...А ноч усё цікавала за Васілём, і нешта пагрозліва-жудаснае падыходзіла да сэрца, калі ён думаў пра Цімку. Палосы святла выхоплівалі з цемры то стажок ля дарогі, то поле амаль спелай пшаніцы, то, аднойчы, зайца, які на імгненне застыў, аслеплены, а пасля шалёна сігануў некуды ўбок. Варушачы валасы, у машыну ляцела прахалоднае, напоўненае шчодрым ліпеньскім водарам паветра.
Ён яскрава ўспомніў той вечар на тапцпляцоўцы і дзяўчыну ў сінім кароткім плашчыку, якая па-сірочы стаяла ля вільготных дошак агароджы, раз-пораз кідаючы кароткія погляды ў бок хлопцаў. Успомніў і тое, як азіраўся на яе Іван — азіраўся, але болей, здаецца, так і не падышоў. Шалёная злосць паднімалася ў ім: яна, гэтая дзяўчына, вінаватая ў смерці Цімкі, і дарма ёй гэта не пройдзе! Што гэта быў за выбух, які асляпіў, абясколерыў для брата ўсё навокал, ператварыў дзень у ноч?! I ці варта была таго тая Каця! Ён у думках усё вяртаўся да яе, але не мог гляпуць на яе вачамі Цімкі, разгледзець у ёй пешта такое, што было даражэй жыцця. А калі б Верачка яго кінула, ці змог бы ён зрабіць такое? Ён гнаў гэтыя думкі — яны, як серная кіслата, раз'ядалі нешта дарагое. Якое ўсё ж страшнае, непаўторнае глупства зрабіў малодшы брат! I чаму, чаму яго, Васіля, не было побач? А можа, Цімку проста хацелася мець сваю Верачку — такую ж, як у старэйшага брата, і Каця, што падалася падобнай да яе, стала яму такой дарагой менавіта таму?!
Ён пераконваў сябе, што не вінаваты, што ёсць у яго права на ўласнае жыццё, але думкі тыя не прыносілі палёгкі. I з гэтым грузам невыноснай віны ён зайшоў у хату, убачыў маці, што не кінулася, як звычайна, насустрач, але, хістаючыся, устала і стаяла, пакуль ён сам не падышоў да яе, і тады ўпала яму на плячо і затрэслася ў рыданнях.
У хаце нічога як быццам не змянілася. Але і абрус на стале, і канапа, і посцілка на сцяне як быццам неслі на сабе адбітак разгубленасці, бяды, быццам з самой хаты вырвалі кавалак яе самой.
— Дзе ён? — запытаўся Васіль.
— У моргу,— ціха прашаптала маці, і зноў плечы яе затрымцелі.— Заўтра аддадуць. Рэжуць яго там...
Зноў як працяла Васіля — працяла болем і жахам перад безданню, куды пайшоў брат. Ён абняў маці за плечы, нібыта абараняючыся яе цяплом і тым родным, што яднала іх, ад холаду і пустэчы, на імгненне адчуў сябе маленькім хлопчыкам, якому самымі надзейнымі здаваліся мацярынскія рукі. Падышоў Антось і абняў іх, а цемра глядзела ў вокны, і толькі вялікі будзільнік на стале цікаў і цікаў, адлічваючы час...
Спаць ляглі позна, Васіль і пе спаў, а ляжаў і трызніў. Відаць, заляцеўшы на святло, біўся аб сцепы вялікі матылёк. Васіль быў устаў, каб выгнаць яго, але маці ціха сказала са свайго ложка: «Гэта ж, мабыць, душачка яго тутака, не хоча з намі развітвацца», і Васіль зноў лёг, пстрыкнуўшы выключальнікам, але і пасля ляжаў без сну, слухаў, як усё б'ецца і б'ецца аб сцены, аб столь той вялікі матылёк, нібыта і сапраўды роспачна шукала нечага кволая Цімкава душа... Ёп застагнаў, адчайна заматляў галавой па падушцы, не хочучы згаджацца, не згаджаючыся са стратай і ўжо ведаючы, што згаджацца давядзецца. Упершыню прыйшла ў ягонае жыццё смерць, і, хаваючы ў падушку спалатнелы твар, ён з жахам думаў, што такое паўторыцца неаднойчы — паводле бязлітаснага закона, што нішто жывое не валодае бяссмерцем... I ён думаў, думаў — пра ўсіх тых, хто жыве зараз, рухаецца, кахае і хто пойдзе адсюль, як пайшлі мільёлы невядомых, такіх жа поўных жыцця і радасці. Ёп шкадаваў іх, шкадаваў сябе, блізкіх сваіх, Верачку... Чамусьці смешнымі і нейкімі наіўнымі здаваліся цяпер яе маленькія радасці — калі апранала абнову, даставала білет на модны спектакль, угаворвала маці пайсці куды з дому, каб уволю можна было патанцаваць і павесяліцца «без старых». I расла ў ім нейкая падсвядомая крыўда на яе: забыўся на Цімку, не прыязджаў, вось і здарылася непапраўнае...
Ён біўся на падушцы, то засынаючы, то зноў як выплываючы на паверхню, і ўсё дзівіўся таму, што, аказваецца, той боль, які сціскаў сэрца, быў мацнейшы за ўсё, што ведаў дасюль,— за той, калі балела моцна апечаная рука, за той, калі разадраў нагу, ныраючы ў рачулку — так, што ў крывавым была бачная белая косць.
Ён не праходзіў, той боль, увесь час і тады, калі паволі везлі па вуліцы Цімку, нерухома каменнае яго цела было падобна на дрэнна зроблены манекен. Здавалася, што той манекен не мае дачынення да Цімкі і вось-вось з'явіцца ён сам — са сваёй сарамлівай усмешкай, задуменным поглядам сініх вачэй, і тады развеецца насланнё. Але час ішоў, і вось ужо былі могілкі, і свежавыкапаная яма, і труна, над якой павольна вырасталі, закрываючы яе, жоўтыя гурбікі высахлага пяску. Былі крык маці, і галаўэнне цётак, і вянок з ядавіта-чырвонымі кветкамі і васковымі лістамі, і многае другое, што працінала яго. Гэтую труну рабілі, не ведаючы, каго пакладуць у яе! I вянок таксама быў ужо зроблены, калі Цімка яшчэ хадзіў і смяяўся, не ведаючы, што гэта яго імя выведуць на чорнай жалобнай стужцы!