La letero estis skribita en plej belega maniero, kaj en sia plua parto ĝi avertis la reĝon kaj anoncis al li la estontan triumfon de la Regno de Baha'u'llah tiel en Oriento, kiel en Okcidento.
La ŝaho ne atentis la averton de tiu ĉi letero kaj vivis plue en tiu sama maniero, ĝis la
fino.
Kvankam Baha'u'llah estis en malliberejo, la grandega potenco de la Sankta Spirito estis kun li !
Neniu alia en malliberejo povus simili al li. Malgraŭ ĉiuj malfacilaĵoj, kiujn li suferis, li neniam plendis.
En la digno de sia majesteco li ĉiam rifuzadis vidi la provincestron aŭ la influajn personojn de la urbo.
Kvankam la gardado estis senindulge severa, li venis kaj foriris, kiel li volis. Li mortis en domo, trovanta sin ĉirkaŭ tri kilometrojn de Akko.
(*) Homo, kiu ĉeestis en la momento, kiam Badi ekaŭdis, ke li portu la epistolon al la ŝaho, vidis lin tute aliiĝinta; li iĝis radianta.
La ideoj de Dio devas esti realigitai en agoj.
la 8-an de novembro 1911.
Tra la tuta mondo oni aŭdas gloradon de belaj diroj kaj admiradon de noblaj reguloj. Ĉiuj diras, ke ili amas tion, kio estas bona kaj malamas tion, kio estas malbona. Oni devas admiri sincerecon, dum mensogo meritas malestimon. Fideleco estas virto kaj malfideleco estas malhonoro por homoj. Benita afero estas ĝojigadi homajn korojn, kaj malbone estas esti kaŭzo de sufero. Esti afabla kaj kompatema estas virte, dum malami estas peke. Justeco estas nobla kvalito, kaj maljusteco estas malnobleco. Estas devo de homo esti kunsentema, malbonfari al neniu kaj evitadi je ĉia kosto ĵaluzon kaj malicon. Saĝeco estas gloro de homo, ne malklereco; lumo, ne mallumo ! Bone estas turni la vizaĝon al Dio, kaj malsaĝe estas ignori Lin. Nia devo estas gvidi homon supren, kaj ne misgvidi lin kaj kaŭzi lian falon. Multaj estas ekzemploj, similaj al ĉi tiuj.
Sed ĉiuj tiuj diroj estas nur vortoj, kaj ni vidas, ke nur tre malmultaj el ili estas transportataj en la sferon de agoj. Kontraŭe, ni vidas, ke homoj lasis sin regi de pasio kaj egoismo, ke ĉiu pensas nur pri tio, kio donas profiton al li mem, eĉ se tio signifus ruinon de lia frato. Ĉiuj deziregas akiri riĉaĵojn por si mem kaj malmulte zorgas, aŭ tute ne zorgas pri bonstato de aliaj. Ilin interesas ilia propra trankvilo kaj kontenteco, dum la kondiĉoj de iliaj kunfratoj ne tuŝas ilin eĉ iomete.
Malfeliĉe tio ĉi estas la vojo, sur kiu paŝas plejmulto da homoj.
Sed bahaanoj ne devas esti tiaj. Ili devas levi sin super tiun ĉi staton. Agoj devas ludi ĉe ili pli grandan rolon, ol vortoj. Per siaj agoj ili devas esti kompatemaj, ne nur per la vortoj. Ili devas en ĉiuj okazoj konfirmadi per siaj agoj, kion ili proklamas per la vortoj. Iliaj faroj devas pruvi ilian fidelecon, kaj iliaj agoj devas elmontradi Dian Lumon.
Viaj agoj estu laŭtaj krioj, vokantaj al la mondo, ke vi vere estas bahaanoj, ĉar al la mondo agoj parolas kaj ili kaŭzas progreson de la homaro.
Se ni estas veraj bahaanoj, parolo ne estas bezona. Niaj agoj helpos la mondon iri antaŭ en, ili disvastigos la civilizacion, ili akcelos la progreson de la scienco, ili kaŭzos ekfloron de la artoj. Sen agoj nenio povas esti efektivigita en la materiala mondo, nek vortoj sensubtenaj povas antaŭenigi homon en la Spiritan Regnon. Ne per sola buŝservado la elektitoj de Dio atingis sanktecon, sed per paciencaj vivoj, plenaj de aktiva servado, ili enportis lumon en la mondon.
Klopodu do, ke viaj agoj tagon post tago estu belegaj preĝoj. Turnu vin al Dio kaj penu ĉiam fari tion, kio estas justa kaj nobla. Riĉigadu malriĉulojn, levadu falintojn, konsoladu malgajulojn, estu sandonantoj por malsanuloj, kuragigadu timantojn, helpadu premitojn, esperigadu malesperantojn, donadu rifugon al senhavigitoj !
Tio ĉi estas la laboro de vera bahaano, kaj tio ĉi estas atendata de li. Se ni penas fari ĉion tion, tiam ni estas veraj bahaanoj, sed se ni malatentas tion, ni ne estas sekvantoj de la Lumo kaj ni ne havas rajton al tu ĉi nomo.
Dio, kiu vidas ĉiujn korojn, scias, kiagrade niaj faroj estas plenumo de niaj vortoj.
La vera signifo de bapto per akvo kaj fajro.
la 9-an de novembro 1911.
En la Evangelio de Sankta Johano Kristo diris : " Se homo ne estas naskita el akvo kaj la Spirito, li ne povas eniri en la Regnon de Dio " (St Joh III 5). Pastroj interpretis tion ĉi en la senco, ke bapto estas necesa por savo. En alia Evangelio estas dirite : " Li vin baptos per la Sankta Spirito kaj per fajro " (St Mat III 11).
Tiel la akvo de bapto kaj la fajro estas la samo ! Ĝi ne povas signifi, ke la priparolata " akvo " estas la materiala akvo, ĉar ĝi estas rekta malo de " fajro ", kaj unu neniigas la alian. Kiam en la Evangelio Kristo parolas pri " akvo ", Li komprenigas tion, kio kaŭzas vivon, ĉar sen akvo povas vivi nenia enmonda kreitaĵo - mineraloj, kreskaĵoj, bestoj kaj homoj, ĉiuj ili dependas de akvo en sia ekzisto. Jes, la lastaj sciencaj malkovroj pruvas al ni, ke eĉ mineralo havas certan formon de vivo kaj ke ĝi ankaŭ bezonas akvon por sia ekzisto.
Akvo estas la kaŭzo de vivo, kaj kiam Kristo parolas pri akvo, Li simboligas tion, kio estas la kaŭzo de la Eterna Vivo.
Tiu ĉi vivodona akvo, pri kiu Li parolas, similas fajron, ĉar ĝi estas ĝuste la Amo de Dio, kaj tiu ĉi Amo signifas vivon por niaj animoj.
La fajro de la Amo de Dio forbruligas la vualon, kiu apartigas nin de la ĉielaj Realecoj, kaj ni povas kun klara vido puŝi nin antaŭen kaj supren, ĉiam progresante sur la vojo de virto kaj sankteco kaj fariĝante lumigiloj de la mondo.
Ekzistas nenio pli granda, aŭ pli benita, ol la Amo de Dio ! Ĝi donas sanon al malsanulo, balzamon al vundito, ĝojon kaj konsolon al la tuta mondo, kaj nur per ĝi oni povas atingi la Eternan Vivon. La esenco de ĉiuj religioj estas la Amo de Dio, kaj ĝi estas la fundamento de ĉiuj sanktaj instruoj.
La Amo de Dio gvidis Abrahamon, Izaakon kaj Jakobon, la Amo de Dio donis forton al Jozefo en Egiptujo kaj kuraĝon kaj paciencon al Moseo.
Per la Amo de Dio Kristo estis sendita en la mondon kun Sia inspiranta ekzemplo de perfekta vivo de sinfero kaj sindonemo, anoncante al la homoj la Eternan Vivon. La Amo de Dio donis al Mahometo la povon transigi la arabojn el la stato de besta malalteco en la pli altan staton de ekzisto.
La Amo de Dio subtenadis Bab-on kaj alkondukis lin al lia plej supera ofero kaj faris lian bruston volema celo por milo da kugloj.
La Amo de Dio, fine, donis Baha'u'llah-on al Oriento kaj portas nun la lumon de liaj instruoj malproksimen en Okcidenton kaj de la poluso la poluso.
Tial mi alvokas ĉiun ĉi vi, ke, komprenante ĝian tutan plenecon kaj belecon, vi oferu ĉiujn viajn pensojn, vortojn kaj agojn, por enporti la scion pri la Amo de Dio en ĉiun koron.
Parolado en " L'Alliance Spiritualiste "
Salle de l'Athenee, St. Germain, Parizo, la 9-an de novembro 1911.
Mi deziras esprimi dankon por via gastamo kaj ĝojon pro tio, ke vi estas spiritemaj. Mi estas feliĉa ĉeesti kunvenon, similan al tiu ĉi, kuniĝintan por aŭdi Dian Bonnovaĵon. Se vi povus vidi per la okulo de l'Vero, vi vidus en tiu ĉi loko grandajn ondojn de spiriteco. La potenco de la Sankta Spirito estas ĉi tie por ĉiuj. Dankon al Dio, ke viaj koroj estas inspiritaj per la Dia fervoro ! Viaj animoj estas kiel ondoj en la maro de la Spirito; kvankam ĉiu individuo estas aparta ondo, la oceano estas unu, kaj ĉiuj estas unuigitaj en Dio.
Ĉiu koro devas disradiigadi unuecon, por ke la lumo el la Unusola Dia Fonto de ĉiuj brilu forte kaj hele. Ni ne devas konsideri la nurajn apartajn ondojn, sed la tutan maron. Ni devas trapasi de individuo al tuto. La Spirito estas kvazaŭ unu grandega oceano, kaj ĝiaj ondoj estas la homaj animoj.
En la Sankta Libro estas dirite, ke la Nova Jerusalemro aperos sur la tero. Estas nun klare, ke tiu ĉiela urbo ne estas konstruita el materialaj ŝtonoj kaj mortero, sed ke ĝi estas urbo, ne farita per manoj, urbo eterna en la Ĉielo !