ЗРУШЭННЕ
У адзіноты — пах валакардзіну,
Маладзіка зрушэнне па сцяне...
Усё, што страціла і што пакіну,
Прыходзіць і мяняецца ўва мне.
Хіба такім было тады расстанне,
Хіба шчымела гэтак і пякло?
Не наступае доўга-доўга ранне,
I не святлее доўга-доўга шкло.
Я не вярну цябе — і не вяртаю.
Іду насустрач будучаму дню.
Але чамусьці зараз спасцігаю
Усю тваю, мой добры, глыбіню.
За прывідамі бегла — а збавенне
Чакала тут... Сама сказала: «Не!»
Адно хачу: каб ты не знаў зрушэння
Маладзіка па соннае сцяне...
СТУДЗЕНЬ
Такой зімы ніколі не было:
Пад цёплым сонцам вуліца курыцца,
На мокрых дрэвах зіхаціць святло,
I я раблюся іншаю як быццам.
Гляджу людзям, прыязная, услед,
Зрабіўшыся мацней за адзіноту.
Прытулак мой, мая калыска — свет —
Даверліва абняў мяне: «Ну, што ты?!»
ЧАС
Усё хутчэй, усё хутчэй,
адчуўшы волю ад парога...
Чарнее ў небе выразанкай
Касцёла тонкі сілуэт.
У вераснёўскім ясным ранку
Ужо зімовы лёгкі след.
Азёрнай сіняй панарамай
Зацешыцца міжволі зрок...
Дакуль мяне так будзе раніць
Чарговы твой, жыццё, урок?
Трывог, і шчасця, і хвілінных
Узлётных хваляў грабянцы?
Усе жыццёвыя правіны —
Як пагранічныя капцы.
А роўнай прагнецца дарогі,
А ясных хочацца вачэй!
А час бяжыць — няўмольны, строгі,—
Усё хутчэй, усё хутчэй!
СУСВЕТ
Сусвет вібрыруе. I я
Сціскаюся і ападаю.
Няўтольна, прагная, жадаю
Спазнаць: вяршыня — ці мая?
Сусвет вібрыруе. I век,
I час, нібы хвіліна, цесны.
I нараджаецца балесна
Ува мне інакшы чалавек.
I вызначаецца мой шлях:
Узлёт — і сэрца перапады.
Дабра бязмернасць, меру здрады
Прыняць, я к прыме дождж ралля.
Няма без гэтага дажджу
Зялёнай кволасці жывога.
Але абрынецца трывога:
Сама ці вызначу мяжу ?
Сусвет вібрыруе. I я —
Ягоным дыхаю дыханнем.
Я і нянавісць, і каханне.
Мой стогн — у плачы ручая.
* * *
На снеданне — хлеба луста.
Зара — ручніком на плячы.
Забылася — сушыць вуены
Прарочы сон уначы.
Над рэчкай плюскоча пранік,
За кладкай празрысты плёс.
Забылася — паліць раннем
Сляды мае россып рос.
Буяе ля ног зарніца,
Страляе часнок з ляхі.
Забылася — б'е бліскавіца
Ў высокія берагі...
* * *
Нашто хацець таго, чаго няма
Ці ёсць — але маланка, эфемернасць?
Нашто імкнуцца вымераць бязмернасць
I ведаць — намагаюся дарма
Я скласці, я к мазаіку, жыццё
I сумясціць — як ёсць і як павінна?
Гаркота запазнелай журавіны —
Непераходных ісцін адкрыццё:
Што знелюбелы ўжо не будзе люб,
Што дыхаць не дае любая маска...
Каб ведаць я магла тады, што казкай
Расквечвала часамі просты слуп!
Вярніцеся, і словы, і лісты,
Нібы мае, але даўно чужыя!
Імкліва-вольным, я давала жыць вам,
А вы — нічога мне, апроч слаты.
Але нібы не здраджвалі сябры,
Нібыта скрозь жывое не карылі
Да сэрцавіны... Не ламала крылле,
З высокай узлятаючы гары.
Але, пакрэсліўшы, жыву наноў,
Але ўсё роўна раскрываю сэрца,
Шукаю глыб і веру — новым сэнсам
Напоўніцца ярэм ранейшых слоў...
* * *
Жоўты доннік дыхае на строме,
Пальшом прапахлі берагі.
На якім, скажыце мне, пароме
Адплываць ад шчасця і тугі?
Звонкае і плыўкае струменне,
Занясі мяне з апошніх сіл,
У той край, дзе ўпаў шукаць збавення
У ваду сасмяглы небасхіл!
Залатым спакоем вечаровым
Я прыйду ізноў у дзень другі...
На якім, скаясыце мне, пароме
Адплываць ад шчасця і тугі?