* * *
«Што ж няма ў цябе
Анікога?»
Лёг у ногі
Пакорлівы цень.
Усміхнуся.
Кахаць бы такога,
Што не любіць хатні
Агмень!
Хто душу не аддасць
За ўдачу.
Хто апошняй травінцы —
Брат.
Хто, калі пайду,
Не заплача,
А пакіне —
Не прыйдзе назад.
Ноч у росах
Палошча плацце,
А туга
Крыніцай сплыла...
У жанчыны —
Праўда зярняці.
У мужчыны —
Праўда крыла.
ЧАС СПЕЛАСЦІ
Сцябліны абабіты на валокны,
Перабуяла завязь у плады.
Час спеласці! Пахаладзела ў вокны
Глядзіць на золку месяц малады.
Планет зеленаватае мігценне,
А на шчацэ — світальны подых дня.
Час выспявання — тлумнасць летуценняў.
Час спеласці — нібыта цішыня.
Успомняцца з паблажлівай усмешкай
Юнацтва неразважлівыя дні,
Часіны страт... Але віецца сцежка
I нікне ў невядомай глыбіні!
I яблыні, і што развінаюць плечы,
З палёгкай аглядаючы абшар,
Не ведаюць, што лёс іх — чалавечы:
За годам год наноў прымаць цяжар.
Усё наноў... Прымаць працяг нясцерпна:
Ад кораня у кроне слабізна!
Час спеласці вядзе цябе па цернях
Шукаць прастор без столі і без дна,
Не ашчаджаючы ні час, ні сілы...
Як б'ецца і трапеча вышыня!
Планет мігценне... Утрымайце, крылы!
А на шчацэ — світальны подых дня...