Думаю, гаспадары кнігарні
не змаглі б лепей аформіць свае вітрыны.
2.
Яшчэ ні разу ня бачыў ніводнай чаргі
ля ўваходаў у бясплатныя парыскія музэі.
І ніводнага платнага музэю
без кілямэтровых чэргаў.
3.
Чым болей заплачана за ўваход,
тым грамчэй можна размаўляць
ля карцінаў.
4.
Чамусьці яны заўсёды
далікатна спыняюцца, каб не перашкаджаць
іншым фатаграфавацца,
але лёгка становяцца перад тымі,
хто глядзіць на карціны.
5.
Іхныя жарты:
«Мадыльяні — тут маглі быць вашыя вочы…»
Спрабую ня слухаць працягаў
пра Ван Гога і Вэнэру Мілоскую.
6.
Адны зь іх так шмат чытаюць
апісаньне выставы й подпісы пад карцінамі,
што глядзець на самі карціны
часу ўжо не застаецца.
Іншыя — нічога не разумеюць,
бо зусім не чытаюць подпісаў пад карцінамі,
каб не падумалі, што яны
нічога не разумеюць.
7.
Парыскія снобы:
большасьць зь іх — гэта
замаскаваныя замежныя турысты.
ПАРЫСКІЯ МАДЭРНІСТЫ
Нарадзіліся амаль адначасова
у Кракаве і Варшаве,
Адэсе і Лодзі,
Гомелі й Сьмілавічах.
Памерлі зусім маладыя ў Парыжы.
Або зусім старэнькія
у Тэль-Авіве ці на францускіх курортах.
Або не зусім маладыя
і не зусім старэнькія.
У Асьвенцыме.
НОВЫ РЭАЛІЗМ
Калі зрываеш першы слой шпалераў,
зьдзіўляесься сваім эстэтычным густам
пятнаццацігадовай даўніны.
Калі зрываеш другі слой,
дазнаесься, якія шпалеры любілі
твае бацькі або папярэднія гаспадары кватэры.
За трэцім слоем вылазяць
савецкія газэты пачатку шасьцідзясятых,
смайлік ад Юрыя Гагарына
як віншаваньне з Днём касманаўтыкі.
Далей пасьляваенны і даваенны слаі палімпсэсту,
купалаўскія лётчык і хлопчык,
што некалі прымушалі Гагарына
ўсьміхацца яшчэ шырэй.
Калі зрываць ня ўсё запар,
а толькі фрагмэнтамі,
і пагружацца на розную глыбіню слаёў,
складаецца дзівосны ўзор:
палова твару першага савецкага
ў белым венчыку з ружаў,
салатавыя палосачкі,
ружовыя ромбікі,
чорныя квадрацікі й рамачкі,
бацька народаў,
усесаюзны стараста,
падобны да бацькі псыхааналізу —
я, ведай, вялікі ўжо хлопчык,
і ўмею ўжо лётаць у сьне,
саюз, апалён,
стыкоўка, расстыкоўка,
далей тынкоўка.
Касьмічная мазаіка,
якая нават ня сьнілася
францускім новым рэалістам.
Галоўнае — выбраць правільную сьценку
у правільным доме
і правільнай краіне.
ВАЙНА І МІР
Лацінаамэрыканцы
якраз пачыналі мяне біць,
але, убачыўшы яго,
разьбегліся.
І ня дзіва: ён быў на галаву вышэйшы за мяне
і як мінімум удвая таўсьцейшы,
у маленечкіх акулярах,
што толькі падкрэсьлівалі яго памеры:
проста нейкі Сяргей Бандарчук
сярод дэкарацыяў свайго Барадзіна,
ці хутчэй Ватэрлоа,
бо ўсё адбывалася якраз у Бэльгіі.
Ён чамусьці адразу загаварыў са мной па-расійску,
быццам на мне было напісана,
што я ведаю, хто такі Бандарчук.
«Дарма ты зь імі размаўляў, — сказаў ён. —
Гэтыя маглі б і зарэзаць».
«Калі б маўчаў, — адказаў я, —
дакладна б зарэзалі.
Тут як на заліку».
«Залік, — сказаў ён. —
Мяне завуць П’ер. Як Бязухава».
«А мяне Андрэй. Як Балконскага».
Рэшту ночы памятаю ня вельмі.
«Трапісты»! — раз-пораз паўтараў ён. —
Найлепшае ў Брусэлі піва — гэта «Трапісты»!
Хадзем, пакажу адно месца,
плаціць граф Талстой».