— На пяску не прачытаеш, — сказаў Янка. — Пройдзе дождж і змые.
— Людзі прыдумалі, каб дождж не змыў. Вострым стрыжнем пішуць на бяросце. І нават на дрэве. Зрабіў майстар добрую прасніцу, хочацца яму, каб ягонае імя ведалі. Вось і выразае літарку за літаркай так, каб ягонае імя на прасніцы было, каб пасля прачыталі.
— Але ж на прасніцы шмат не выражаш.
— Кемлівы, — пахваліў Янку Ясь. — Яшчэ пішуць на пергаменце. Пергамент — бычыная шкура.
— Ха-ха-ха… Хіба можна на бычынай шкуры пісаць? — засмяяўся Мацей.
— Можна, калі добра яе вырабіць. Каб стала гладкая і тонкая.
Слухае Янка. Што ні слова, то нейкае чужое, незразумелае. Азбука, літары, пергамент… Нават запомніць цяжка. А як раскумекаць? Аж галава трашчыць. Вось каб паказаў Ясь, каб пальцамі пакратаць, то адразу сцяміў бы.
— Ясь, ты казаў, што на тым пергаменце пішуць літары. А пасля што робяць з ім? У куфар хаваюць? — запытаў ён.
— Лісты пергаменту звязваюць адзін з адным, каб выйшла кніга. Ёсць тоўстыя кнігі. Цяжкія. Як падняць. У такіх можна шмат чаго напісаць.
— І пра нас? — падала голас Алеся. Мацей узняў руку.
— Калі б у мяне была такая бычыная шкура, то я, Яська, пра цябе напісаў бы. Як ты крыжака нядаўна зваліў.
— Перш чым напісаць, трэба літары вывучыць. Дый пра такіх, як я, не пішуць.
— А пра каго ж?
— Пра князёў.
— Я ўсё роўна некалі навучуся чытаць, — вырвалася ў Янкі.
— Нялёгка гэта, — сказаў Ясь. — Я толькі пісаць навучыўся. Дый не ўсе літары запомніў. Чытаць зусім не ўмею. Я з княскім дружыннікам дружбу вадзіў. Чытаў ён што рэпу грыз. І мне крыху паказаў. Дасціпны быў. Казаў, што недзе ў манастыры яго навучылі.
Янка ўсё болей дзівіўся. Ясь пісаць умее, а чытаць — не. Выходзіць, навучыцца пісаць і чытаць — не адно і тое ж. Хітрыя гэтыя літары. Не кожнаму даюцца. На ўсё трэба мець вока. Як на паляванні бывае? Адзін у лес увайшоў — адразу звера ўпаляваў. А іншы цэлы дзень працягацца — нават зайца не ўбачыць. Не даецца яму звер у рукі.
— Ясь, пра што той дружыннік чытаў? Раскажы, — папрасіла Алеся.
— Калі ёсць цярпенне, то паслухайце. У далёкай-далёкай краіне, якая называецца Індыя (там ніколі зімы не бывае), каля самага сонечнага горада жыве птушка Фенікс. Прыгажэйшай птушкі шукай — не знойдзеш. Яна пераліваецца рознымі колерамі, як адаманты зіхцяць. Носіць Фенікс залатую карону на галаве, а абутак на нагах, як у князя. Пяцьсот летаў не есць, не п'е. А пасля ноччу ператвараецца ў попел. Здавалася б: усё, загінула. Не. Зранку зноў становіцца птушанём. Зноў не есць, не п'е. Бессмяротная птушка Фенікс.
Янка ўздыхнуў. Індыя… Фенікс… Новыя назвы, новыя імёны. Выходзіць, ёсць краіна, дзе заўсёды цёпла, дзе няма зімы. Няўжо тыя людзі ніколі снегу не бачылі? Няўжо ніколі з ледзяной горкі не ляцелі, калі аж дух займае? Індыя… Фенікс… Не верыцца. Птушка, а на нагах абутак, як у чалавека. Вось каб самому стаць птушкай і ў тую далёкую Індыю паляцець! Апусціўся б, прывітаўся, расказаў бы пра тое, як прыходзіцца з крыжакамі ваяваць. І пра снег, і пра лёд расказаў бы. Пэўна, не паверылі б, як яму не верыцца, што ёсць птушка Фенікс. Можа, і Індыі няма? Можа, выдумляе Ясь?
— Ты не выдумляеш? — запытаў у Яся.
— У кнізе напісана.
Ясь бачыў кнігу. Відаць, у руках трымаў. Цікава: колькі ў такой кнізе літарак? Напэўна, гэтулькі, як лістоў на дрэвах. Шмат такая кніжка можа расказаць. Шчаслівы Ясь.
Янка вырашыў пацікавіцца ў яго.
— Ясь, як па-твойму: калі бясконца летаў пройдзе, людзі будуць ведаць пра нас?
Не чакаў Ясь, што пра гэта Янка запытаецца, разгубіўся.
— Як ведаць?
— Ну, як жылі мы. Якія песні спявалі, што сеялі. Якой наша вёска была.
— Бясконца летаў — гэта колькі?
— Як зорак на небе.
Задумаўся Ясь. Вядома, многа летаў пройдзе.
Не раз і не два птушка Фенікс ператворыцца ў попел. Што ж будзе тут, у іхняй вёсцы, праз гэтулькі летаў? Ці застанецца яна? Вось каб наперад зазірнуць! Хоць праз маленькую шчылінку. Не зазірнеш. Няма такой шчылінкі. Што ж будзе? Відаць, крыжакоў разаб'юць. Ці праведаюць пра гэта людзі?
— Будуць, — нарэшце сказаў ён. — Кніжкі раскажуць.
— У кніжках пра князёў пішуць. Ці будуць ведаць пра мяне, пра Мацея, пра Алесю, пра цябе?
Ясь паціснуў плячыма.
— Як-небудзь праведаюць. Не бядуй.
Янка пальцам босай нагі вывеў на пяску знак, падобны на літару «наш».
— Я навучуся пісаць. І чытаць навучуся.
— Э-э-х! — уздыхнуў Ясь. — Уперад збудуй клетку, тады шукай птушкі.
— Ясь, хадзем на рэчку, — прапанаваў Мацей. Пра цётку з барадой, мабыць, ён зусім забыўся.