Stefano montriĝis kun forte ŝanĝita aspekto, kvan- kam lia mieno ne perfidis la serenecon propran al lia animo. La treniĝanta paŝado, la grandega laceco, la eki- mozoj sur la manoj kaj piedoj, ĉio ĉi evidentigis la se- verajn fizikajn turmentojn, kiujn oni suferigadis al li en la ombro de la karcero. La longekreskinta barbo aliigis lian fizionomion, sed la okuloj konservis la lum- radiadon de pura boneco.
Meze en la ĝenerala scivolo Saŭlo el Tarso lin kon- tente ekrigardis. Stefano fine pagos por siaj malsaĝaĵoj kaj insultoj.
En la difinita momento la nepetegebla leĝisto voĉ- legis la akuzaĵon, sed antaŭ ol eldiri la verdikton, li, fi- dela al sia promeso, ordonis al la soldatoj puŝi la juĝaton ĝis lia tribuno. Sen ia kompato rigardante la predik- anton de la Evangelio, li krude demandis:
Ĉu vi nun estus preta ĵuri kontraŭ la nazareta ĉarpentisto? Pripensu, ke ĉi tiu estas la lasta oportuna okazo, ke vi konservus la vivon.
Ĉi tiuj vortoj, maŝine eldiritaj, strange sonis en la oreloj de la junulo el Korinto, kiu ilin ricevis en sia sent- ema kaj nobla animo, kvazaŭ aliajn pikilojn de ironio.
Ne insultu la Savinton! - brave diris la heroldo de la Kristo. - Nenio en la mondo igos min rezigni lian dian protekton! Morto por Jesuo estas gloro, ĉar ni scias, ke li sin oferis sur la kruco por la tuta homaro!
Sed torento da insultoj rompis lian parolon:
Sufiĉe! Ni lin tuj ŝtonumo! Morton al la fiulo! For la sorĉisto! Blasfemanto! Kalumnianto!
La kriegado timige kreskadis. Kelkaj pli ekscititaj fariseoj, trompante la viglecon de la gardistoj, proksim- iĝis al Stefano, provante lin senkompate treni, sed, ĉe la unua ektiro je la ŝirita kolumo, peco de lia froteluzita tuniko restis en iliaj manoj. Estis necesa la interveno de soldatoj, por ke la junulo el Korinto ne estu sur tiu sama loko disŝirita de la furioza kaj deliranta popol- amaso. Saŭlo kun krioj ordonis do al la soldatoj agi; li volis la ekzekuton de la disĉiplo de la Evangelio, sed kun la tuta antaŭdifinita ceremoniaro.
Al Stefano estis la vizaĝo ruĝa de honto. Li estis duonnuda kaj tial romana legiano helpis lin rearanĝi la restaĵojn el la disĉifonita vesto super la lumboj, por ke li ne restu tute nuda. Per la mano, tremanta pro la ri- cevitaj brutalaĵoj, li penis forviŝi la salivon, kiun la plej ekzaltitaj ĉeestantoj ĵetis al li sur la vizaĝon. Forta bato kontraŭ lian ŝultron tre dolorigis lian tutan brak- on. Li komprenis, ke alproksimiĝas liaj lastaj momentoj de vivo. La humiligo lin profunde suferigis, sed li re- memoris la rakonton de Simon pri Jesuo en ties lasta kriza momento. Antaŭ Herodo Antipas la Kristo simil- ajn ironiojn travivis de izraelidoj; li estis skurĝita, ridindigita, vundita; preskaŭ nuda, li elportis ĉiujn ofend- ojn sen ia plendo, sen ia malpli digna esprimo; li, kiu amis la malfeliĉulojn, kiu klopodis, por fondi doktrinon de konkordo kaj amo por ĉiuj homoj, kiu tiujn plej mal- feliĉajn benis kaj ame akceptis, li kiel premion ricevis krucon meze en supermezuraj turmentoj. Tiam Stefano ekpensis: "Kiu mi estas kaj kiu estis la Kristo?" Ĉi tiu interna demando lin iom konsolis. La Princo de Paco estis trenita tra la stratoj de Jerusalem sub hajlo da plej grandaj insultoj, kaj li estis la atendita Mesio, la Sanktoleito de Dio! Kial do, estante homo erarema, ŝarĝ- ita per sennombraj malfortaĵoj, li hezitu en la momento de la atesto? Kaj kun larmoj, fluantaj sur la vundita vizaĝo, li aŭdis en la koro la karesantan voĉon de la Majstro: "Ĉiu, kiu volas partopreni en mia regno, abne- gaciu sin mem, levu sian krucon kaj sekvu min" (>). Li devis do abnegacii sin mem, por akcepti la profitan oferon. Post ĉiuj torturoj li certe trovos la gloran amon de Jesuo kaj la belecon de ties senmorta karesemo. La humiligita kaj vundita predikanto rememoris sian pas- intecon de laboroj kaj esperoj. Li kvazaŭ vidis la sopir- atan infanecon, dum kiu la zorgado de lia patrino inokul- is al li la fundamentojn de la konsolanta fido; poste la noblajn junulajn aspirojn, la sindonecon de la patro, la amon de la fratineto, kiun la kapricoj de la destino rabis al li. Ekpensinte pri Abigail, li eksentis ian premon sur la koron. Nun, kiam li estis alfrontonta la morton, li deziris revidi ŝin por la lastaj rekomendoj. Li rememoris tiun lastan vesperon, kiam ili interŝanĝis tiom da karesaj
n Kp. Mateo, i6:24. - La Trad.
impresoj, tiom da frataj promesoj en la malluma karcero en Korinto. Malgraŭ la renovigaj laboroj de la kredo, en kies klopodoj li vigle partoprenis en Jerusalem, li nen- iam povis forgesi la devon ŝin ĉie ajn serĉi. Dum ĉirkaŭ li ĉiam pli kreskis la insultoj en la tondrado de indign- igaj krioj kaj minacoj, la kondamnito ploradis kun siaj rememoroj. Helpante al si per la promesoj de la Kristo en la Evangelio, li sentis ian animfaciligon. La penso, ke la fratineto vivos plue en la mondo konfidite al Jesuo, mildigis la turmentojn de lia koro.
Apenaŭ elirinte el siaj doloraj rememoroj, li aŭdis la aŭtoritatan voĉon de Saŭlo al la soldatoj:
- Denove mankatenu lin, estas finite, ni iru en la
korton.
Eletendante la manojn, por ricevi la katenojn, la dis- ĉiplo de Simon Petro suferis tiel fortajn batojn de sen- skrupula soldato, ke el la vunditaj manradikoj ekfluis multe da sango.
Stefano faris nenian kontraŭstaron. Iam kaj iam li levadis la okulojn, kvazaŭ petante la helpon de la Ĉielo por liaj apogeaj minutoj. Malgraŭ la milfajfoj kaj la vundoj, kiuj lin konsumis, li ĝuis neniam antaŭe konatan spiritan pacon. Ĉiuj tiuj suferoj en tiu ceremoniaro far- iĝis por la Kristo. Tiu momento estis lia dia oportuna okazo. La Nazareta Majstro vokis lian fidelan koron al la publika atesto pri la spiritaj valoroj de lia dia doktri- no. Fidplena, li rezonis: "Se la Mesio akceptis la mal- honoran morton sur Kalvario, por savi ĉiuj homojn, ĉu ne estas honoro doni la vivon por li?" Ĉu lia koro, ĉiam avidanta doni ateston pri sia fideleco al la Sinjoro, de kiam li ekkonis ties elaĉetan Evangelion, ja ne ĝoju ĉe la ĝusta okazo oferi al li sian propran vivon? Sed la ordono ekmarŝi elŝiris lin el liaj plej altaj pensoj.
La nobla predikanto de la "Vojo" ŝanceliĝis irante, sed havis serenan kaj firman rigardon, elmontrante bra- vecon en la lastaj momentoj de sia atesto.
En tiuj unuaj horoj de la posttagmezo la suno super Jerusalem estis ia ardanta fajrujo. Malgraŭ la terura varmo la popolo tre interesite alsvarmis al la Templo. Tiu estis la unua proceso rilate al la laboroj de la "Vojo" post la morto de ties fondinto. Distingiĝante de ĉiuj ceteraj judaj fluoj, tie troviĝantaj por la prestiĝo de la Leĝo de Moseo, la fariseoj laŭte eltrumpetis la okazaĵon. Ĉe la preterirado de la kondamnito ili nepre elvomis al li en la vizaĝon la plej trivialajn insultojn, sed li, kvan- kam elmontrante profundan malĝojon, iradis duonnuda, serena, indiferenta.
La kunsidosalono de la Sinedrio ne estis tre mal- proksima de la korto de la Templo, kie estis fariĝonta la funebra ceremonio. Post kelke da paŝoj la irado fin- iĝis, ĝuste tie, kie staris la granda altaro por la oferoj.
Ĉio estis preparita alkonforme, kiel Saŭlo kompren- igis pri siaj intencoj.
En la fundo de la vasta korto Stefano estis ligita al ŝtipo, por ke la ŝtonumado efektiviĝu akurate en la difinita horo.
La ekzekutantoj estos la reprezentantoj de la sina- gogoj de la urbo, ĉar tio estis honora tasko, komisiata al ĉiu, kiu povis agadi defende de Moseo kaj ties principoj. Ĉiu sinagogo nomis sian delegiton, kaj, komec- ante la ceremonion, Saŭlo, kiel estro de tiu afero, ak- ceptis unu post unu, apud la viktimo, kaj konservis en la manoj, laŭ la etiketo, la brilantajn mantelojn, ornam- itajn per purpuro.
Nun la tarsa junulo donis ordonon kaj la ekzekuto komenciĝis ĉe ridegoj. Ĉiu ekzekutanto malvarme ekcelis la preferitan punkton, penante ĉerpi la plej bonan re- zultaton.
Ridoj de ĉiuj sekvis ĉiun frapon.