Mi kredas, ke Jesuo estis ja modelo de abnegacio por ideoj, kiujn mi ĝis hodiaŭ ne povis esplori aŭ kom- preni, sed de tio ĝis li estus rigardata kiel la Mesio mem...
Ĉi tiu interrompita frazo komprenigis la skrupulon de lia delikata koro, ŝanceliĝanta inter la malnova leĝo kaj la novaj revelacion de la Evangelio. Simon Petro ĝin tiel komprenis kaj vane serĉis ian rimedon, por turni la konversacion al alia direkto, sed Samonio mem, kiel zorg- ato de la Majstro, ekhelpis al la Apostolo, respondante al Gamaliel per saĝaj kaj justaj rimarkoj:
- Se mi estus sana, en plena konsento kun mia familio kaj en la ĝuado de la posedaĵoj, kiujn mi havigis al mi per penado kaj laboro, ankaŭ mi eble dubus tiun konsolan veraĵon, sed mi estas senfortiĝinta, forgesita de ĉiuj, kaj mi scias, kiu etendis al mi amikan manon. Kiel izraelidoj, amantoj de la Leĝo de Moseo, ni ĝis ho- diaŭ atendas ian Savonton en la mortema persono de iu monda princo, sed tia kredo nelonge daŭros. Iluziaj an- taŭjuĝoj estas tiuj, kiuj igas nin indukti ian superreg- adon de pereemaj fortoj. La malsaneco estas amplena kaj saĝa konsilanto. Por kio servas al vi iu profeto, kiu savus la mondon, sed poste nuliĝus meze en la sennomaj neniaĵoj de putrinta korpo? Ĉu ne estas skribite, ke ĉia maljusteco malaperos? (>) Kaj kia surtera potenca estro regus sen la apogo de la armiloj? La lito de doloro estas kampo de superbelaj, lumaj instruoj; en ĝi la konsumita animo iom post iom rekonas en la korpo la rolon de ia tuniko. Ĉio do, rilatanta al la vesto, ĉiam pli malgrav- iĝas, sed daŭras plu nia spirita realeco. La antikvuloj asertis, ke ni estas dioj (> ); en mia nuna situacio mi havas la perfektan impreson, kvazaŭ ni estus dioj, ĵetitaj en polvan kirloventon. Malgraŭ la pusaj ulceroj, kiuj pelis min for de miaj plej karaj korligiĝoj, mi pensas, mi volas, mi amas. En la malluma ĉelo de la sufero mi trovis la Sinjoron Jesuon, por lin pli bone kompreni. Hodiaŭ mi kredas, ke lia potenco mastros la naciojn, ĉar ĝi estas la forto de amo, venkanta la morton mem.
La voĉo de tiu homo, makulita de purpuraj vundoj, ŝajnis, pro sia grava tono, la klariono de la vero, eliĝanta el amaso da polvo. Petro kontente vidis la moralan pro- greson de tiu anonima almozulo, kaj tiel en sia koro taksis la revigligan forton de la Evangelio. Siaflanke Gamaliel perpleksiĝis ĉe la profunda signifo de tiuj espri-
(*) Jesaja, 32:1-18. - La Trad. (**) Palmaro, 82:6. - La Trad.
moj. La predikado de la Kristo el la lipoj de iu senhelpa malsanulo portis stampon de mistera kaj stranga beleco. Samonio parolis kun la tono de iu, kiu rekte spertis real- an renkontiĝon kun la nazareta profeto. Penante eviti ĉian eblon de religia debato, la nobla raveno ridetis kaj diris:
Mi konfesas, ke vi tre saĝe parolas. Se estas nekontesteble, ke mi havas aĝon, en kiu ne estus utile ŝanĝi la principojn, mi tamen ne povas paroli kontraŭ viaj supozoj, ĉar mi fartas bone, ĝuas la amon de miaj karuloj kaj havas senzorgan vivon. Mia kapablo de juĝ- ado devas do agi laŭ alia direkto.
Jes, vi pravas - rediris Samonio inspirita -, en la nuna momento vi ankoraŭ ne bezonas ian savanton. Jen kial la Kristo diris, ke li venis al la malsanuloj ( ) kaj al la afliktitoj (>).
Gamaliel komprenis la atingon de ĉi tiuj vortoj, kiuj donis materialon por meditado dum tuta vivo. Li sentis larmojn en la okuloj. La rimarko de Samonio penetris profunde en lian senteman koron de justulo, sed, rekon- ante, ke li devas konduti prudente, por ne konfuzi la sentojn de la popolo, en vido de sia oficiala funkcio, li dolĉe ridetis al sia kunparolanto, faciltuŝe frapis ties ŝultron kaj per tono de frata sincereco rediris akcente:
Vi eble estas prava: mi studos vian Kriston.
Kaj nun memoriĝante pri la malmulta tempo, kiun ili disponis, li rekomendis al Simon sian amikon, kiun li adiaŭis kun brakumo, por akompani la Apostolon el Ka- pernaum al la lastaj ĉambroj.
Antaŭ ol foriri, la klera rabeno gratulis la sekvant- ojn de Jesuo pro ilia verko en la urbo kaj, komprenante la delikatecon de sia misio en iafoje tiel malamika me- dio, konsilis al Petro nepre plenumi, en la eklezio de la "Vojo", ĉiujn formalaĵojn de la judismo. Laŭ lia opinio, estus juste zorgi, ke estu cirkumciditaj ĉiuj, kiuj petos lin pri rifuĝo; eviti malpurajn viandojn; ne forgesi la
r) Mateo, 9:i2. - La Trad. {")Mateo, ii:28. - La Trad.
Templon kaj ties principoj n. Gamaliel sciis, ke la galileanoj ne evitos al si persekutojn, des pli, ke tio estis institucio, iniciatita de homo, kondamnita de la Sinedrio al morto. Per ĉi tiuj konsiloj li celis rebati la brutal- aĵojn, kiuj pli aŭ malpli frue ja fariĝos.
Petro, Johano kaj Jakobo kortuŝite dankis lin por lia ama admono, kaj la malljuna leĝisto revenis hejmen forte impresita de la lecionoj en tiu tago kaj kunportante la notojn de Mateo, kiujn li tuj eklegis.
Post du tagoj la persekutoj, estrataj de Saŭlo el Tar- so, komencis skui Jerusalemon en ĉiuj sektoroj de ĝiaj religiaj laboroj.
Hoŝea Marko kaj Samuel Natan estis sen kulpatestoj arestitaj, por esti submetitaj al rigora enketo. La kun- helpantoj en tiu movado faris longajn listojn de la plej eminentaj izraelidoj, kiuj vizitadis la kunvenojn de la eklezio de la "Vojo". La tarsa junulo ordonis, ke oni starigu ĝeneralan enketon, tamen, dezirante parade el- montri kuraĝon antaŭ siaj malamikoj, li opiniis, ke li dev- as komenci la pli gravajn arestojn, post la enkarcerigo de Hoŝea kaj Samuel, en la nesto mem de la senfamaj galileanoj, kiuj aŭdacis alfronti lian aŭtoritatecon.
En la mateno de tre hela tago la estonta rebeno, kune kun kelke da kamaradoj kaj soldatoj, frapis je la pordo de la modesta domo, parade anoncante la celon de sia insida vizito. Simon Petro mem akceptis lin kun tute serenaj okuloj. Videbla teruro leviĝis ĉe la pli tim- emaj, ĉar du junuloj, kiuj kompaniis al la Apostolo, decidis kuri en la internon de la domo kaj diskonigi tiun okazaĵon.
Ĉu vi estas Simon Petro, iama fiŝkaptisto en Ka- pernaum? - iom arogante demandis Saŭlo.
Mi mem - li firme respondis.
Mi arestas vin! - diris la estro de la ekspedicio per triumfa tono.
Kaj li ordonis al du el siaj kamaradoj elpaŝi kaj tuj mankateni la Apostolon. Petro faris nenian kontraŭstar- on. Impresite de la pacema temperamento, kiun la sekv- antoj de la Nazaretano ĉiam montris, Saŭlo malŝate rimarkis:
La Majstro de la "Vojo" certe estis alta modelo de inercio kaj malkuraĝo. Mi ankoraŭ trovis nenian montron de digno ĉe liaj disĉiploj, kies reagokapableco ŝajnas mortinta.
Ricevinte en la vizaĝon tian pikantan insulton, la eks- fiŝisto serene rediris:
Vi eraras, ilin tiel juĝante. La disĉiplo de la Evangelio estas malamiko nur de malbono, kaj en sia agado li starigas amon super ĉiaj principoj. Cetere ni konsideras, ke ĉia jugo, kun Jesuo, estas facila.
La tarsa junulo, havanta tian altan povon, ne kaŝis la ĝenon, kiun ĉi tiu respondo kaŭzis al li kaj, montr- ante al la sekvanto de Jesuo, diris al unu el la viroj de la taĉmento:
Jona, zorgu pri li.
Kaj ironie akcentante siajn vortojn, li sin turnis al la ceteraj kun montro de malŝato al la mankatenita Apos- tolo, kiu lin serene, kvankam surprizite, rigardadis:
Ni ne diskutu kun ĉi tiu viro. Tiuj homoj de la "Vojo" ĉiam dronas en absurdaj rezonoj. Estas necese ne perdi tempon atentante la blindan malklerecon. Ni iru en la internon, ni arestu la ĉefojn. La klananoj de la ĉarpentisto estos nepre persekutataj ĝis ilia ekstermiĝo.
Decideme li ekpaŝis antaŭe kaj kuraĝe penetris en la domon, serĉante la plej internajn ĉambrojn. Ĉe ĉiu pordo li renkontis mizerulojn, kiuj lin mire kaj maldolĉe ekrigardis. Tiu vivanta bildo de tiom da engastigita mi- zero lin miregigis, sed li klopodis, por ne fleksi la senin- dulgan harditecon, ĉar li volis plendetale efektivigi siajn projektojn. Apud la plej vasta malsanulejo li renkontis la filon de Zebedeo, kiu aŭdis lian arestordonon, ne ŝanĝ- ante sian mienan serenecon.