Я не Пенелопа. У мяне пасля столькі было каханкаў...
Перабольшваю. Усяго два. Апошні, ён жа другі, зараз чакае ў маёй кватэры. Згатаваў вячэру, хвалюецца, ці дазволю застацца нанач. Але на яго можаце не зважаць. Мацейка з тых, каго называюць “запасны варыянт”. Адданы, бяскрыўдны, сябар дзяцінства, выганяй - вернецца, лекі ад самоты.
Не магу нават сказаць, што сем год таму больш мяне напаўняла - гора ці крыўда на няўдалага сужэнца. Мусіць, крыўды было больш - як ён мог так вось мяне кінуць? Што за выдумкі з бізнэсам? Ніводнай рэчы Віталевай я не захавала, акрамя прозвішча. Ну не магла развітацца назаўсёды з крумкачом, сакральнай птушкай маёй. Праз год і тры месяцы пасля нашага вяселля ўсё, што ён паспеў перавезці да мяне, перадала назад ягонай цётцы ў слаўны горад Мар’іна Горка. Да апошняга пэндзліка і апошняй фоткі. Разам з падораным на вяселле посудам і наборам пасцельнай бялізны з лебедзямі. І кола сяброў змяніла. І кола зацікаўленасцяў. І больш не спрабую замовіць у кавярні “філіжанку кавы”, каб пацвеліць афіцыянтку, а толькі стандартную “чашечку кофе, пожалуйста”.
Дарэчы, пра каву... Хутка абед у белай пенапластавай каробцы прынясе кабета-дастаўшчыца, цётачка з бляклым строгім тварам і сціснутымі ў нітачку вуснамі. Бачылі карціну “Амерыканская готыка”? Там фермер - лысаваты мужык у круглых акулярах, пінжаку і белай кашулі, учэпіста трымае вілы, побач кабета ў сукенцы з белым каўняром і фартуху, з пакрыўджаным выцягнутым абліччам. Нічога не адбываецца - але глядзець на гэтыя напружаныя твары, сустракацца з пранізлівым, маньячным позіркам фермера з віламі аж млосна. Стыль называецца - “цяслярская готыка”. У пазамінулым стагоддзі жыхары амерыканскай правінцыі імкнуліся надаць сваім драўляным дамам абрысы віктарыянскай неаготыкі. Майстрачылі на гарышчах вузкія, вострыя наверсе акенцы. Мы, маўляў, не горш, чым фанабэрыстыя ангельцы з іхнімі таўэрамі і сярэднявечнымі абацтвамі. Атрымлівалася гэткае дольчэ і габана на Ракаўскім кірмашы.
Цётачка “беларуская готыка” размаўляе толькі пра ежу: “Значыць, назаўтра на абед боршч, катлету па-кіеўску і на гарнір вараны рыс”.
Белая каробка на маім стале выпраменьвае агідны пах смажанай рыбы.
Хек у цесце. Я прабіваю мёртвую марскую істоту пластыкавым відэльцам, нібы караю за сталоўскі пах, і ўтаропліваюся ў манітор, ігнаруючы паштовую скрыню, якая забітая пасланнямі маіх аўтараў. Гэта з паралельнага свету, гэта дома разбяру... Прабягаю стужку навінаў. Самыя папулярныя - пра ўзаемаадносіны казла Цімура і тыгра Амура. Вы, спадзяюся, у тэме? Казла кінулі тубыльцу Прыморскага парка-сафары ў якасці чарговага абеду. Аднак рагач выявіўся баявітым, даў тыгру адлуп... У выніку паласаты Амур перастаў успрымаць таго як ежу і знайшоў у ім роднасную душу. У казле. “Я плакаль”.
Узаемаадносіны траваежнага і драпежніка скарылі сэрцы і запаланілі розумы. Здаецца, недурныя людзі спрачаліся, хто каго з’есць, ці займаюцца яны сэксам. Вядомы дрэсіроўшчык Запашны змрочна абвяшчаў, што ў тыгра прачнуцца інстынкты, козлік мэкнуць не паспее. Другія патрабавалі ўсіх выпусціць на волю. Казла, тыгра, львоў, арлоў, курапатак і тых, хто ў нетрах акіяна...
“Вось ужо два тыдні расейская грамадскасць назірае за імклівым развіццём адносінаў тыгра Амура і казла Цімура”.
“Амур зжарэ Цімура!”
“Чаму Амур не з’еў Цімура? Пяць падстаў”.
“Казёл Цімур і тыгр Амур не могуць есці адзін без аднаго”.
“Амур вучыць Цімура рэакцыі флемен. Флемен — назва характэрнага руху губ у некаторых сысуноў”.
“Тыгр Амур і казёл Цімур навучыліся разам гуляць з мячом”.
“У казла Цімура і тыгра Амура з’явіліся старонкі ў кітайскіх сацыяльных сетках”.
“Тыгр Амур і казёл Цімур спяць разам”.
“Тыгра Амура і казла Цімура звінавацілі ў прапагандзе гомасэксуалізма”
“Казёл Цімур учыніў паляванне на тыгра Амура”.
“Амур пакусаў нахабнага Цімура”.
“Амур і Цімур, апошнія навіны: казла вылечылі”.
“Кранальная сустрэча казла Цімура і тыгра Амура”.
“Цімур дараваў Амуру прачуханку, з-за якой патрапіў у ветблок”.
“Прыморскі сафары-парк адчыніў спецыялізаваную інтэрнэт-краму па продажы сувеніраў, прысвечаных цёплым адносінам тыгра Амура з казлом Цімурам”.
“Амур ды Цімур, апошнія навіны: нявеста казла”.
Любы ідэолаг ведае, што калі ў дзяржаве людзі даведзеныя да адчаю, жывуць у страху сказаць штось не тое і згубіць апошняе, яны ахвотна ўцягваюцца ў масавыя гульні. Радуюцца відовішчам і перажываюць за выдуманых герояў, замест таго, каб спрабаваць выправіць сваё жыццё.