Zaczynam siwieć. No cóż, czas zatrzymuje się jedynie w marzeniach.
4 kwietnia
Wystawiam kolce, chociaż czuję, że ta osoba bardzo chce mi pomóc i rozumie, że siła to maska, a ja potrzebuję dużo ciepła. Głaskając mnie można się zranić.
Noc halucynacji. Dlaczego są to zawsze szybko przeobrażające się potwory?
7 kwietnia
Dziewczyny w akademiku miały pretensje, że za wcześnie chodzę spać, gaszę radio, zamykam okno. Nie potrafiłam im wytłumaczyć, że biorę neuroleptyki, które ścinają mnie z nóg, a otwarte okno powoduje kolejne zapalenie płuc.
Chyba nie potrafiłyśmy się porozumieć w odpowiednim momencie. Grałam silną, skąd miały wiedzieć, że wieczorami padam bez tchu, z pękającą głową, z marzeniem o idealnym spokoju, by przetrzymać siebie i kolejny rok studiów. Cały czas byłyśmy jak mijające się orbity nieznanych planet.
10 kwietnia
Wyprowadziłam się z akademika, dojeżdżam na zajęcia z domu. Kiedy zamykam się w Twoich ramionach, ukołysana w bezsenny czas, koszmar oddala się i mogę uśmiechać się przez sen. To niepojęte, ile można uczynić dla drugiego człowieka.
23 kwietnia
Patologia w zapisie EEG mojego mózgu tłumaczy lekarzy jedynie przed nimi samymi. Ale żaden z nich nie rozumie mego rozwoju. Dla nich patologia jest ostatecznym wyrokiem, nie są w stanie zobaczyć całości. Ty też. Basiu, nie dajesz im żadnych szans.
25 kwietnia
Ktoś się o mnie boi, że pewnego dnia wybiorę śmierć i nikt mnie nie powstrzyma.
Pojechaliśmy pod Warszawę na nasze praktyki z psychoterapii.
Zbyt długo na Ciebie czekałam. Moje marzenia spełniają się z kosmicznym opóźnieniem, ponieważ nie wierze, że nie istnieje większa prędkość od prędkości światła. Dobrze jest myśleć, że TAM wzrastamy do minus nieskończoności. Antymateria.
26 kwietnia
Rano mamy zajęcia z jogi, bieg transowy i medytacje. Praca z ciałem jest cudowna. Powracają wspomnienia o karate, wtedy potrafiłam pomimo choroby wziąć swe ciało we władanie.
W grupie czuję, że znowu uciekam do szklanej kuli. Obrastam nieznaną siłą, która nie pozwala mi na kontaktowanie się z drugim człowiekiem na poziomie uczuć.
Powróciłam do palenia papierosów. Napięcie rozrasta się wewnątrz mnie niczym złośliwy wrzód i trzeba je wypalić. Nie jest to optymalna metoda dla mego serca, ale teraz nie potrafię inaczej zagłuszyć skowytu, który mnie wypełnia, gdy widzę płacz na wcześniej obojętnych twarzach.
27 kwietnia
Ofiarowałam komuś jedynie swoje dłonie. To tylko wystawało spod szklanej kuli. Chyba nie zostanę wieczną zmarzliną?
28 kwietnia
Jestem obok ciała. Unoszę się nad nim, rozluźniam, wiruję, dotykam. Zaczynam czuć ciepło wokół oczu jak ślepiec, który nagle poczuł wschód słońca.
29 kwietnia
Dzisiaj odeszłam od grupy. Nazwano mnie tchórzem.
Pojechałam do Warszawy na Stare Miasto. Chciałam, by wchłonął mnie kamień, na którym usiłowałam utrzymać równowagę. To jest idealny stan zawieszenia.
6 maja
Cieszy mnie wiosenny deszcz. Cezar pachnie zmokłą kurą, wtulam się w jego futro.
Mijam się ze sobą, ze swoim ciałem. Nie ufam innym, bo nie ufam sobie.
7 maja
Tłum mnie osacza. Moje zwierzę boi się naporu ludzi. Życie przecieka mi przez palce. Tylko te zapisane strony wytrzymują z tobą, Basiu. Nie pozwalasz być w tym życiu samej sobie. Uciekasz, wciąż uciekasz przed własnym cieniem, który i tak zaciska ci pętlę.
Gorzej bywało, czołgałaś się i udawało ci się. Podnieś się jeszcze raz. To takie proste odejść, na to zawsze będzie czas.
Przekonaj samą siebie, mały psychologu, daj sobie jeszcze jedną szansę. To idiotyczne tak po prostu teraz zgładzić się i nic więcej.
12 maja
Wzbudzam dystans poznawczy wśród znajomych. Nie pasuję im do żadnego obrazu – ani dobra, ani zła, ani formy pośredniej. I oni negują moje istnienie. Odkrywają w mojej sile wielką wrażliwość i chwała im za to.
13 maja
Wsłuchując się w stukot pociągu z Katowic do Częstochowy, planowałam samobójstwo. To znaczy nie ja planowałam, tylko jakaś natrętna, obca myśl wciskała się we mnie jak ostry strumień wody w wolne ujście. Jak długo można jej oczekiwać? Jak długo można pragnąć jednego zastrzyku morfiny lub heroiny, lub czegoś o podobnym działaniu? Jak długo można być niewolnikiem? Jak długo można z tym żyć?
14 maja
Ty nie będziesz, Baśka, psychologiem. Ty będziesz cierpieć z nimi wszystkimi – z tymi, co czują i widzą więcej, tak jak Ty.
Bezsenność sprowadza mnie do parteru. W takiej pozycji zawsze trzeba było zabić przeciwnika. A teraz leżę i nikt nie chce mnie dobić i bardzo dobrze, bo nie byłoby mu to wybaczone.
15 maja
W Poradni Zdrowia Psychicznego jest łagodna przemoc w imię pomocy, z której druga strona musi skorzystać. Żyję tak, jakby wisiał nade mną zastygły wyrok, który sama na siebie wydałam.
W wydawnictwie widziałam okładkę książki i przeczytałam posłowie Kotańskiego.
Napisałam część teoretyczną pracy magisterskiej i Docent ją zaakceptował.
Kwestia – otruć się czy powiesić – zawsze jest do rozwiązania. Jestem rozdarta na małe, kolorowe kuleczki, które nigdy nie połączą się w całość. Są obok siebie, pozornie zgodne i bliskie, ale każda z nich ma inny odcień życia.
27 maja
Za bardzo chcę wiedzieć, kim jestem. A są na świecie istoty tak nieznane, że człowiek drży z przerażenia przed ich poznaniem.
5 czerwca
Cezar skończył pięć lat. Tak, przyjacielu, zawsze jesteś przy mnie. Zaliczam czwarty rok studiów. Zbyt często myślę o przyczynach mego odejścia z domu jedenaście lat temu, zanim stałam się chora.
11 czerwca
Nie należy przeszkadzać ludziom wokoło, są bardzo zajęci, zapracowani, gubią się i nas też, w małych dziurach kieszeni, tak jak drobne monety spadamy z delikatnym pobrzękiwaniem i mija nasz czas.
Nigdy wcześniej nie stałam tak z boku ludzi i nigdy nie byłam tak blisko ich spraw. Czuję, że chcą się do mnie zbliżyć, ale jeszcze nie potrafię opowiedzieć im swojej historii. Nie potrafię im powiedzieć, jak bardzo byłam chora i że trwam nadal w obsesjach, które będą się mną opiekowały przez lata jak najczulszy kochanek, aż im ulegnę.
13 czerwca
Coś we mnie rośnie. Nowe pomysły na pisanie dojrzewają, by zaowocować.
Kiedy mnie dotykasz, wydaje mi się, że topnieję odkrywam się, ba, rodzę, ale to jeszcze nie mój czas ani nie Twój, ani tego dziecka, któremu każesz przyjść na tak okrutny świat.
25 czerwca
Barbara Rosiek obchodzi swoje dwudzieste piąte urodziny. Wizyta u psychiatry to nowa recepta, i słusznie.
Zaliczyłam czwarty rok studiów.
29 czerwca
Noszę w kieszeni śmierć, pieszczę ją między palcami, wygładzam, naciskam czułe punkty.
Dlaczego zmuszacie mnie do życia, przecież mam prawo do własnej śmierci? Dlaczego osaczacie mnie podstępnie miłością i błagalnym wzrokiem, szantażujecie mnie własnym obłędem? Dlaczego nie mogę być wolna?