Неяк надвячоркам, калі заняткі ўжо скончыліся, у школу прывезлі вугаль, які дырэктар столькі часу дзе толькі не выпрошваў. Трэба было тэрмінова вугаль разгружаць — а каму, калі школа пустая? Колькі хвілін сам дырэктар з аднаногім школьным качагарам, дзядзькам Рыгорам скідвалі з машыны паліва, а потым дырэктар заўважыў свет у школьнай майстэрні. Ён рушыў туды.
Трое рыцараў-пяцікласнікаў малявалі эскізы латаў, рабілі выкрайкі з паперы.
На словы дырэктара аб тым, што трэба тэрмінова разгружаць машыну з вугалем, хлапчукі адрэагавалі нечакана: двое адразу рушылі да машыны, а трэці куляй выляцеў са школы і знік. Не паспелі дырэктар з двумя памочнікамі скінуць па некалькі шуфляў вугалю, як на машыну з прамежкамі ў хвіліну-дзве сталі залазіць па адным, па два хлопцы. Хвілін праз пятнаццаць іх было больш дзесятка. Куча вугалю меншала ўвачавідкі, рыцары працавалі дружна, з імпэтам, не зважаючы на чорны пыл. І ў самога дырэктара, і ў старога Рыгора забралі з рук шуфлі — не хапіла прыладаў на ўсіх.
Разгрузілі — і зніклі, не чакаючы ніякіх падзяк...
Генадзь тым часам развіў кіпучую дзейнасць, і неяк незаўважна ён стаў, па сутнасці, кіраўніком ордэна. Па яго ініцыятыве ордэн рос як на дражджах — прымаліся новыя хлопцы. Але частыя пасяджэнні, на якіх размяркоўвалі розныя абавязкі, абмяркоўвалі планы, хлапчукам пачалі наскучваць, ды гэтага Генадзь быццам не заўважаў.
У сярэдзіне лютага Генадзя паклікаў завуч, Мікалай Васільевіч.
Размаўлялі ў пустой настаўніцкай.
— Ты, Генадзь, сваю дасціпнасць дастаткова яскрава паказаў на паседжаннях Савета школы, ды і школьны актыў вядзе работу ў правільным накірунку, — пачаў Зіновій Пятровіч. — Што ты наконт гэтага рыцарства думаеш?
— Ды... Неблагая як быццам гульня. Галоўнае — яна пад кантролем, — падкрэслена адказаў Генадзь.
— Пад кантролем... А ведаеш, што кантроль — гэта недастаткова, каб весці сапраўдны выхаваўчы працэс?
— Вядома... — паціснуў плячыма Генадзь. — Трэба і кіраваць. Дарэчы, у мяне сярод рыцараў дастатковы аўтарытэт.
— Але ж ты не рыцар?
— Ну, не, гэта ж гульня...
— Гэта не гульня! — жорстка перабіў завуч. — Помні — любое аб’яднанне стаіць на нейкай аснове. Ідэалагічнай аснове. Якая аснова ў рыцараў?
— Ну... Якая там у іх аснова — прыдумалі самі сабе кодэкс, па ім і жывуць. Звычайны набор з кніжкі “Што такое добра і што такое дрэнна”...
— Ой, памыляешся, памыляешся, — са скрухай загаварыў завуч. — Трэба глядзець у сутнасць. І ў сутнасць з’явы, а не ў сутнасць нейкага кодэксу. А сутнасць у тым, што рыцары, іх ордэн — самастойныя. Разумееш — са-ма-стой-ны-я! Вось сёння ў школе ёсць вучнёўскі актыў школы. Ён самастойны? — хутка спытаў Шаноўны.
— А чаму не? — запытаў у сваю чаргу Генадзь, не разумеючы, куды вядзе гаворку завуч.
— А таму не, што працуе ў школе, пад неназойлівым кіраўніцтвам педагагічнага савета, і ў савета ж просячы падтрымкі і дазволу на розныя свае мерапрыемствы. Справы актыву непарушна звязаны са школай, з выхаваўчым працэсам. А рыцары хоць і ў школе, але іх планы і дзеянні ад школы мала залежаць. Ты разумееш?
— Разумею, — кіўнуў Генадзь.
— Тады ідзем далей. Я — не супраць рыцарства, малайцы хлопцы. Але хоць ты імі нібыта і кіруеш, але кіраванне тваё фіктыўнае. Бо ў цябе самога ніякай ідэйнай базы кіравання няма. А гэта азначае, што ў любы момант рыцарства можа пайсці зусім у не той бок. З’явіцца ў ім лідэр з ідэйнай базай — пойдуць за ім. І самае страшнае, што ідэйная база можа быць самой рознай. Як рознымі былі і рыцары: быў Айвенга, але былі і крыжакі, што няслі смерць. Дзе ўпэўненасць, што заўтра гонар рыцараў не перарасце ў самалюбаванне, і рыцары не стануць лічыць сябе не проста лепшымі, а вышэйшымі за іншых?
— А... што тады робіць? — разгубіўся Генадзь.
— Што рабіць? Не дапусціць гэтага. Дарэчы, з’яўленне рыцарства чаму адбылося, як думаеш?
— Бо няма камсамола.
— Але ж ёсць БСМ, БПСМ... Чаму ў школе не створаны пярвічкі гэтых арганізацый? І сам ты, дарэчы...
— Ды... Быў я ў іншых школах. Нейкая несур’ёзнасць у арганізацыях гэтых. Слоў многа, а спраў — няма.
— Правільна, больш гаварыльні, пустэчы. А месца не можа доўга пуставаць. Таму і з’явіліся рыцары. Бо маладзёжнае аб’яднанне — патрэбнасць маладых. Вось яны і аб’ядналіся. Ты ўпусціў момант, ці нехта яго ўпусціў — не ў гэтым справа.
— А ў чым тады?
— Ты яшчэ не зразумеў? — Мікалай Васільевіч пільна глянуў у вочы Генадзю, і той адвёў позірк у бок. — Чаму вучаць рыцары? У іх кодэксе ёсць пункт аб радзіме? Аб ветэранах вайны? Кім яны хочуць стаць? Касмапалітычнымі абаронцамі слабых, ці патрыётамі сваёй радзімы?