— Не магу сказаць, — усміхнуўся той.
— Як гэта?
— Бо сэрца маё пані даўно ўжо пры сабе мае.
Зуліся адвярнулася, каб шляхціц не бачыў чырвоных шчок і паглядзела ў бок, дзе стаяла рабінка.
— А што сталася з дубам? — спытаў Феліцыян.
— У мінулым годзе Жыжаль удаўся. Даўно такой моцнай навальніцы не было. Маланка рассекла яго на дзве паловы, а пасля полымя зжэрла ўсё.
— Шкада. Прыгожае было дрэва. Моцнае, як наша дзяржава.
Яна адмоўна пакруціла галавой.
— Ён прагніў знутры, таму і змагла маланка адолець, але...Яна паклікала Офенберга за сабой. Той паслухаўся і пакрочыў следам. Дзяўчына падышла да карчагі. Нахіліўшыся, панначка гарэзліва зірнула на юнака:
— Глядзі!
Рукой Зуліся адхінула траву і паказала маленькі расточак, што прадзёўбваўся з жолуда.
— Будзе новы дуб, малады і дужы.
— Тваіх рук справа, чараўніца? — пажартаваў паніч.
Потым зірнуў на яе і шапнуў:
— Не пашанцуе таму, каго пакахаеш. Чарамі прывяжаш.
Яна пакрыўдзілася, ускочыла на ногі і наблізілася да шляхціца. Паміж імі заставаўся адзін крок.
— Не дапамогуць і чары, калі хто каму не да пары! Што ведае пан пра каханне?
Ён усміхнуўся і хацеў было адказаць, але дзяўчо закрыла яму вусны маленькай далонькай.
— Лепш тое не гавары, бо бачу па ўсмешцы. Толькі гэта па-іншаму завецца, не блазнуй, шляхціц.
Ён пасур’ёзнеў.
— А тваё слова якое?
— Хацела б быць з каханым.
— Значыць, некага кахаеш?
Яна паглядзела яму ў вочы і пачырванела. Тады Феліцыян асцярожна дакрануўся да тонкіх плячэй і прыгарнуў да сябе. Стаялі так з хвіліну, а падалося, што праляцелі гады. Юнак гладзіў валасы, якія распляліся з касы і слаліся мяккім россыпам спелага жыта на кволыя плечы.
— Пані едзе са мной, — вымавіў ён.
Яна раптам уздрыгнула і вырвалася з абдымкаў.
— А як жа...
— Я ўжо з імі гаварыў, а цяпер хачу пачуць, што ты скажаш.
Зуліся ўсміхнулася і схіліла галаву яму на плячо.