НЕ КАНАВАНА
Была каханая табою
Свяціўся шчасцем кожны рух,
Святочнай сцежкаю абое
Крылялі за будзённы круг.
Была табою мілавана
Быў небадарным кожны міг
І далеч промнямі праткана
Для абаіх, для абаіх.
Праменне сьцмела за імглою.
П’ю будняў выгарклы напой.
Была каханая табою.
Не канавана быць з табой.
* * *
Божа,
Ты й дзеля мяне расхінуў белы свет,
Дзякуй!
Вось, расхінаюся й я прад Табою,
растапляюся
да самастраты,
да страты ўласнае самсці зямной,
каб святоўнай святлотай
растапілася
горкая пладавіна
абмежаванасці і спаняволі.
ДАРОСЛЫЯ ДЗЕЦІ
Шукаем у спадарожніку
нават не водбліск, не водцень, не водгалас,
а ўсё нашае ўласнае "я"
унайлепшым,
у найдасканальшым яго варыянце, -
без ніякіх гарантый,
але з верай, што -
знойдзем!
А потым -
а так неўзабаве -
слёзы, і крыўды, і роспач
з укарэньваннем у зацятасць,
а потым-
атрутная калючына цярновая,
увагнаная ў сэрца сёння там,
дзе ўчора гойна тулілася
да нясцерпу жаданае
абяцанне
апошняга пялёстка рамонкавага,
яго залатая зазнака
любасці і пяшчоты.
Стаімо на рагу
захаду і ўзыходу ўласных ілюзій,
сплаканныя, знерваваныя,
з дакорамі да спадарожных.
Бездапаможныя.
Дарослыя дзіеці.
* * *
I. Ул. Баярчуку
Недзе ўзважваецца наш унёсак
У Жыццё
ў зямной гэтай юдолі.
Ці адхмарацца калі нябёсы?
Ці нап'ецца сэрца шчасця ўволю?
Будзем помніць: ледавік сыходзіць,
Будзем помніць: і патоп мінае.
Хоць, здаецца, сілы на зыходзе,
Крык душы ў пустыні прападае...
Але сіл даецца роўна столькі,
Колькі трэба, каб стрываць пакуту.
Ветрам хіліцца да голькі голька,
Кожны лісцік хоча быць пачутым...
* * *
Бачыць Бог,
ты напраўду рады,
калі я сама
да цябе азавуся,
ты напраўву рады
і гэтаму, бачыць Бог, рады
няма.
Адхварэлі?
Закаяліся?
Трапятліва малюся
Да Роўнаапостальнай Ніны:
Памажы ніш, Святая, ўтрымаць
і на цяперашняй сцюжы
наш трыкір,
нашыя тры свягліны:
Свечкі,
Птушкі
і Ружы!..
* * *
Воблака душы з улады тлуму
Вынесці пад воблака бярозаў,
Хай пагоіцца зялёным шумам,
Крыльцамі стракозак.
Бо пайшло яно ўжо проці ветру,
Бо грымотамі ўжо набракае,
Бліскавіцамі ў сцяжэлых нетрах
Ластавак лякае.
Пастаяць у верасня ў прысенках.
Неба ў крыжыках стрыжоў рахманых.
З воблака бярозаў спель насення
Сыплецца, ж манна...
***
Яшчэ ўсё навіваецца вопрадзень
утульнасці, супакоенасці, святла, -
толькі б хто не чапіў
груба, жорстка выкручанага крыла,
толькі б хто -
назнарок, а ці неабачна -
зноў не вымкнуў ранейшага болю!..
Хай хоць трохі яшчэ
патрымае ў сваім прыполе
абярэжлівая спагада нябёсаў
на доле...
ТРОХІ ДЗІЎНА
Трохі дзіўна: не счулася, паяснеў калі
Мой дрымучы лес над вадою цёмнай,
Дзе лябёдачка з лебедзем -
У іншасвеце -
Плылі.
Трохі дзіўна: больш не ведаю стомы
Рухаў пустых,
Неўмалотных думак атрута
Страціла сілу.
...Дзесь плывуць сабе
тыя лебедзь з лябёдачкай...
Дзякуй, сэрца, што іх
У невараць
Адпусціла.
Ззянне крылаў тых птахаў шчаслівых
Яшчэ
Стукам тваім гарачым
Мяне дагоніць,
Іначай
Так несмутліва
Не світала б сягоння.