Да безыменных кветак, якія нагадваюць мне i ніцую грэчку, i паднебна высокія сосны, сёння зноў жа мая старэйшая паставіла ў чорным збаночку тры вясёлыя бутоны шыпшыны ў моцных зялёных лістах, кветкі, што яшчэ час ад часу выядрываюцца ў нашым буйным шыпшынніку паміж драцяной сеткай агарожы і дарогай, паэтычна духмяныя кветкі, якія тут ужо дваццаць першае лета фарбамі i водарам нагадваюць тыя, што на даўно былым хутарку шчодра суправаджалі нашую з Нінай закаханасць.
Зноў жа ахні, — шэсцьдзесят два гады таму назад!.. Ды цяпер ужо з іншым сумам, — каб сказаць: прыйдзі, застанься нашае, мае найчысцейшае!..
Ёсць i ў мяне радавод, які два месяцы таму назад значна прасунуўся ў мінулае, зачапіўшы ажно канец XVIII стагоддзя.
У 1795-м, як у архіве значыцца, была вёска Загора, Zahorze на польскі лад, a ў ёй, калі па-панску сказаць, быў хлоп Jaśko Bryl, мой прапрадзед. Сымонаў Яська, па-вясковаму, дваровы пана Сўдзя ў недалёкім маёнтку «Уцеха», набытым з вялікіх землеўладанняў графа Хадкевіча.
Сыны ў Яські — Рыгор, здадзены ў рэкруты ў 1804 годзе, i маладзейшы, Ёсіп. Язэп, колькі я памятаю, быў у Загоры адзін, i той з цвёрдай літарай у канцы, — сам Язэб, жонка Язэбіха, a ўся хата — Язэбавы. А то ўсё Ёсіп ды Ёсіп. Відаць, так было i даўней. А як з польскага да расейскага ладу дайшло, дык быў ужо i Иосиф Иванович. У дакументах.
«Ревизская сказка» за 1834 год сведчыць, што ў Яськавага сына Ёсіпа, майго прадзеда, былі сыны Іван i Даніла, мой будучи дзед, які нарадзіўся ў 1833 годзе, а яго малодшы брат, яшчэ раз Ёсіп, на тры гады пазней. Івана ў 1844-м забралі ў рэкруты, a Даніла з Ёсіпам парабкавалі.
У мяне захавалася «купчая крепость», якая з важнай законнасцю сцвярджае, што браты Даніла i Ёсіп Брылі, абодва Ёсіпавічы, у 1886 годзе купілі ў нейкай гістарычнай па гучанні прозвішча пані Наркевіч-Ёдка пяць дзесяцінаў зямлі на двух.
Браты дружылі. У ix было па аднаму сыну, у Данілы — Антон, мой будучы бацька, a ў Ёсіпа — Павел, дваюрадныя, але дружылі i яны, усё жыццё, лепш за некаторых родных.
Пасля скасавання прыгону дваровыя людзі, што было агаворана ў царскім маніфесце, не мелі права купляць у паноў зямлю, як другія сяляне, ужо не прыгонныя, але да 1886 года гэтая недарэчнасць была, як відаць, выпраўлена.
Браты ўзяліся за вольнае гаспадаранне.
А вось сыны ix, юнакі Антон i Павел, па прыкладу іншых з наваколля, падаліся ў Адэсу-маму, а там, як у савецкі час па-марксісцку пісалася, увайшлі ў «рабочую арыстакратыю», сталі чыгуначнікамі. Антон неўзабаве дайшоў да правадніка вагонаў першага класа, а Павел рухаўся па службе сціплей. Але жылі яны, як гаварылася, «в мирное время », нядрэнна. Ды, пажаніўшыся, яшчэ i грошы збіралі — зямлі прыкупіць.
Дарэчы, дзядзька — мой хросны, ад яго ў мяне быў у маленстве, пакуль не згубіўся, прыгожы залаты крыжык з другім, танчэйшым i далікатна блакітным крыжыкам у сярэдзіне.
Бацька нарадзіўся ў 1870 годзе, дзядзька... не памятаю дакладна, на колькі быў маладзейшы. У XX стагоддзе папа, як гаварылі мы, дзеці, па-гарадскому, увайшоў амаль з палавінай наогул пражытага, бо памёр ён у 1924-м, а дзядзька дажыў да пачатку пяцідзесятых. Жонкі іхнія, мая мама Настуля i цётка Мартося, таксама нажыліся ў ліхія часы на ўсю жаночую цярплівасць...
Ды гэта ўжо на нашай памяці ўсё, не архіўная даўніна.
Думаць або пісаць пра XX стагоддзе, нават пра яго першую чвэртку, лягчэй, многае помніцца з апавяданняў старэйшых, бывалых ды па-народнаму мудрых сучаснікаў. Захаваліся фотаздымкі, чым старэйшы, тым цікавейшы, а раней жа ix i зусім у вёсках не было. A ў XIX стагоддзе, тым больш у XVIII пранікаць па-сапраўднаму, пазнаваць, ведаць тое, як гаварылася, «жыццё-быццё-гараванейка» можна толькі цераз архівы, якіх за гады пераменаў ды гвалтаў захавалася не надта многа.
Мой загорскі сусед, акадэмік Ламан, Мікалай Апанасавіч, а для мяне па гадах проста Коля, вядомы батанік, на сёмым дзесятку рупліва заняўся гісторыяй Загора, роднага кута. Звесткі i пра маіх продкаў я атрымаў ад яго, а ён знайшоў ix у нетрах Нацыянальнага гістарычнага архіва. Даючы, усміхнуўся прыязна, сказаў:
— Ад Яські — да Янкі. Гэта вам, думаю, i цікава, i можа спатрэбіцца.
«Як усадзяць хлеб у печ, тады цеста, што засталося на сценках дзяжы, саскрабаюць нажом, неабходную колькасць пакідаюць на рошчыну, а з астаткаў пякуць маленькую булачку, што называецца падшкрэбак, які прызначаецца на пацеху дзецям».
Проста, дакладна, хораша напісана. Этнограф нават, відаць, i блізка не думаў, што ён i паэт.
I гэтая выпіска не выключэнне нейкае, так напісана кніга, — з належным да драбніцаў веданнем таго, пра што ён піша, i з натуральная пашанай, лрыхільнасцю да людзей, жыццём якіх зацікаўлены.