— Праца адказная… — папярэджвае мяне чалавек за сталом — чырванашчокі, з круглым ацёчным тварам, з кранутымі сівізной валасамі. — Гэта толькі дурні лічаць, што «сякеру пад лаўкай» знайшлі, — загадкава ўсміхаецца ён, і яго пальцы пачынаюць нервова выстукваць: «Тра-та-та-та… Тра-та-та-та… Тра-та-та-та…»
— А ці ведаеш ты, скуль бярэцца тое смецце?
«Сіньёр-Памідор», — паспяваю я надзяліць гэтага чырванашчокага чалавека трапнай, як мне здаецца, мянушкай. Што за дурная звычка, абражаць людзей за іх знешні выгляд?
— Смецце — гэта часцінка нас з табою, калега, — заўзята тлумачыць Сіньёр-Памідор. — Мы топчымся па тым, без чаго яшчэ ўчора наша існаванне здавалася нам немагчымым. Мы зачытваліся гэтымі тоўстымі, з каляровымі малюнкамі кніжкамі, мы апраналіся ў гэтую шыкоўную імпартную вопратку, мы пілі гаючы «Фрост» з гэтага пластыку, мы галіліся гэтымі супербрытвамі, мы чысцілі зубы гэтымі супершчоткамі. І ўсё гэта было не далей як учора. А сёння гэтыя рэчы для нас — непатрэбшчына, куча дзярма, выкінутыя на вецер грошы… Сумна, ці не праўда?.. Ты не згодны?.. Правільна, я таксама не згодны. Людзі, калега, топчуць нашу з табой памяць, сваю дзейнасць, — не сунімаецца начальнік участка. — Топчуць часцінку нашай душы… І таму мы з табою павінны быць архіварыусамі. Бо гэтая сметніца — накапляльнік інфармацыі. А, разграбаючы яе, мы датыкаемся кожны дзень да часцінкі нечай душы… Датыкаемся гэтымі вось рукамі. Не кожнаму дадзены такі гонар. Гэтага заслужыць трэба. Ты — майстра!.. Цяміш?.. Ты павінен кіраваць працэсамі накаплення адпрацаванай інфармацыі, а значыць, і нашай памяці. Толькі ўсяму свой час і сваё месца. Нічога не знікае бясследна. І рычагоў у цябе для кіравання гэтымі працэсамі болей, чым у любога трактарыста.
— Трактарыста?.. Якога Трактарыста?..
— Я вобразна гавару, — усміхаецца Сіньёр-Памідор.
Не слухаю яго. Рана ўсё яшчэ крываточыць, і я зноў зацыкліваюся на сваіх незагоеных крыўдах.
Вогнішчы ўспамінаў разгараюцца, і перад вачыма паўстае постаць Маленькага Чалавека. Шоргат скураных падэшваў, хруст «касцей» — і пляваць, што ты недзе ля падножжа Піраміды Дасканаласці.
— Калега! Ка-ле-га! — вяртае мяне з забыцця хрыплы голас Сіньёра Памідора.
Я падымаю вочы. Твар у чалавека за сталом пакрыўджаны. Ён сіліцца нешта вымавіць, але ў дзверы стукаюцца.
— Ну вось… Гэта твой падначалены, — задумліва хмурыць ён лоб, паказваючы вачыма на мужчыну, які зазірае ў пакой. — Грузчык… Затаршчык смеццявозаў! — папраўляецца і хітра ўсміхаецца: — Вялікі ёлупень! Ці не праўду кажу я?..
— У кожнага з нас свая праўда, — незадаволена бубніць мужчына.
— Цяпер у цябе такіх ёлупняў аж дзесяць будзе, — усміхаецца чалавек за сталом, паказваючы жоўтыя рэдкія зубы. — А за імі, калега, патрэбен нагляд, інакш яны на галаву табе сядуць... І рычагоў для кіравання імі, паўтаруся, у цябе больш, чым у любога трактарыста.
Майго падначаленага завуць Азіят. Мянушка адпавядае знешняму выгляду. У хлопца прадаўгаваты, з цёмнай скурай твар, вузкагубы рот і маленькія шчыліны-вочкі. Азіят — брыгадзір, а ў маю адсутнасць — выконваючы абавязкі майстра. Мы ідзем з ім аглядаць участак: бытоўкі, інвентар і гэтак далей…
— Сцеражыся яго, хлопец, — папярэджвае мяне тлустая, ва ўзросце жанчына, тая, што хвіліну таму паказвала кабінет Сіньёра-Памідора. Яна добразычліва падміргвае, аднак, натыкнуўшыся на злосны пранізлівы позірк Азіята, напускае на твар абыякавасць і дэманстратыўна паварочваецца да нас спінаю.
Я плятуся за Азіятам. Дворык цесны, загрувашчаны хлудам. Мы кружляем сярод жоўтых скрыняў для накаплення смецця ў пошуках бог ведае чаго. Азіят па натуры маўчун, і гэта мяне раздражняе. За дзесяць хвілін нашага бессэнсоўнага блукання па смуродным лабірынце ён выціснуў з сябе толькі некалькі слоў — і то праз сілу, са шчырай сквапнасцю.
— Азіят, ты задаволены жыццём? — спытаюся я ў яго пазней, калі пазнаёмлюся з гэтым вечна незадаволеным чалавекам больш блізка. — Скажы, у чым ты бачыш сэнс свайго існавання?
— Што ты маеш на ўвазе? — зіркне ён на мяне спадылба.
— Ну, гэта калі… — пачну я няўпэўнена і, не дагаварыўшы, пацікаўлюся: — Азіят, ці імкнешся ты да нечага неспазнанага ў жыцці?..
— Да неспазнанага? — перапытае ён. — А нашто?
— Разумееш, людзі ставяць перад сабою пэўныя мэты, а потым імкнуцца дасягнуць іх. Шляхі, праўда, для гэтага выкарыстоўваюць не заўсёды прыстойныя. Але ў кожнага з нас свая Вяршыня. Мы караскаемся па яе стромкіх схілах, мы прычыняем боль і сабе, і тым, хто побач, хто дапамагае. І ўсё дзеля свайго задавальнення, дзеля падняволення гэтай праклятай Вяршыні...