Феліцыя Прыбыловіч яшчэ пастаяла. Рука яе расціснулася, два камякі сутаргава змятага воску пляспуліся па каменную падлогу. Яна хутка павярнулася, пакрочыла да выхаду.
Свежы яркі пясок на сцежачцы быў крыху вільготны, жоўты, клёны каля касцёла толькі распусцілі свае востранькія лісты, праз кволую зеляніну былі бачныя карычневыя галіны. Барысавіч стаяў каля фурманкі, з трывогай гледзячы на дзверы касцёла. Убачыўшы жанчын, ён адвярнуўся і стаў узбіваць ляжалую салому, нацягваючы на яе каляровую посцілку. Алена падвяла сваю палонную да фурманкі.
— Сядай,— паказала на сярэдзіну.
Тая павагалася. Барысавіч памкнуўся да яе, як быццам збіраючыся памагчы, яна пагардліва апякла яго позіркам, лоўка падскочыла, пасля перакінула ногі, акуратна абярнуўшы іх доўгай сукняй. Мужчына крактануў, павольна ўзлез на воз следам і прамармытаў сам сабе:
— Ну і. мамзелька!
Пасля, крыху пакрыўджаны яе пагардлівым позіркам, заўважыў:
— Гляджу, не вельмі баіцёся? А дарма. За такія штукі не пагладзяць па галоўцы,— ён кіўнуў на Алену.— Дый вам і дзіцяці мала. Чулі, як вы тут супраць улады стараецеся...
Феліцыя Прыбыловіч павольна прагаварыла, прама, не міргаючы, гледзячы перад сабой:
— Вы чалавечы суд будзеце нада мной тварыць. А я божы суд рабіла...
Сказаўшы гэта, яна выпрасталася ў фурманцы і паволыіа склала рукі на грудзях. Твар яе паружавеў, ён зноў быў такім, як калісьці — уладным, пагардлівым, і нават прыгажосць на момант вярнулася да яго — тая сытая, холеная прыгажосць, якая і адна ўжо давала адчуванне абранасці і няпростасці гэтай жанчыны.
Алена не адрывала ад яе позірку, не заўважаючы, што конь, стаміўшыся стаяць, паціху пайшоў наперад.
— Ну што, трэба рухацца! — нічога не адказаўшы, прагаварыў упаўнаважаны.— Давай я сяду наперад, а то банды тут к ночы пагульваюць.
Ён пацягнуўся да лейцаў, але Алена спыніла яго.
— Божы суд, значыць? — вымавіла яна.— Божы, кажаш? Уставай!
— Ты куды? — застыла рука ўпаўнаважанага. Але тая тузанула Феліцыю, прымусіўшы яе сысці з фурманкі.
— А вы зноў пачакаеце, Барысавіч! — на бледных Аленіных шчоках прабіліся чырвоныя плямачкі.— Мы вернемся... зараз...
Жанчына ў цёмным, не сказаўшы ніводнага слова, пайшла туды, куды паказвала ёй Алена. Гнеў і скрытая нянавісць паступова праступалі ў яе твары. Алена поглядам паказала на маленькую бакавую дзверку:
— Там выхад наверх?
Феліцыя Прыбыловіч спыпілася, вочы яе ўспыхнулі:
— Ты, хамка, хочаш страляць — рабі гэта тут!
— А я ў спіну не страляю. Няхай нас божы суд рассудзіць... Ну!
Яна паказала на дзверы, і нянавісць таксама палыхнула з яе вачэй.
— Далей! — калі прайшлі першы пралёт, скамандавала Алена.
На трэцім пралёце яна выглянула. Чырвоная чарапіца даху канчалася тут, і вузкі, у два пальцы даўжынёй кант цягнуўся ўнізе, па схіле даху. Направа пачыналася вежа з невялікай пляцоўкай упутры. На сярэдзіне даху было невялікае акенца.
— Ідзі! — коратка сказала Алена, паказваючы па кант — па ім, здавалася, прайсці магла хіба птушка. Яна паглядзела ўніз: там цямнелі каменныя пліткі бруку, апушаныя зялёнай сакаўной травой, белая прыблудная кошка ласкава мылася, седзячы на яркім жоўтым пяску.
— Ідзі! — паўтарыла Алена.— Калі кроў мая... Васілька... не лягла на душу... ты пройдзеш!
Яны ўжо стаялі на званіцы, і вецер трапаў ім валасы. Вочы Феліцыі спыніліся па Аленінай галаве — там бялелі сівыя пасмы. Яна нядобра ўсміхнулася, апусціла галаву ў роздуме. Тонкія, нервовыя пальцы яе павольна, нябачна амаль, сціскаліся — так сціскаюцца лапы драпежніка, які рыхтуецца да скачка.
Скачок і сапраўды быў нечакапы. Алену з сілай ударыла аб сцяну званіцы. Некалькі сантыметраў улева — і яна вылецела б у вузкі праём. Ногі ў яе падкасіліся, яна, падаючы, ударылася галавой, і тупы боль на імгненне адключыў яе свядомасць. Пісталет, клацнуўшы, вылецеў на падлогу, рэзкі шчаўчок прымусіў Алену падхапіцца. Дзве жанчыны кінуліся да зброі, Феліцыя паспела схапіць яе першай. Тонкія пальцы яе ліхаманкава слізнулі па ствалу, яна выпрасталася, алс тут знізу раздаўся стрэл, і яна, як падкошаная, рухнула да ног Алены.
З шумам узляцелі са званіцы птушкі, абарваўся акорд, які ўзяў у касцёле музыкапт. Упаўнаважаны бег да званіцы, высока задзіраючы галаву, сварыўся.
Алена вынула з тонкіх скурчаных пальцаў Феліцыі свой пісталет, абцерла яго, апусціла ў кішэню. Пасля, асцярожна паднімаючы падол спадніцы, ступіла па вузкі, там-сям скрышаны ветрам кант. Упаўнаважаны стаў слупам.
— Куды! — закрычаў ён што было моцы.— Куды, дурная ты баба!