Ды знаў ён пра енк сутарэнняў,
Злавеснае вогнішч выццё...
I стукаў у сэрца дарэмна
Няроджаны сын — адкрыццё.
Пад крыжам — змарнелая свечка,
Ад шчыліны сочыць павук...
I сыплюцца ў келлі, як сечка,
Шматкі непатрэбных навук.
Зямля па арбіце ляцела,
Званілі з в а ны ўсё смялей,
I Сонца — нябеснае цела —
Ужо спазнаваў Галілей...
СЫН
«...Каторую вясну са мною страчае,
Разважлівае не па гадах,
Дзіця, якому ў хвіліну адчаю
Я жыцця не схацела даць.
Прыходзіць. Смяецца. Голас — званок.
Яго ўздымаю на рукі: «Сынок!
Сінія вочкі мае!» Ды туман
Скрозь пальцы пройдзе — і ўжо няма.
Сяджу. Кашульку яму вышываю.
А нітка трымціць, нібыта жывая.
А можа, ты, нітка, звіешся ў клубочак,
Пакажаш дарогу, дзе мой сыночак?
Маўчыць пакой. Аж звініць адзінотай.
Кладуцца на твары маршчынкі ўпотай.
А сын — толькі ў снах. Тады пешчу, смяюся,
I сноў тых чакаю. Хачу. I — баюся...»
* * *
На сэрца золкаю расой
Апала злое слова.
Падняўшы меч, сячы! Лязо
Блішчыць. Прыняць гатова
I твой папрок, і той імпэт,
З якім агонь наш студзіш.
Бо знаю: заўтра іншым свет
I ты інакшым будзеш.
Узнікшым сёння ў барацьбе,
Быць дружбе і даверу,
Бо веру ў моцную сябе.
I — у цябе я веру...
* * *
«Не ўвойдзеш двойчы у адну раку» —
Засвойвалі мы, школьнікі, калісьці.
I, залатым абсыпаная лісцем,
Стаю цяпер я на другім баку.
А сінява ля ног плыве наўсцяж.
Няўжо мне не адолець гэтай хвалі?
Дужэйшымі і рукі мае сталі,
I мудрасці крыху ўзяла ў жыцця.
Ды не! Не ўвойдзеш у адну раку,
Не вернешся ў праменнае Калісьці!
I, залатым абсыпаная лісцем,
Стаю цяпер я на другім баку...
ФАНТАЗІЯ
Стыхія Вады прыняла
Мяне і замкнула абдымкі.
Палац залацістага шкла
Мае адлюстроўвае здымкі.
I шчэлепы рыб-вартавых
Уверх натапыраны грозна...
Нашу я сукенкі з травы,
З узорам пяшчотна-марозным.
Ні харч не турбуе, ні корч,
Што ў кроў разбівае калені,
I тут не ўрываюцца ў ноч
Балесныя, дзіўныя цені...
Ляніва і лёгка душы!
Нашто неслухмяныя рукі
Пакутліва просяць ў цішы
Зямнога цяжару і мукі?
НОЧ
Стаю, прыхінуўшыся цесна,
А блізкасці нестае:
Стаяць паміж намі, як цені,
Крыўды твае і мае.
Я не прашу даравання,
А прэч не магу пайсці:
Спазнілася на спатканне,
Адзінае ў жыцці.
Зноўку на восень верне,
Цемра штоноч даўжэй...
Як цяжка зламаць недавер нам,
Але разысціся — цяжэй.
Маўчаць дамы-камяніцы.
Ноч. Не відаць людзей.
Жнівеньскія зарніцы —
Вечная прага надзей...
ВУГОР
З перапоўненай скрыні ўзляцеў быў
I — упаў на цэментную гладзь!
I спружыністым б'ецца целам,
Не згадзіўшыся паміраць.
А прыёмшчыцы юнашчокай
Задзівіцца ізноў з вугра:
Не да бліжняй лужыны скокі,
А да дальняга азяра,
Што так родна трапеча сінню,
Што пад ветрам набрала гон
I трымціць глыбіннаю сілай
У крыві жыхара свайго.
Ён не возьме, спазнаўшы волю,
I глытка нямілай вады,
Раздзіраючыся аб голле,
Уцякаючы ад бяды...
* * *
Хацеў пажарышча — атрымлівай!
Палае — свету не відаць.
I гэтак весела, няўрымсліва
Усё на паліва кідаць!
З агню ўспамін іекрынкай скоціцца...
Прэч! Для чаго цяжар плячу!
Ні азірацца, ні маркоціцца,
Ні нават помніць не хачу...
* * *
Разлука ўдзень нібыта спіць.
Але штораз пры сне
Арліцай хіжай прыляціць
На ложак да мяне.