Адась. Але. У кіно ці ў тэатр у нас жа не сходзіш. (Бярэ вянок.)
Лявон. Яшчэ добра, што паліцыя нам варажыць не забараняе. (Узяўшы вянок.) О, які мне прыгожы папаўся!
Усе хлопцы бяруць па вянку і па прыкладу дзяўчат надзяюць іх сабе на галовы.
Люба. То ўставайце, пакуль курч у ногі не ўбіўся, ды на бераг хутчэй.
Міхась (устаючы). А, сапраўды, у мяне ўжо змярцвела адна нага.
Усе ўстаюць і ідуць на бераг ракі спяваючы.
Люба (здымаючы з галавы вянок). Ну, каралі і каралевы, скідайце свае кароны.
Усе здымаюць вянкі з галоў.
Аддадзім мы іх у дар цару вадзяному, і няхай ён нам за гэта пакажа, хто з кім пажэніцца ў сёлетнім годзе. (Лічыць.) Раз, два, тры!
Усе кідаюць вянкі ў ваду і сочаць за імі.
Надзя. А чые ж гэта вянкі сышліся?
Лявон. Адзін — мой.
Яніна. Другі — мой.
Люба. О, вяселле! Вяселле будзе!
Дзяўчаты і хлопцы акружаюць Лявона з Янінай і пяюць ім:
Лявон. Дык вось найгоршая бяда, што ў мяне поля ніякага няма.
Люба. Але ж вы любіце адзін аднаго.
Лявон. Адкуль ты ўзяла гэта?
Міхась. А дзе там Лявону прыступіцца да Яніны за асаднікам. Ганецкі ж за ёй, як цень, па пятах ходзіць.
Лявон. Ды хіба ж можа што быць паміж парабкам і яго гаспадыняй.
Люба. Шыла ў мяшку не ўтоіш. Гэта там Лабыш пад носам у сябе не бачыць нічога, а людзям збоку лепш відаць.
Лявон. Людзям часамі і мурашка канём здаецца.
Яніна. Ды ты ўжо не апраўдвайся, Лявон!
Адась. Правільна, бо не ашукаеш нікога.
Люба (да музыкантаў). А цяпер, музыканцікі, вы нам польку рэзніце, але такую — драбней маку! Каб нашы непаваротлівыя хлопцы і на адной назе выкруціцца не маглі.
Музыканты іграюць польку ў паскораным тэмпе.
Міхась (падыходзячы да Любы). Ну, давай жа паспрабуем, ці выкруцімся.
Адась (падыходзячы да Надзі). Давай і мы.
Уся моладзь ідзе танцаваць, Лявон танцуе з Янінай.
Міхась (танцуючы, да Любы). Ты сама мешкаватая, я гляджу.
Люба. А цябе, мусіць, нейкі віхор круціць, толькі не музыка.
Міхась. Эх ты?.. (Камандуе.) Дзеўкі! Трымайся за дзягу: полька ўлева!
Усе пары круцяцца шпарка ў левы бок. З’яўляецца Альжбета з кіем у руках.
Альжбета (падыходзіць да музыкантаў і кладзе руку на гармонік). Досыць іграць!
Музыка сціхае.
Альжбета (да Адася). Дзяцюк, марш дамоў!
Адась (адпусціўшы Надзю). Чаго гэта?
Альжбета. Яшчэ пытаецца — чаго, неслух! Думаеш, не бачу, што ты з гэтым смеццем — служанкай Лабышавай — круцішся!
Адась. Яна мая нявеста.
Лявон. Брыдка, цётка, абражаць так дзяўчыну, брыдка!
Альжбета. Ты не адвакат яе і не суддзя мне, так што не сунь свайго носу, куды не трэба.
Надзя непрыкметна ідзе да лесу і знікае.
Люба. Дык, па-вашаму, цёця, я таксама смецце, раз я бедная, так выходзіць?
Альжбета. Я да цябе нічога не маю: ты не вяжашся да майго сына!
Адась. Ідзі спаць, старая, што табе тут трэба?
Альжбета (стукаючы кіем у зямлю). Як што? Павянчаць вас прыйшла! Пакуль поп, дык я першая хачу! (Заўважыўшы, што Надзі няма.) Во, як яе змяло, цяпер і я магу ісці дахаты.
Адась (убачыўшы, што Надзя знікла). Надзя! Надзя! Пачакай! (Бяжыць шукаць яе, але ў процілеглы бок.)
Альжбета (услед яму). Каб ты ногі паламаў! Каб ты вочы высадзіў! Вярніся!.. От, божа мой мілы, людзі зямлі шукаюць, людзі грошы пытаюць, а ён жа ж хоць бы карову ці свінню якую ўзяў…