той, які дагэтуль сядзіць на галаве ў Тэйбэра, абцірае яго сурвэткай. Яны там яшчэ доўга, а потым дзьверы зноўку адчыняюцца, і яго нясуць па калідоры ў лябараторыю. Цяпер зь яго цалкам сарвалі зялёную ўніформу, і ён загорнуты ў вільготную прасьціну...