Абдымаючы цябе
Абдымаючы цябе,
я думаю
пра ненапісаны раман,
густыя зарасьнікі чарнавікоў,
таленавітыя ножкі
знаёмай карэктаркі,
якая пазнала сябе
ў адной з гераіняў...
Абдымаючы цябе,
я згадваю
лілеі
на возеры Люхава пад Полацкам,
свае адлюстраваньні
ў парыскіх лужынах,
кавярню з адзіным сталом
у каталёнскай вёсцы,
дзе Сальвадор Далі праездам
пазбавіў нявіннасьці
юную пастушку...
Абдымаючы цябе,
я смакую
густое каліфарнійскае віно,
палахлівую пэрлінку
твайго ўлоньня,
Міжземнае мора
ў Барсэлёне й пад Фамагустаю,
дзе Атэла душыў Дэздэмону...
Абдымаючы цябе,
я заўсёды ўяўляю
іншых жанчын —
тое, як буду
абдымаць іх,
і ўсё астатняе,
што малюе
мая цыганская
фантазія...
Але — вось дзіва! —
абдымаючы іншых жанчын,
я ніколі
не ўспамінаю
Сальвадора Далі,
ня думаю пра
карэктуры і карэктарак,
не смакую
пяшчотных ракавінак
і не ўяўляю
іншых жанчын.
Абдымаючы іншых жанчын,
я думаю толькі пра тое,
каб хутчэй усё скончылася —
каб зноў абняць
цябе.
Лямпа, фатэль і кубак
Што здарыцца з вамі,
мае найдаражэйшыя сябры,
калі мяне ня стане?
З табою,
антыкварная лямпа
часоў першай закаханасьці,
з табою,
мой цёплы фатэль,
вынаходлівы сьведка
першых і наступных
грэхападзеньняў,
з табою,
мой шчарбаты зялёны кубак,
што пад выглядам гарбаты
любіў частаваць
зусім іншымі напоямі...
Магчыма,
вас падзеляць сваякі,
а магчыма,
выставяць на продаж,
і вы разьедзецеся
па чужых кватэрах.
Фатэль
упадабае на аўкцыёне
пышную дупцю
бальзакаўскага веку,
але дастанецца
худому гомасэксуалісту.
Цалкам верагодна, што
лямпа скарыстаецца выпадкам,
каб скончыць жыцьцё
самагубствам,
а шчарбаты кубак
проста выкінуць на сьметнік.
Але кубку
пашанцуе найболей:
яго знойдзе бадзяга, які
чытаў маю кніжку
і аднойчы выпіваў са мной
у альтанцы на нашым двары.
Буду сумаваць па вас
там,
дзе, напэўна, нельга запаліць
настольную лямпу,
каб у яе сьвятле
паднесьці кубак глінтвэйну
сьмяшлівай істоце,
якая маляўніча ўладкавалася
ў цёплым фатэлі,
якую абавязкова дачакаюся там,
дзе, відаць,
не гатуюць глінтвэйну.
Сачу твае знакі, Свабода
У спакоі тваіх вачэй,
у смутку тваіх сьлёз,
у таемнасьці тваіх слоў,
на дне твайго маўчаньня,
на ўзьмежках спатканьняў і ростаняў,
у плыні рэк і аўтастрадаў,
на вуліцы Ніжнепакроўскай у Полацку
і на бэрлінскай Unter den Linden,
на старонках старых фаліянтаў
і пад вокладкамі новых кніг,
у палёце птушак
і ў сьпевах марцовых катоў,
у вершах і нэкралёгах,
у водары тваёй парфумы
і ў глыбінях твайго лона —
паўсюль
сачу знакі таго,
што павінна зьдзейсьніцца
ў гэтым стагодзьдзі,
паўсюль —
дзень пры дні —
сачу твае знакі,
Свабода.