— Tiam ni devas ricevi pli multe da dividendo — meditis Borck, la matroso. — Dumilionoj da frankoj ĉiukaze estas sufiĉe malmulte.
— Se ni rabos la aktujon — diris Dormand, — kaj la afero finiĝus malbone, ni ĉiuj estos ekzekutitaj.
— Rilate min, ĝi estus la plej turpa ironio de la sorto — ekparolis Pugaĉev, la sekretario.
— Mi pensas tion — opiniis Hopkins la Bela, — ne ekzistas negoco sen risko. Se ni povas perlabori multe, kaj ni ne riskos pli multe, ol nian vivon, tiam ni tute ne devas pensadi multe.
La viv-odoraj vaporoj de la vespermanĝo iom post iom disvastiĝis en la nokta aerblovo de la dezerto, kaj post nelonge aperis kelkaj hienoj kun straba ŝtelumo. Kelkfoje ili akre ekkriis en la silenton de la nokto kun raŭka, ĝena, tre malica rido.
— Ni priparolos la detalojn aŭrore — diris Vernin. — Nun ni enterigu kapitanon Perciva, kaj ankaŭ ni iru ripozi.
Post noktomezo ili ĉiuj dormis.
5
Sekvan tagon aperis serĝento Gouron ĉe la puto, kiu venis el la fortikaĵo Lafayette kun patrolo, rajdantaj sur kamelo. La ĝendarm-serĝento ĵus estis senfabra, sed li ankoraŭ ne povis ekmoviĝi.
— Vi estis en granda danĝero ĉi tie. La friponoj militvagas en malgrandaj trupoj en la ĉirkaŭaĵo — diris Gouron, kiam li esploris ĉion detale. — Tiu bela birdo, kiel venis ĉi tien?
Hopkins la Bela (ĉar li esstis la bela birdo) eklevis sian ĉapelon humile kaj elprenis la viandomuelilon.
— Ne incitu min, ĉar mi batos vin je la kapo forte — li diris trankvile.
— Sinjoro serĝento — raportis Vernin, — Hopkins la Bela gvidis nin por trovi la vunditojn, kaj li estis preta eĉ batali kun ni en okazo de bezono.
La serĝento murmuris ion, poste li tamen konsideris la milde pendolantan viandomuelilon en la grandega mano.
— Kie estas la kvina homo?! — li demandis de Vernin. Li ne rajtis mensogi, ĉar la araba ĝendarmo vidis bone, ke alvenis nur kvar soldatoj kaj unu civilulo.
— Li lasis senrangulon Puŝkin en Azumbar, kiel ariergardo, kiam ni informiĝis pri la atako — respondis Vernin kuraĝe.
— Prave — diris Hopkins la Bela. — Ŝia sinjorina moŝto restis en mia domo, en la societo de mia dombesto Jozefin.
Sur la vizaĝo de la serĝentoj aperis sulkoj, similaj al tiuj de Mefisto.
— Ĉu vi lasis tiun ĝisostan, rekrimantan, patalogian civilulon tie, por ke okaze de atako Azumbar ne estu sendefenda? Ĉu Maria restis tie, ke viro tamen estu ĉemane okaze de problemo? Hm… Nu, en ordo… Ĝi estas bela.
Poste li aŭskultis la raporton de la ĝendarm-serĝento pri la alveno de divizia generalo Darincourt, pri la misio de la mortinta kapitano, ĉar dume la patrolo trinkigis la bestojn kaj plenigis la akvo-felsakojn, li ordonis ekiron, poste li turnis sin al Vernin:
— Vi iru kvardek unu kilometrojn okcidenten, en la fortikaĵon Bu Zenib, raportu la morton de la kaptiano, kaj petu, ke oni antaŭpreparu la alvenon de divizia generalo Darincourt. Tiu blonda fripono (la malgaja, delikata Dormand estis en la vortaro de Gouron la blonda fripono, tradukite laŭ la legiano lingvo) iros en El-Golea-on kaj raportos al lia ekscelenco, kio okazis. Tiu sinjora idioto flegos la serĝenton, ĝis alvenos la sanitara taĉmetno.
La sinjora idioto estis Pugaĉev, la ekzekutisto, kiu ŝmiradis sian paglokoloran, blondan, densan liphararon per bonodora graso, kaj tial li fariĝis eksfavorato ĉe serĝento Gouron porĉiam.
— Unu vorton, sinjoro serĝento — diris Vernin al la serĝento, sidanta en la selo. — Ĉu multe da kamaradoj mortis?
— Dek kvar homoj — diris la serĝento. — Je mia vorto, la friponoj batalis mirinde! Ĝi estis grava tago en la historio de la legio! Sinjoro gubernatoro sendis salut-telegramon el Maroko kaj pomesis, ke ĉiu soldato de la garnizono ricevos la honormedalon!
La buŝo de la kvar membroj de la patrolo restis malfermita. Hopkins la Bela ektremetis tiel, ke la viandomuelilo preskaŭ falis de sur lia kapo. Ĉar li portis ĝin tie, sub sia ĉapelo.
— Ĉu nur… tiuj ricevos ĝin… kiuj ĉeestis la batalon?… — demandis Pugaĉev balbutante.
— Ankaŭ la patrolo ricevos la honormedalon — respndis Gouron. — Ĝi estis aparta entrepreno, ke vi devojiĝis de la difinita direkto, kaj vi eltenis apud la mortanta kapitano en tiu ĉi danĝera loko. Mi volas tion, ke ĉiu ricevu la distingon. La soldatoj de la fortikaĵo de Lafayette faris grandan aferon!
La kmeloj leviĝis sur siajn antaŭajn poste sur la malantaŭajn hufojn je elgorĝa sono, kaj la akcia societo, atingite sian celon, plej volonte estus ekdancinta pro ĝojo. Maria Puŝkin ricevos la honormedalon, kaj tiel ankaŭ la heredaĵon!
Dormand, kvazaŭ li estus ludanta duspecan tonkuradon sur fortepiano, disetendis siajn brakojn kun tremantaj fingroj.
— Ĉi ĉiu ricevos la honormedalon?!
— Ĉiu! — kriis la serĝento, mansvingante adiaŭon — escepte tiun insolentan Gottfried Maria Puŝkin-on, tiun maldiligentan, friponan aeriergardanton, per la sep sakramentoj, sole li ne ricevos ĝin!
La serĝento forgalopis, kaj la membroj de la akcia societo inertiĝis, kiel figuro en pup-teatro, kiam oni subite lozigas la ŝnuron super ĝi.
Tuta mondo ruiniĝis en ili.
Serĝento Gouron estus tre mirinta, se li estus vidinta, ke la patrolo kiel plenumas lian ordonon. Vernin ne ekmarŝis al Bu-Zenib, kaj Dormand tute ne volis iri en El-Golea. Anstataŭe ili kredigis al la serĝernto, se li kuŝos apud la puton tute nuda, kaj li lasos sian korpon trafroti per malvarma akvo, poste ŝviti dum kelkaj horoj ĉirkaŭvindite per kovrilo, tiam li staros sur siajn piedojn tre rapide. La ĝendarmo estis kredema, tiel do li submetis sian al terapio en Saharo, kiun Dormand vidis antaŭ kelkaj jaroj en la germana sanatorio Lahmann, kie oni dungis lin, kiel fortepianiston en la sanigejo. Ili verŝis abunde la serĝenton per akvo, kaj Pugaĉev, la ekzekutisto, kiu sentis tiel, ke lia anatomia fakscio faros lin alvokiva al tia agado, li masaĝis la ĝendarmon per siaj plataj, grandaj manoj. La terapio tre agrablis al la malsanulo, precipe tial, ĉar li tute ne konjektis tion, ke ili dume ŝtelos liajn vestojn. Se li scius tion, eble li ŝvitus eĉ pli forte, ĉirkaŭvindite per kovrilo.
— Dankon — li diris al Pugaĉev langvore. — Vi povas agrable, tamen intense ekpremi la muskolojn. Ĝi estas malofta kapablo. Verŝajne vi jam okupiĝis pri kuracado de malsanuloj.
— Jam okazis, ke oni komisiis mi per la kuracado de kelkaj kompatinduloj.
— Tiuj povas esti dankemaj al vi…
— Ili ne menciis ĝn. Sed tio certas, kiu trafis en miajn manojn, tiu ankoraŭ ne plendis.
— Dume Dormand, Vernin, Borck kaj Hopkins la Bela jam arŝis malproksime. Kaj posttagmeze, kiam durada ĉaro aperis kun kelkaj sanitaraj soldatoj por kunporti la ĝendarm-serĝenton, li dormis profunde kaj dolĉe. La terapio laŭ Lahmann estis utila al li. Tiel fariĝas fia artifiko beno de dio, precipe nur tiam, se cetere bonintencaj homoj faras la trompon pro ia kaŭzo, kiel ĉi-foje.
Ĉu la rekonsciiĝinta serĝento kiel donis kalkulon pri siaj vestoj, neniu scias tion, sed ili tute ne zorgis pri tiaj detaloj. Pugaĉev, la ekzekutisto, sekvis siajn kamaradojn al El-Golea, ĉar ili ĉiuj rapidis tien, kvankam serĝento Gouron sendis ilin ne en tiun oazon.
Atinginte El-Golea-on, komenciĝis la granda ludo.
Hopkins la Bela surprenis la uniformon de la ĝendarm-serĝento, kaj la rezolutaj soldatoj persvadis lin ankaŭ pri tio, direktante la bajoneton al li, ke li tuj forigu la viandomuelilon, fiksitan apud sian rimenzonon.
La akcia societo havis precize kvar horojn ĝis la alveno de la trajno, ili do eksidis en la restoracion de la stacidomo. Imagu kadukan, malpuran dometaĉon, apud la argilbrika kabanaĉo de la poŝtoficejo.