1974
ЛЯ БЕЛАГА ВОЗЕРА
...I ўскіне возера, ускалыхне
3 таемнага прадоння белы ранак.
Мой светлы друг!..
Вялікшае, што мне
3 вялікшых радасцей наканавана.
Мой шчодры друг!..
Адзінае, над чым
Уладны тлен не будзе мець улады,
Калі, як скнара, прымецца лічыць
Па мне
маю
за права дыхаць
плату.
Усё ягоным будзе, нат пітво
3 кастальскае крыніцы, нат маўчанне.
Без намагання толькі вобраз твой
Узмые горда з рук яго кашчавых.
Калі ж пад восень кіне цераз луг
Дарогу месяц, выштукуе срэбрам,
Я і з нябыту ўбачу: ты, мой друг...
Душ знітаванасць...
Хваль азёрных грэбні...
1974
НАДЗЕІ, ЯКУЮ ПРЫВЯЛІ ЗА РУКАУ
Ты ўсё перамінаешся ў парозе?
Шкада, не ўласнай воляю прыйшла...
Ну што ж! Праходзь. 3 тваіх сясцёр цвіла
Тут не адна, ды час іх памарозіў...
Ах, тыя, хто прывёў цябе сюды, —
На свеце найдарожшыя мне людзі.
Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе
Праз доўгія, пагодныя гады!
Прысядзь на хвілю. Я не затрымаю.
Даруй, затрымваць — проста не хачу.
За ўсё на свеце тут жыццём плачу.
(Нібыта ў тым бальзакаўскім рамане,
Шматок шчыгрыну менее ўваччу...)
Ты мне — чужая, хоць цябе сюды
Паслалі найдарожшыя мне людзі, —
Хай кожны крок іх крокам шчасця будзе
Праз доўгія, пагодныя гады!
Твая вясёлкавасць не ўскалыхне.
Таму, хто яваю не ашуканы,
Навошта мыліцы самападману?
Пакінь мяне.
1975
БАЛАДА РУХУ
Біты шлях пад нагамі
ці ні следу няма?
То імгла,
то прызыўна далягляд замаячыць,
Быццам змрок расхінае
святлістая доля сама
Рукою гарачай.
Пагражальна правіслі над зямлёй правады —
Чалавека хітае
ад смяртэльнай напругі
Шчасцятворнай, пакутнай,
самаахвярнай хады
За другі.
Быць не можа ў братэрства нічыйных палос,
Між людзей
быць не можа старонняга болю!
Даўжынёй у стагоддзі дарога;
толькі днець пачало
Над доляй.
1975
БАЛАДА ПАМЯЦІ
Цвіла пяшчотным лёнам неба сінь.
Жаданая, чаканая, уладная,
Ішла —
не ў госці йшла, а назусім
Да чалавека
Радасць Безаглядная.
Ёй бачылася ўжо, як шумна ў дом
Увойдзе гаспадыняй раным-раненька.
...Сурова заступіў дарогу дот,
Аброслы мёртвым зеллем і крываўнікам.
1975
ДВА ДРЭВЫ
Прыпыніцеся, дні, пачакайце!
Лёт шалёны...
...Пасадзі пад акном маім, бацька,
Рабіну і клёна.
Я не ведаю дрэва, якое
Красамоўней рабіны
Мне сцвярджала б заўсёднай парою,
Што нягоды любыя
Можна мужнай душой адолець
(Так, як маці)
І з падсечаным нават голлем
Цвету не страціць.
Я не ведаю дрэва, каб гэтак,
Як клён, гаварыла
Пра ранімасць бацькоўскага свету,
Пяшчоту і сілу...
Пасадзі пад акном маім, бацька,
Рабіну і клёна.
Век над лёсам дачкі калыхацца
Санцалюбным іх кронам.
1975
КАЛЫХАНКА МАМЕ
Быць разам выпадае нам так мала...
Забудзь трывогу вечную сваю,
Прыляж, мая натомленая мама,
Як некалі ты мне, табе спяю.
Задрэмлюць веі над вачыма карымі —
Не дам упасці й парушынцы я.
Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая,
З вясной сваёю, любая мая.