— А Вы самі... нічога не падказалі... — нясмела запярэчыў Генадзь.
— У мяне ўзрост не той, каб нешта раіць і прапаноўваць маладым. Па-другое, рыцары б не прынялі ніякага камандавання зверху, старэйшых. Але сваёй віны я з сябе не здымаю.
Генадзь быў канчаткова збіты з панталыку.
— Я думаў, так лепей...
— Вядома, лепей, калі турбот меней. І ўсё ж — шкада. Вельмі шкада. Я спадзяваўся, што ты зможаш...
— Але ж то была дзіцячая гульня!
— Ад таго, у якія гульні мы гуляем у дзяцінстве, залежыць тое, кім мы мы станем у будучым... Ты можаш ісці. — Завуч скончыў размову.
Генадзь выйшаў з пустой школы са злой рашучасцю. Ён пакляўся самому сабе, што знойдзе таго першага рыцара, з-за якога заварылася такая горкая для яго, Генадзя, каша, і з-за якой ён беззваротна згубіў свой аўтарытэт у завуча.
У наступны дзень зарэчанскія хлапчукі, не спяшаючыся дамоў са школы, каталіся на санках з гары і зноў сустрэліся з коннікам. На гэты раз яны доўга аб нечым размаўлялі. Але аб гэтай размове хлапчукі нікому не расказвалі.
Набліжалася жаночае свята. У адзінаццатым не віншаваліся ні хлопцы, ні дзяўчаты. Недзе да сёмага класа была такая традыцыя, але потым хлопцы неяк забыліся павіншаваць у адказ дзяўчат, і на гэтым усе скончылася.
Нечакана адпусцілі маразы. Па-веснавому заззяла сонца, і з пакояў было відаць, як пачарнела за зіму шкло шыбінаў.
Сёмага сакавіка школа зноў загаманіла аб таямнічым рыцарскім ордэне “Зніч”.
Збіраліся вучні, заходзілі ў класы, а там на стале настаўніка стаялі ў шклянках кветкі — жывыя дрыготкія цюльпаны. Па пяць кветачак. Вялізны букет сустракаў усіх у настаўніцкай. Побач з кветкамі ляжалі віншавальныя паштоўкі. Пад словамі віншавання замест подпісу быў намаляваны крыж і тры літары "Р.О.З."
А ў адзінаццатым на месцы кожнай дзяўчыны пунсовелі на сталах па тры дзівосныя ў такую пару кветкі.
Дзяўчаты былі настолькі расчулены, што не адразу пачалі дзякаваць хлопцам.
Першым урокам была літаратура. Зайшоў Мікалай Антонавіч, павітаўся, павіншаваў дзяўчат. Усміхнуўся, агледзеўшы святочны клас — паўсюль чырванеюць кветкі.
— Ну, я віншую і хлопцаў! Значыць, не згінуў ордэн “Зніч”! Вось дзе ён, як я разумею, стаў на ногі.
— Чаму? — пачулася пытанне.
— Як чаму? Таму, што толькі ў вашым класе кожнай дзяўчыне прыйшлося па тры кветкі. У астатніх — букет на ўсіх. Малайцы, чэрці, нават, нас, настаўнікаў, абмішурылі. Мы да жывых кветак не дадумаліся. Можа, мяне прымяце, га? — спытаў ён ці то жартам, ці ўсур’ёз і, не пачуўшы адказу, прадоўжыў: — Ну, рыцары, вам сягоння і адказ трымаць.
На перапынку хлопцы сабраліся разам не згаварваючыся. Загаварыў першым Генадзь:
— Я сёння першы зайшоў у класны пакой. Дык вось, пад словамі віншавання на дошцы быў надпіс — “РОЗ”. Гэта нам усім ёмкая аплявуха, — заключыў ён.
— Чаму? Можа, добры ўрок? — заўважыў Грышка. — І подпіс ты выцер ад сораму?
— Ты надакучыў са сваёй філасофіяй! — агрызнуўся Генадзь.
Зашыкалі і астатнія.
— Вось што. Зараз ужо справа нашага гонару знайсці гэты ордэн. Так што лепей прызнайцеся цяпер, калі гэта хто з нас.
— І гэтым зменшыце сваё пакаранне, — дадаў пагрозліва Косця. — Мяне гэта закранула. Калі так рабіць, то можна было б і з астатнімі дамовіцца. Хіба тут усе скнары?
— Чакайце, чакайце, — Юрась, чалавек практычны, падняў руку ўгару. — А адкуль кветкі?
Разгублена замаўчалі. І на самай справе — адкуль?
— З гораду, больш ніадкуль.
— На базары адна кветка колькі каштуе! А тут больш сотні. Хто ў нас гэткі багаты?
— І зноў чакайце, — прадоўжыў Юрась сваю думку. — Няхай і так. Гэта першая версія. Праверым. Аўтобус адзін раз на дзень ходзіць. Незаўважна больш сотні кветак не правязеш. Мая цётка ўчора на рынак ездзіла, спытаю.
— Чаму ўчора? А як раней?
— Кветкі вельмі свежыя. Цяпер другое: кветкі выраслі тут, у нас.
— Дзе?
— Ды хоць у хаце! Ім абы цяпло і святло. І, гледзячы на кветкі, я так і мяркую. Трошкі яны хілаватыя.
— Значыцца, гэта вы?! — павярнуўся раптоўна да братоў блізнят, Валодзькі і Андрэя, Косця. — Вы ж у нас у гуртку батанічкі, бы бабулькі ў зямельцы корпаецеся. Гэта вы!
— Ты што, звар’яцеў?
— Не слухаць іх! Яны!
— Стой усе! — скамандаваў Генадзь. — З іх вачэй не спускаць, пасля заняткаў пойдзем да іх дадому. Цяпліцу не схаваеш.
— З батанічкай пагаварыць! Каму яна гэтулькі клубняў давала?