Прадзіва Сьвятой Дзевы
Адкрываю канвэрт
з страхам:
а раптам твой ліст
станецца
лубянай старонкаю
палімпсэсту
альбо
глінянай таблічкаю
з вусенямі
няўцямных герогліфаў,
але папера разгортваецца
ў тонкі лісток
срэбра
і зьвініць
крышталёвым рэхам
твайго наструнена-адданага
цела,
а гаўбец
мякка адрываецца ад сьцяны
і плыве праз грызайль
імжыстага гораду
ў трымклівую верасовую
вусьціш,
навылёт прашытую
срэбнымі ніткамі,
якія ты называла
прадзівам
Сьвятое Дзевы.
Партыя ў більярд
У тую ноч
мы гулялі ў більярд.
Дагаралі ў каміне
рэшткі мінулага дня;
дымок ня пахнуў нічым —
напэўна таму,
што ад раніцы да вечару
мы так і не сустрэліся.
Я засяродзіўся на карамболях,
а ты
з грацыяй марцовае коткі
раптам выцягнулася
на зялёным сукне
ўва ўсёй раскошы
юнага
віялянчэльнага
цела і,
узмахнуўшы вейкамі,
прапанавала лічыць,
што гэта — поплаў
з матылькамі і смолкамі.
Мілавіца
зазірала ў вакно,
пазіруючы астраномам
і не здагадваючыся,
што тваё ўлоньне
пахне слуцкімі бэрамі.
А калі стаміўся камін,
калі адсьпявала віялянчэль,
і сьцішыліся ў люзах
блакітныя мятлушкі,
ты санліва сказала,
што твая душа
заначуе ў маёй...
Мы прачнуліся
ў розных ложках,
каб здрыгануцца
ад холаду,
каб выпіць ранішнюю каву
з тваёй срэбнай сьлязінкаю,
каб праз стагодзьдзе
ўспомніць наш більярд
у вандроўцы
па іншым часе.
Хто прыдумаў,
што ўсё праходзіць,
нават тое,
што праходзіць
праз сэрца?
У Англіі
У Англіі
ёсьць каралева
і ветлівыя палісмэны.
У Англіі
жывуць шэрыя вавёркі
і гарадзкія лісіцы.
У Англіі
смачныя пірагі з ныркамі.
У Англіі
ёсьць магіла Карла Маркса,
якую можна заслаць
газэтай «Советская Б.»
і выпіць,
каб капіталісты ўсіх краінаў
зьядналіся.
У Англіі
растуць магноліі,
а на сьняданак бываюць
сьвежыя суніцы.
Але ў Англіі
няма цябе,
і твайго
зьлёгку санлівага позірку,
і тэлефонаў з тваім голасам.
У Англіі
няма прэзыдэнта
і Таварыства ангельскай мовы
імя Ўільяма Шэксьпіра.
У Англіі
няма плаўленых сыркоў
і бурштынавага напою «Крыжачок».
Але ў Англіі
няма і цябе,
і тваіх нестандартных ножак,
і адважнай фрызуркі,
што марыць
зусім не пра грабеньчыкі.
У Англіі
ёсьць магчымасьць застацца
і піць каву на Пікадылі,
стаць сваім сярод галубоў
Трафалгарскага пляцу
і паіць «Гінэсам»
знаёмую лісіцу
ў раёне Фінчлі.
Але ў Англіі
няма цябе,
і твайго шэпціку,
сатканага з самых пяшчотных
і самых грубых слоў,
што казычуць вуха
пёркамі дзівосных фантазій.
А таму
я купляю для нас зь лісіцай
пляшку ірляндзкага лікёру,
і мы абыходзімся
бяз закусі.
Лісіцы ня плачуць,
толькі даверліва глядзяць у вочы.
Пад белымі скаламі Дуўру
нецярпліва чакае паром,
дзе я вып’ю за тое,
што пада мною свойскі Ля-Манш,
які рыфмуецца з словам «наш»,
а тады накіруюся ў WC, каб,
пабыўшы алегорыяй крыніцы,
учыніць дэфлярацыю
цнатліва белай ангельскай сьцяны.
Аднак гэта ўжо зробяць да мяне.
О, жывы подых радзімага кантынэнту!
На ім няма Англіі,
але ёсьць ты,
і дзесьці за Францыяй і Галяндыяй,
за Бэрлінам і Варшавай,
за Івацэвічамі й Койданавам
ты стаіш ля вакна
з келіхам у тонкай
цёплай руцэ
і чуеш, як родны памежнік
кажа мне:
«Здравствуйте!»