— Бірку [24] пакажы нам сваю! — яшчэ стражэй загадаў дружыннік. Здагадаўся, што нездарма так спалохаліся гэтыя людзі — не тацяў жа ўбачылі перад сабою, а князевых слуг!
Алёшка ўпаў на калені. За ім, блытаючыся ў доўгай кашулі, бухнулася Дасада. Івашка з-пад доўгіх саламяных валасоў глядзеў воўкам.
— Казаў табе, Пуцята,— вольныя гэта і даніну не плоцяць! — задаволена вышчарыўся чорны, зарослы барадою ледзь не да вачэй, дружыннік, звяртаючыся да сотніка. Той заклапочана пачасаў патыліцу:
— То што будзем рабіць?
— Што тут думаць?— загарачыўся чарнявы.— За імі столькі наляцела, што яны даўно обелі — рабы княжыя. Хапайма!
— Стой! — перапыніў яго Пуцята.— Возьмем аднаго — якраз у дружыну падыдзе.— Ён тыцнуў пальцам у Івашку.— Ну, хочаш воем быць? Меч табе дадзім, стрэлы ёсць у цябе. Чужыя землі ўбачыш, крыві чужой твой меч нап'ецца. Ну?!
Івашка, зверавата бліскаючы вачыма, адмоўна паківаў галавой. Любіў ён сваю хату ля рэчкі, роўнае гудзенне пчол у ціхі чэрвеньскі дзень, любіў драўляным нарогам узрываць цёплую зямлю, бачыць перад сабой Дасаду, што вядзе каня за аброць, і валасы яе, па плячах распушчаныя, якімі гуляе вецярок, любіў гладзіць заскарузлымі далонямі.
— Не забірайце Івашку, мужа майго! — загаласіла яна.
— Які ён табе муж? — здзекліва загаварыў дружыннік.— У царкве вянчалі вас?
— Не...— прашаптала жанчына.— Але жрэц...
— Не? Значыць, проста жывеш у блудзе...
— У блудзе? Няхай вас Пярун грамовымі стрэламі заб'е!— слёзы высахлі ў Алёшкавай нявесткі.— Не аддам вам Івашку!
Стары бортнік разгублена глядзеў знізу на коннікаў. Івашка, які нерухома стаяў каля васкабойкі, калупаючы яе пальцам, раптоўна выпраміўся і кінуўся ў лес.
Праз некалькі скачкоў ён схаваўся б між дрэў, хаця і кінуліся паўздагон дружыннікі, каб не чарнявы: вокамгненна ён выхапіў з калчана стралу, крутануў плячом, так што лук з-за спіны апынуўся ў руках, і, амаль не цэлячыся, спусціў цеціву.
Звон стралы зліўся з крыкам Дасады. Івашка на хаду як спатыкнуўся і з усяго маху расцягнуўся на зямлі. Зараз жа да яго кінуліся дружыннікі.
— Не памрэ,— задаволепа ўсміхнуўся стралок.— Ведаем, куды цэліць. Пакульгае крыху — і цішэйшым стане...— Ён войкнуў — пчала, што кружылася пад ім, раптоўна ўджаліла яго ў нос. Адмахваючыся рукой, ён адступіўся.
Страла прабіла нагу амаль наскрозь, але косці не закранула, і Івашка, падкульгваточы, пацягпуўся за канём, да якога яго прывязалі.
— Каня дай, калі не хочаш, каб ён да Полацака так цягнуўся,— лагодна сказаў старому Пуцята. Той павёў вачыма на Дасаду — яна кінулася ў лес, толькі ўзвіхрылася кашуля,— а сам пайшоў у хату і, вярнуўшыся з кавалкамі старых сотаў, пачаў выціскаць мёд на сынаву рану, а пасля моцна перавязаў яму нагу лутошкай [25]. Дружыннікі тым часам грузілі ў мяхі воск, свечы, кадушку мёду прывязвалі да каня Пуцяты, іншыя шныпарылі каля хаты, відаць, яшчэ шукаючы спажывы. Чарнявы лаяўся, расціраючы пачырванелы і распухлы нос.
Дасада вывела з лесу каня. Івашку пасадзілі на яго, моцна прывязалі.
Старэйшы дружыннік на развітанне аддаў старому палку, дзе нажом высечаны былі цейкія знакі.
— Гэта пакажаш цівуну ці зборшчыку,— сказаў ён.— Палову я аддам каму трэба,— ен спрытна рассёк палку ўздоўж, так што на абедзвюх палавінках знакі засталіся, адну пакінуў сабе.
— Чакай сына з паходу і рыхтуй подаці,— паспеў ён крыкпуць, і коннікі схаваліся ў лесе гэтак жа імгненна, як і з'явіліся.
Пякло гарачае чэрвеньскае сонца. Ляталі туды і назад патрывожаныя было пчолы, насілі ў соты сваю адвечную даніну. Маўчала ў густой траве Дасада, падкурчыўшы босыя ногі, маўчаў бортнік. Куды было бегчы цяпер?
...Упадзе на сырую зямлю Івашка, пранізаны калёнай стралой ля ракі Нямігі. Вылеціць душа яго праз залатое жарало, пральецца гарачая руда-кроў — скрозь сакавіцкі снег. Узыдуць на ціхай лясной палянцы чырвоныя, як кроплі, буйныя ягады. Уніз-ніц глядзяць яны, нібыта сумуючы аб нечым. Суніцамі завуць іх людзі...
ПЕСНІ МАЦІ...
— Вось пра што пайбольш хацелася б мне расказаць, калі б надумаўся расказваць пра сябе. Але каго цікавіць жыццё старога, змарнелага арганіста, які, кашляючы і задыхаючыся, пляцецца па віленскіх вуліцах, спыняючыся ледзь не на кожным кроку, каб глытнуць паветра. Дамы апошнім часам, здаецца мне, усё шырэй рассоўваюць свае плечы, і я баюся праходзіць міма: а раптам яны сціспуць мяне зусім, раздушаць, каб я не апаганьваў вяльможнуго вуліцу сваім старым, мізэрным целам.