Паміж зоркай і свечкай

Хаця нашы душы хістала не раз
Пад сіверным ветрам разлукі,
Ды зноў сагравалі і зводзілі нас
Успаміны,
Дзеці
I ўнукі.

Зайздросныя людзі
Ці моташны час —
Хто больш разнімаў нашы рукі,
Не будзем спрачацца,
Бо ёсць яшчэ ў нас
Успаміны,
Дзеці
I ўнукі.

Хто скажа,
Які ў нашай згоды запас,
Наперадзе —
Шчасце ці мукі?
Але і паміраць, і выручаць нас
Успаміны,
Дзеці
I ўнукі.

* * *

Дзе ёсць парадак,
Там ёсць душа...

На цеснай падмеценай кухні
Жыве душа
На дне гладыша
I ў прыцьмелым вымытым кухлі,
У мяккім тканым палавіку,
У старой драўлянай сальніцы
I ў цёмным кутку,
Дзе ніяк павуку
Не даюць хоць на ноч пасяліцца...

Паўдзённае сонца,
Вячэрні спакой
За накрытым сталом дарэчы.
I ўсё пад рукой.
I жывуць талакой
Вясёлыя людзі і рэчы...

I не варта смяяцца з высокіх слоў:
У бядламе, смуродзе і брудзе,
Як пацверджана вопытам з даўніх часоў,
Не было душы і не будзе.

Купалле

Зноў запалалі зыркія кастры,
Зноў песні сустракаюцца ў бары
I ходзіць шчасце блізенька зусім.
I гэтак лёгка размінуцца з ім.

З былых вякоў у .новыя вякі
Плывуць, плывуць купальскія вянкі...

Як зоркі, іскры сыплюцца ў траву.
Як хмель, прызнанні кружаць галаву.
Касу калыша цёплая вада.
Для мілага нічога не шкада...

Ля кветкі — кветка.
Ля шчакі— шчака.
Цячэ, цячэ купальская рака...

* * *

Я прайшоў і праехаў столькі
З хлапчуковай вясёлай пары!
А ўсё клічуць тужліва сойкі
У цяністьш густым гушчары.

Там, дзе вечар туманны і ветлы,
Дзе ў сурэпцы круты касагор,
Мой дзяцінны куток запаветны,
Мой абстуканы дзятламі бор.

I ўсё вабіць здалеку лілея.
I стракозы ляцяць да лазы.
I лясная рака не мялее.
I не менее солі ў слязы...

I калі мяне ў вырай дачасны
Пазаве сцюжны вецер-скавыш,
Дзе знайду я такую вось яснасць
I такую славянскую ціш?...

У Міхайлаўскім

Яшчэ драмала слава маладая,
А ён быў неаглядна малады —
I толькі бомы з голасам Валдая
Сяброўскі ўздзіў прыносілі сюды.

Услед за ветрам бег ён летнім полем
I кідаўся ў разліў пахучых траў
I ўсім прысадам,
Сцежкам і таполям
Па-царску бессмяротнасць раздаваў.

Ён тут блукаў у гордым задуменні.
Ён тут чакаў каханкі тайны крок.
Нястомны грэшнік,
Кучаравы геній,
Насмешнік,
Задзірака
I прарок.

Усе грахі яму даўно адпушчаны
I дух ягоны ўзнесен на амбон...
Плыве,
Лунае над зямлёю Пушкіна
Усіх расійскіх храмаў перазвон.