Грынвіцкі мэрыдыян
Я думаў:
гэта дзіцячая забава —
пераступіць церазь медны пасак
мэрыдыяну
і апынуцца
ў заходнім паўшар’і,
але,
зрабіўшы гэты крок,
раптам зразумеў:
ты засталася
ва ўсходнім,
і мне зрабілася
страшна.
Дарога ў Полацак
Дарога ў Полацак
пасьля спатканьня з табою
падобная на дарогу з Эдэму
ў яго ліпеньскія ваколіцы.
Разгорнутая на каленях кніга:
«Дзень быў блакітны,
як адварот птушынага крыла...»
Хіба гэта не пра нас?
Мімалётны сон,
шчасьлівы, як кацяня на бервяне
пад дзедавай арабінай.
Твае чарэшневыя вусны
яшчэ блукаюць па бульварах і завулках
гораду, які завецца маім целам.
Чырвоны акварыюм «Ікарусу»
ўвачавідкі поўніцца бурбаткамі кіслароду.
Суседка ў кароткай спаднічцы
з тваімі асымэтрычнымі ямачкамі
на падбародку,
калі ты сьмяесься
з майго шапялявага блазнаваньня.
Азёры сярод спадзістых пагоркаў сьведчаць:
аўтобус ня зьбіўся з курсу.
Знаёмы скульптар сьцьвярджае, што тут
зноў завяліся ундыны,
вядомыя з гістарычных крыніцаў
мінулага стагодзьдзя.
Ня выключана, што ў іх —
ногі маёй суседкі
з каленямі, як яблыкі-папяроўкі,
якія я хачу накрыць
сваёй расхваляванай далоняй,
каб адчуць сорам перад табою,
каб востра адчуць тваю ўладу,
што здаецца мне сёньня
найвышэйшаю формай свабоды.
Табе лепей ня ведаць:
безь цябе я рызыкаваў бы застацца
толькі магчымасьцю самога сябе,
ня ўведаўшы,
як цалуюцца ундыны
ў чырвоным «Ікарусе»
па дарозе з Эдэму ў Полацак,
па дарозе ад нас да цябе,
па дарозе з прадоньня бясконцасьці
ў бездань нябыту,
сагрэтую чарэшневымі вуснамі,
якія асьцярожна робяць
салёны глыток.