— Ona nigdy ci nie ufała.
— Wiem. Sądzę, że coś wiedziała o tej wróżbie. I zrobiłaby wszystko, by mi przeszkodzić, a w Cintrze byłem w jej mocy. Było jasne: musiałem wrócić do Nilfgaardu, ale tak, by nikt nie mógł odgadnąć, że ja jestem Duny, a Ciri to moja córka. Sposób podsunął mi Vilgefortz. Duny, Pavetta i ich dziecko mieli umrzeć. Zginąć bez śladu.
— W upozorowanej katastrofie statku.
— Tak jest. Podczas rejsu ze Skellige do Cintry, na Głębi Sedny, Vilgefortz miał wciągnąć okręt w magiczny wsysacz. Ja, Pavetta i Ciri mieliśmy zamknąć się przedtem w specjalnie zabezpieczonej kajucie i przeżyć. A załoga…
— Miała nie przeżyć — dokończył wiedźmin. - I tak zaczęła się twoja droga po trupach.
Emhyr var Emreis milczał czas jakiś.
— Zaczęła się wcześniej — powiedział wreszcie, a jego głos brzmiał głucho. - Niestety. W momencie, kiedy okazało się, że Ciri nie ma na pokładzie.
Geralt uniósł brwi.
— Niestety — twarz cesarza nie wyrażała niczego — w moich planach nie doceniłem Pavetty. To melancholijne dziewczę o wiecznie spuszczonych oczach przejrzało mnie i moje zamiary. Przed podniesieniem kotwicy tajemnie odesłała dziecko na ląd. Wpadłem w szał. Ona też. Dostała ataku histerii. Podczas szarpaniny… wypadła za burtę. Nim zdążyłem wyskoczyć za nią, Vilgefortz wciągnął okręt w ten swój wsysacz. Walnąłem w coś głową i straciłem przytomność. Przeżyłem cudem, zaplątany w liny. Ocknąłem się cały w bandażach. Miałem złamaną rękę…
— Ciekawi mnie — spytał zimno wiedźmin — jak czuje się człowiek, który zamordował własną żonę?
— Parszywie — odparł bez zwłoki Emhyr. - Czuł i czuje się parszywie i cholernie podle. Nie zmienia tego nawet fakt, że ja nigdy jej nie kochałem. Cel uświęca środki. Żal mi jednak prawdziwie jej śmierci. Nie chciałem tego i nie planowałem. Pavetta zginęła przypadkiem.
— Łżesz — powiedzieł sucho Geralt — a to cesarzom nie przystoi. Pavetta nie mogła żyć. Demaskowała by cię. I nigdy nie pozwoliłaby na to, co chciałeś zrobić Ciri.
— Żyłaby — zaprzeczył Emhyr. - Gdzieś… daleko. Jest dość zamków… Choćby Darn Rowan… Nie mógłbym jej zabić.
— Nawet dla celu, który uświęca środki?
— Zawsze — cesarz potarł twarz — można znaleźć jakiś mniej drastyczny środek. Zawsze jest ich wiele.
— Nie zawsze — powiedział wiedźmin, patrząc mu w oczy. Emhyr uciekł uciekł przed jego spojrzeniem.
— To właśnie miałem na myśli — kiwnął głową Geralt. - Dokończ opowieści. Czas bieży.
— Calanthe strzegła małej jak źrenicy oka. O tym, by ją porwać, nawet marzyć nie mogłem… Moje stosunki z Vilgefortzem znacznie ochłodły, do innych magików wciąż miałem awersję… Ale moi wojskowi i arystokracja ostro pchali mnie do wojny, do ataku na Cintrę. Ręczyli, że lud tego żąda, że lud pragnie przestrzeni życiowej, że pójście za vox populi to będzie taki mój cesarski egzamin. Postanowiłem upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu. Zdobyć za jednym zamachem i Cintrę, i Ciri. Resztę wiesz.
— Wiem — kiwnął głową Geralt. - Dziękuję ci za tę rozmowę, Duny. Jestem ci wdzięczny, że zechciałeś poświęcić mi czas. Ale dłużej zwlekać nie podobna. Jestem bardzo zmęczony. Patrzyłem na śmierć przyjaciół, którzy szli tutaj za mną końca świata. Szli, by ratować twoją córkę. Nawet jej nie znali. Oprócz Cahira, żadne Ciri nawet nie znało. A poszli, by ją ratować. Bo było w nich coś, co jest porządne i szlachetne. I co? Znaleźli śmierć. Uważam, że to jest niesprawiedliwe. I jeśli ktoś chce wiedzieć, nie zgadzam się z tym. Bo do dupy jest taka historia, gdy umierają ci porządni, a łotry żyją i dalej robią swoje. Nie mam już sił, cesarzu. Wezwij ludzi.
— Wiedźminie…
— Tajemnica musi umrzeć wraz z tymi, którzy ją znają. Sam to powiedziałeś. Nie masz innego wyjścia. Nieprawdą jest, jakobyś miał ich wiele. Ucieknę ci z każdego więzienia. Odbiorę ci Ciri, nie ma takiej ceny, której nie zapłacę, by ci ją odebrać. Dobrze wiesz.
— Dobrze wiem.
— Yennefer możesz pozwolić żyć. Ona tajemnicy nie zna.
— Ona — powiedział poważnie Emhyr — zapłaci każdą cenę, by ratować Ciri. I mścić twoją śmierć.
— Fakt — kiwnął głową wiedźmin. - W rzeczy samej, zapomniałem, jak bardzo ona kocha Ciri. Masz rację, Duny. Cóż, przed przeznaczeniem nie da się uciec. Mam prośbę.
— Słucham.
— Pozwól mi się z nimi obiema pożegnać. Potem jestem do twojej dyspozycji.
Emhyr stanął przy oknie, zapatrzony w szczyty gór.
— Nie mogę ci odmówić. Ale…
— Nie obawiaj się. Nie powiem Ciri nic. Skrzywdziłbym ją, mówiąc, kim jesteś. A ja nie potrafiłbym jej skrzywdzić.
Emhyr milczał długo, wciąż odwrócony ku oknu.
— Może i mam wobec ciebie jakiś dług — wykręcił się na pięcie. - Posłuchaj więc, co mam ci do zaoferowania w ramach spłaty. Dawno, dawno temu, bardzo dawnymi czasy, gdy ludzie mieli jeszcze cześć, dumę i godność, gdy cenili swoje słowo, a lękali się wyłącznie wstydu, zdarzało się, że skazany na śmierć człowiek honoru, by ujść przez hańbiącą ręką kata lub siepacza, wchodził do wanny z gorącą wodą i otwierał sobie żyły. Czy wchodzi w rachubę…
— Rozkarz napełnić wannę.
— Czy wchodzi w rachubę — podjął spokojnie cesarz — by Yennefer zechciała towarzyszyć ci w tej kąpieli?
— Jestem tego prawie pewien. Ale trzeba zapytać. To dość buntownicza natura.
— Wiem.
Yennefer zgodziła się od razu.
— Koło się zamknęło — dodała, patrząc na swe przeguby. - Wąż Urobos zatopił zęby we własnym ogonie.
— Ja nie rozumiem! — Ciri zaparskała jak rozwścieczony kot. - Ja nie pojmuję, dlaczego mam z nim iść? Dokąd? Po co?
— Córeczko — powiedziała łagodnie Yennefer. - Takie, nie inne jest twoje przeznaczenie. Zrozum, po prostu nie może być inaczej.
— A wy?
— Na nas — Yennefer spojrzała na Geralta — czeka nasze przeznaczenie. Po prostu tak musi być. Chodź tu, córeczko. Obejmij mnie mocno.
— Oni chcą was zamordować, prawda? Ja się nie zgadzam! Ja ledwo was odzyskałam! To niesprawiedliwe!
— Kto mieczem wojuje — odezwał się głucho Emhyr var Emreis — ten od miecza ginie. Walczyli ze mną i przegrali. Ale przegrali godnie.
Ciri w trzech krokach stanęła przed nim, a Geralt bezgłośnie wciągnął powietrze. Usłyszał westchnienie Yennefer. Jasna cholera, pomyślał, przecież wszyscy to widzą! Przecież całe jego czarne wojsko widzi to, czego nie da się ukryć! Te same postawy, te same roziskrzone oczy, ten sam grymas ust. Identycznie skrzyżowane na piersi ręce. Na szczęście, na wielkie szczęście, szare włosy odziedziczyła po matce. Ale i tak, gdy się przypatrzeć, widać, czyja to krew…
— Ty zaś — powiedziała Ciri, mierząc Emhyra płomiennym spojrzeniem. - Ty zaś wygrałeś. I myślisz, że godnie?
Emhyr var Emreis nie odpowiedział. Uśmiechnął się tylko, mierząc dziewczynę wyraźnie zadowolonym spojrzeniem. Ciri zacisnęła zęby.
— Tylu umarło. Tylu ludzi umarło przez to wszystko. Przegrali godnie? Śmierć jest godna? Tylko bestia może tak myśleć. Ze mnie, choć na śmierć patrzyłam z bliska, bestii zrobić się nie udało. I nie uda.
Nie odpowiedział. Patrzył na nią, wydawało się, że chłonie ją wzrokiem.
— Ja wiem — zasyczała — co ty knujesz. Co chcesz ze mną zrobić. I powiem ci już teraz: nie pozwolę ci się tknąć. A jeśli mnie… Jeśli mnie… To cię zabiję. Nawet związana. Gdy zgaśniesz, gardło ci przegryzę.
Imperator szybkim gestem uciszył pomruk, wzbierający wśród otaczających ich oficerów.
— Stanie się to — wycedził, nie spuszczając z Ciri wzroku — co przeznaczone. Pożegnaj się z przyjaciółmi, Cirillo Fiono Elen Riannon.
Ciri spojrzała na wiedźmina. Geralt zaprzeczył ruchem głowy. Dziewczyna westchnęła.
Obie z Yennefer objęły się i szeptały długo. Potem Ciri podeszła do Geralta.
— Szkoda — powiedziała cicho. - Zapowiadało się lepiej.
— Znacznie lepiej.
Objęli się.
— Bądź mężna.
— On mnie nie będzie miał — szepnęła. - Nie bój się. Ucieknę mu. Mam sposób…
— Nie wolno ci go zabić. Pamiętaj, Ciri. Nie wolno.
— Nie bój się. Wcale nie myślałam o zabijaniu. Wiesz, Geralt, ja zabijania mam dość. Za dużo tego było.
— Za dużo. Żegnaj, wiedźminko.
— Żegnaj, wiedźminie.
— Tylko nie płacz.
— Łatwo ci mówić.
Emhyr var Emreis, imperator Nilfgaardu, towarzyszył Yennefer i Geraltowi aż do łazienki. Niemal aż do cembrowiny wielkiego, marmurowego basenu, pełnego parującej i pachnącej wody.
— Żegnajcie — powiedział. - Nie musicie się spieszyć. Odjeżdżam, ale zostawiam tu ludzi, których poinstruuję i którym wydam rozkazy. Gdy będziecie gotowi, zawołajcie, a lejtnant poda wam nóż. Ale powtarzam: spieszyć się nie musicie.
— Doceniamy łaskę — poważnie kiwnęła głową Yennefer. - Wasza Cesarska Mość?
— Słucham?
— Proszę, w miarę możliwości, nie krzywdzić mojej córki. Nie chciałabym umierać z myślą, że ona płacze.
Emhyr milczał długo. Nawet bardzo długo. Oparty o ościeżnicę. Z odwróconą głową.
— Pani Yennefer — odpowiedział wreszcie, a twarz miał bardzo dziwną. - Może być pani pewna, że nie skrzywdzę córki pani i wiedźmina Geralta. Deptałem trupy ludzi i tańczyłem na kurhanach wrogów. I myślałem, że stać mnie na wszystko. Ale tego, o co mnie pani podejrzewa, zrobić zwyczajnie nie potrafiłbym. Teraz to wiem. Także dzięki wam obojgu. Żegnajcie.