На шляху запыленым і тлумным,
Па якому суджана прайсці,
Вы мяне не ўспамінайце сумным.
Вам і так нявесела ў жыцці.
Згадвайце нястомным і вясёлым,
З кошыкам лазовым
I кійком
Гаманкім вясковым балаголам
Ці гарэзным босым пастушком.
Як мяне прыпомніце аднойчы,
Хай да вас смяшынкі прылятуць
I на міг памаладзеюць вочы,
I ва ўсіх усмешкі расцвітуць ...
* * *
У планеты весняй
На віду
Завяду я песню,
Завяду.
Тую,
Не забытую,
Маю,
Што ні з чым не зблытаю,
Пяю.
Тую,
Не забітую
Яшчэ,
Што з душы
Малітваю
Цячэ.
Завяду я песню,
Завяду.
Можа,
Не на шчасце —
На бяду.
Кіну,
Як расінку,
На жарству,
Каб сказала ўсім,
Што я жыву.
* * *
Я сваё жыццё, нібы пірог,
З многімі дзяліў і не бярог.
Менш за ўсё каханай адламіў...
Каб жа хоць каго ды накарміў!
Талент, вершы, веру і любоў
Раскідаў, нібы паштовых галубоў.
Можа, ад Дняпра ці ад Дзвіны
На змярканні вернуцца яны...
ДУША БАЛІЦЬ...
* * *
Не за сябе душа мая баліць,
Бо я пражыў на гэтым свеце трохі
I мне не страшна за сабой паліць
Падгнілыя масты маёй эпохі.
Няхай гараць у праведным агні
I атухаюць у кастрах гарачых
Няўдачамі закрэсленыя дні
I тоненькія свечкі сноў юначых.
Не ўсё мы так зрабілі,
Як маглі.
Ішлі,
Кульгаючы на кожным кроку.
Але і нашых думак вугалі
Здалёк свяціліся ў халодным змроку.
Наш родны край для нас не быў чужым.
Сваё мы адпакутвалі —
I баста!
А дзеці?
Ну няўжо на плечы ім
Абрынем мы дзяржаўнае нядбальства?
Няўжо прапусцім і ў наступны век
З чужацкай незруйнованай засады
I цемрашальства ашалелы здзек,
I чорную атруту подлай здрады?
Сярод глухіх асушаных імшар
Ці знойдзе ўнук таварыша і брата?..
Таму вось і баліць мая душа
I на дзяцей гляджу я вінавата.
Шасцідзесятнікі
Што ад нас застанецца —
Ці песня,
Ці хата,
Ці дрэва,
Ці зямля,
Што навекі
Ва ўсіх нас адна?
Хто рукой нам махне —
Папялушка
Або каралева?
Хто ўсіх нас адпяе —
Завіруха,
Залева,
Вайна?
Мы, здаецца,
Ніколі
Ні бацькам, ні сабе
Не хлусілі.
Як умелі,
Рабілі.
Жылі,
Як маглі.
Надаралася,
Плакалі моўчкі ў бяссіллі.
Зубы сцяўшы,
Паўзлі
Па крывёй набрынялай зямлі.
Так,
Не ўсё мы паспелі,
Не ўсё завяршылі.
Не збудзілі ад сну
Наш знямелы, збалелы народ.
Прайдзісветы
Залезлі на нашы вышыні,
Ілгуны-недавучкі
Нам заціснулі рот.
Перад небам і вечнасцю
Мы вінаваты.
Ды пры нас
I без нас
I цяпер,
I пасля
Застануцца жывымі
Песні,
Дрэвы
I хаты,
Нашы дзеці і ўнукі,
Наша маці-зямля...
Значыць, мы на зямлі
Недарэмна жылі...
* * *
Нехта — з пекла,
А нехта — з раю
Голас мне сябры падаюць.
Вельмі рана сябры паміраюць.
А вось ворагі
Доўга жывуць,
Абмінаюць судовую лаву
I шалеюць ад п'яных піроў,
I крадуць
Пасмяротную славу
У маіх нешчаслівых сяброў.
Смерць і праўда —
Бяздушна-сляпая,
Калі ўсіх іх раўняе ў цане.
А сяброў маіх так не хапае
I зямлі беларускай,
I мне.
Я крыві не хачу,
Вы паверце,
I граху не вазьму на душу.
Не прашу я для ворагаў смерці —
Для сяброў даўгалецця прашу.
* * *
Чорнай навалаю коціцца зверху
Гвалт небывалы,
Раз'ятраны вэрхал.
У кіраўнічых суровых прамовах
Бэсціцца зноў беларуская мова:
Быццам бы наскія словы не здатны
Выказаць талент і розум выдатны.