La fondon de tia kunvenejo ĉiam sekvas plej granda prospero. La unua Bahaa Asocio, kiu ekzistis en Teherano, estis speciale benita. En la daŭro de unu jaro ĝi kreskis tiel rapide, ke ĝiaj membroj multiĝis ĝis naŭoblo de la komenca nombro. Hodiaŭ en la malproksima Persujo estas multaj tiaj asocioj, en kiuj la amikoj de Dio renkontas sin reciproke en plena ĝojo, amo kaj unueco. Ili instruas pri la Afero de Dio, edukas malklerulojn kaj proksimigas koron al koro en frata afableco. Ili helpas al malriĉuloj kaj bezonantoj kaj donas al ili ĉiutagan panon. Ili amas kaj prizorgas malsanulojn kaj estas portantoj de espero kaj konsolo por forlasitoj kaj premitoj.
Ho vi en Parizo, penu ke viaj asocioj similu al ĝi kaj kreskigu eĉ pli grandajn fruktojn!
Ho, amikoj de Dio ! Se vi fidos al la Vorto de Dio kaj estos fortaj, se vi sekvos la regulojn de Baha'u'llah, kiuj ordonas flegi malsanulon, levi falinton, zorgi pri malriĉulo kaj bezonanto, doni rifuĝon al senhavigito, defendi persekutaton, konsoli malĝojanton kaj ami la mondon de l'homaro per la tuta koro - tiam, mi diras al vi, baldaŭ tiu ĉi kunvenejo vidos mirindan rikolton. Tagon post tago ĝiaj membroj progresados kaj iĝados pli kaj pli spiritaj. Sed vi devas havi firman fundamenton, kaj viaj celoj kaj ambicioj devas esti klare komprenataj de ĉiu membro. Ili devas esti la sekvantaj :
) Elmontradi kunsentemon kaj bonvolon al ĉiuj.
) Faradi servojn al homoj.
) Klopodi por gvidadi kaj lumigadi tiujn, kiuj estas en mallumo.
) Esti afabla al ĉiu kaj elmontradi simpation al ĉiu el vivantoj.
) Esti humila en sia sinteno rilate al Dio, esti en la stato de konstanta preĝado al Li, por ĉiutage pli proksimiĝadi al Dio.
) Esti tiel fidela kaj sincera en ĉiuj siaj agoj, ke ĉiu membro estu konata kiel personigo de la kvalitoj de honesteco, amo, fideleco, afableco, grandanimeco kaj kuraĝo. Esti malkunigita de ĉio, kio ne estas Dio, allogita de la Ĉiela Spiro - posedanta dian animon; por ke la mondo sciu, ke bahaano estas perfektulo.
Penu atingi ĉion tion en tiuj kunvenoj. Tiam vere kaj efektive vi, amikoj de Dio, kunvenos en granda ĝojo. Helpu unu la alian, fariĝu kvazaŭ unu homo, atinginte perfektan unuecon.
Mi preĝas al Dio, ke vi ĉiutage progresadu en la spiriteco, ke la Amo de Dio estu pli kaj pli evidenta en vi, ke la pensoj de viaj koroj estu purigitaj, kaj ke viaj vizaĝoj estu ĉiam turnitaj al Li. Proksimiĝu vi, ĉiu kaj ĉiuj, al la sojlo de unueco kaj eniru la Regnon. Ĉiu el vi estu kiel flamanta torĉo, lumigita kaj hele brulanta per la fajro de la Amo de Dio.
BahaVllah
la 7-an de novembro 1911.
'Abdu'l-Baha diris :
Mi volas paroli al vi hodiaŭ pri Baha'u'llah. En la tria jaro post kiam Bab deklaris sian mision, Baha'u'llah, akuzita de fanatikaj mulaoj pri kredo je la nova doktrino, estis arestita kaj lokita en malliberejon. La sekvintan tagon tamen kelkaj ministroj kaj aliaj influaj personoj kaŭzis lian liberigon. Poste il estis denove arestita kaj la pastroj kondamnis lin je morto ! La provincestro hezitis plenumi tiun ĉi verdikton pro timo de revolucio. La pastroj kunvenis en moskeo, antaŭ kiu estis la ekzekuta placo. La tuta loĝantaro de la urbo amasiĝis ekster la moskeo. Ĉarpentistoj kunportis siajn segilojn kaj marteloin, buĉistoj venis kun siaj tranĉiloj, brikmetistoj kaj konstruistoj armis sin per siaj fosiloj - ĉiuj tiuj homoj instigitaj de la furiozaj mulaoj avidis la honoron partopreni en lia mortigo. En la moskeo estis kunvenintaj la doktoroj de religio. Baha'u'llah staris antaŭ ili kaj respondis ĉiujn iliajn demandojn kun granda saĝeco. Precipe la ĉefa saĝulo estis tute silentigita de Baha'u'llah, kiu refutis ĉiujn liajn argumentojn.
Ekestis diskuto inter du el tiuj pastroj koncerne la signifon de kelkaj vortoj en la verkoj de Bab ; akuzante lin pri neprecizeco, ili elvokis Baha'u'llah on defendi lin, se li povos. La du pastroj estis tute humiligitaj, ĉar Baha'u'llah pruvis antaŭ la tuta kunveno, ke Bab estis absolute prava kaj ke la akuzo estis farita pro malklereco.
La venkitoj subigis lin nun al la torturo de bastonado kaj pli furiozaj, ol antaŭe, ili venigis lin ekster la murojn de la moskeo sur la ekzekutan placon, kie la misgvidita amaso atendis lian venon.
Tamen la provincestro timis cedi al la postuloj de la pastroj volantaj lian ekzekuton. Konsiderante la danĝeron, en kiu trovis sin la distingita malliberulo, oni sendis kelkajn homojn por lin savi. Ili sukcesis tion ĉi, farante rompon en la muro de la moskeo kaj forkondukante Baha'u'llah on tra la elrompaĵo en sendanĝeran lokon sed ne en liberecon; ĉar la provincestro formetis la respondecon de siaj propraj ŝultroj, sendante lin en Teheranon. Tie li estis fermita en subteran malliberejon, kie oni neniam vidis la lumon de tago. Ĉirkaŭ lian kolon oni metis pezan ĉenon, per kiu li estis katenita kun kvin aliaj babanoj; tiuj ĉi katenoj estis kune fiksitaj per fortaj, tre pezaj boltoj kaj ŝraŭboj. Liaj vestoj estis ŝiritaj en ĉifonojn, same kiel lia fezo. En tiuj teruraj kondiĉoj li estis tenata dum kvar monatoj.
Dum tiu tuta tempo al neniu el liaj amikoj estis permesite aliri al li.
Mallibereja oficisto penis veneni lin, sed, krom grandegaj suferoj la veneno restis senefika.
Post certa tempo la registaro liberigis lin kaj ekzilis lin kune kun lia familio en Bagdadon, kie li restis dum dekunu jaroj. Dum tiu tempo li travivis severajn persekutojn, ĉiam ĉirkaŭate per la gardema malamo de siaj malamikoj.
Li elportadis ĉiujn malbonojn kaj turmentojn kun plej granda kuraĝo kaj forto. Ofte, leviĝante matene, li ne sciis, ĉu li ĝisvivos la sunsubiron. Intertempe ĉiutage la pastroj venadis kaj demandadis lin pri religio kaj metafiziko.
Post paso de longa tempo la turka registaro ekzilis lin en Konstantinopolon, el kie li estis sendita en Adrianopolon. Fine oni sendis lin en la malproksiman fortikitan malliberejon de Akko. Tie oni lin malliberigis en la militista parto de la fortikaĵo kai tenis lin sub plej severa observado. Mankas al mi vortoj, por rakonti al vi pri la multegaj persekutoj, kiujn li devis suferi, kaj pri la tuta mizero, kiun li travivis en la malliberejo. Malgraŭ tio el tiu malliberejo Baha'u'llah skribis al ĉiuj monarĥoj de Eŭropo, kaj ĉiuj tiuj leteroj, krom unu, estis senditaj per poŝto.
La epistolo al la ŝaho Nassar-ed-din estis konfidita al persa babano, Mirza Badi Ĥorasani, kiu entreprenis transdoni ĝin en la proprajn manojn de la ŝaho. Tiu brava homo atendis en la ĉirkaŭaĵo de Teherano trapason de la ŝaho, kiu intencis veturi tiuvoje al sia somera palaco. La kuraĝa sendito sekvis la ŝahon ĝis lia palaco kaj atendis kelkajn tagojn sur la vojo apud la enirejo. Oni vidadis lin ĉiam, atendantan sur la vojo, ĝis homoj komencis miri, por kio il estis tie. Fine la ŝaho ekaŭdis pri li kaj ordonis al siaj servantoj, ke oni venigu tiun homon antaŭ lin.
" Ho, servantoj de la ŝaho, mi alportas leteron, kiun mi devas transdoni en liajn proprajn manojn ", diris Badi, kaj poste Badi diris al la ŝaho : " mi alportas al vi leteron de Baha'u'llah ".
Tiuj, kiuj volis eltiri de li informojn, kiuj povus helpi ilin en la plua persekutado de Baha'u'llah, tuj kaptis lin kaj komencis lin juĝ-esplori. Badi ne respondis eĉ vorton; sekve de tio ili torturis lin, li tamen restis trankvila. Post tri tagoj ili mortigis lin, ne sukcesinte perforti lin al parolado. Tiuj kruelaj homoj fotografis lin, dum li estis torturata. (*)
La ŝaho donis la leteron de Baha'u'llah al la pastroj, ke ili ĝin klarigu al li. Post kelkaj tagoj la pastroj diris al la ŝaho, ke la letero estis de politika malamiko. La ŝaho ekkoleris kaj diris : " Tio ĉi ne estas klarigo. Mi pagas al vi, por ke vi legu kaj respondu miajn leterojn, obeŭ do !"
La senco kaj signifo de la Tabuleto al la ŝaho Nassar-ed-din estis mallonge, la sekvanta : " Nun kiam la tempo venis, kiam la Gloro de Dio aperis, mi petas, ke estu al mi permesite veni en Teheranon kaj respondi al ĉiuj demandoj, kiujn la pastroj volus fari al mi. Mi alvokas vin, ke vi malligu vian koron de la monda brileco de via imperio. Rememoru ĉiujn tiujn grandajn reĝojn, kiuj vivis antaŭ vi - ilia gloro pasis for ! "