...Канечне, яна не паехала пакорлівай рабыняй карміць нямецкіх свіней і чысціць нямецкія канюшні. Канечне, яна вырваласл з палону. Убачыўшы яе праз некалькі тыдняў, з шрамамі на твары, што яшчэ не зажылі, усю абарваную, босую, я зразумела, што ўвесь час чакала гэтага. Чакала, што яна вернецца, верыла ў тое. I — баялася верыць...
Ужо тады я ведала, што лёс любіць пасмяяцца з нас, што ён шпурляе маланкі ў самае недакранальнае, самае безабароннае... і я старалася пераканаць сябе і яго, лёс, што з Люсяй нічога не здарыцца, што яна замоўленая і ад кулі, і ад снарада. А яна яшчэ супакойвала:
— Мамачка, я ж удачлівая. Ты ж сама бачыш — на расстрэл павялі, а я жывой засталася! Двойчы адно і тое не бывае. Я цяпер да ста гадоў дажыву!
Аднойчы я не вытрымала, расплакалася:
— Ці з тваёй адчайнасцю так гаварыць? Нашто ж ты, дачушка, нібыта са смерцю гуляеш у хованкі? А ці падумала ты пра мяне, пра бацьку?!
Яна села перада мною, зазірнула ў вочы, прылашчылася:
— А ці ведаеш, мамка, што кажуць індусы? Што дзіця — госць у хаце. Маюць на ўвазе, што ў яго будзе сваё жыццё, што будзе некалі належаць яно толькі сабе самому! Па-мойму, гэта правільна! Ну, супакойся, дарагая, мілая мамачка...
Я і хацела б супакоіцца, але рука яе ляжала на маёй, рука маленькая, цёплая, пальцы доўгія, тонкія, але такія яшчэ дзіцячыя, такія безабаронныя...
— Ці ж такімі рукамі трымаць вінтоўку, Люся! Ты ж дзіця яшчэ, дзіця горкае!
Пасля яшчэ шмат разоў заўважалася, што словы бездапаможныя. Душа, здаецца, разрываецца на часткі, а з вуснаў злятаюць самыя звычайныя, самыя банальныя словы. Ці спынілі калі сына альбо дачку гэтыя словы, што, здаецца, крывёй бацькоўскай напісаныя: «Ты ж яшчэ зусім дзіця!» Наадварот, яны як бы сцёбаюць па самалюбстве, клічуць даказваць адваротнае. Нават трохгадовае дзіця ўжо гаворыць: «Я сам!» А ў васемнаццаць... Ды не толькі ж свае, але і чужыя дарогі выбіраюць яны, вассмнаццацігадовыя, не толькі сваё, але і чужое жыццё падчас кладуць на вагі: быць ці не...
...Так, аб чым гэта я? Аб Люсінай сарочцы, якая ляжыць цяпер у школьным музеі, пад шклом. Папера, на якой яна ляжыць, з часам выгарае, а сарочка гэтая, дзе кожны шывок зроблены з думкай пра яе, тая сарочка, у якой Люся пайшла ў свой апошні бой, не пацьмянела з часам, у яе ўсё той жа тонкі шаўкавісты бляск, які бывае толькі ў добрага льну, тая ж белата. Рэчы сапраўды больш даўгавечныя, чым людзі, я ніколі не магла з тым змірыцца. Адзінае, што пакідае памяць,— фатаграфія. Яна амаль не лжэ, не патрабуе догляду, як патрабуе яго любая рэч.
Фотакартак у нас некалькі. Але хіба можа самая лепшая фотакартка перадаць усмешку, інтанацыю, той усплеск юнацтва і прыгажосці, якімі дзеці адорваюць бацькоў, нібы вяртаючы ім уласную маладосць і лёгкасць, калі няма яшчэ ні страт, ні шкадавання, ні цяжару гадоў? Я нарадзіла Люсю ў дзевятнаццаць, а ў , свае трыццаць сем выглядала, як казалі ўсе знаёмыя, не маці, а старэйшай сястрой. Можа, якраз таму мы былі такія блізкія з ёю душэўна, так лёгка было нам разумець адна адну?!
Нават тады, падчас самай першай нашай сваркі, калі я, вяртаючыся з заданнем з атрада, раніцай, у тумане, што да самых купін ахутаў лес, неспадзявана наткнулася на яе, што сядзела каля ядлоўцавага куста? Спачатку я адскочыла, таму што спалохалася, каб мяне не пазналі, а ў наступнае імгненне сэрца як заледзянела: пазнала шэры вязаны касцюмчык і яе галаву — бялявыя косы, хусцінка па плячах.
— Гэта ты?
Яна таксама была ўскочыла, але тут жа ізноў прысела.
— Я, мамачка.
— Што ты тут робіш?
Пытацца было дарэмна, таму што я адразу ж зразумела, што магла яна тут рабіць — тут, у лесе, на досвітку, адна. Але ж так прынята — усё ўвасабляць у словы, нібыта надаючы ўсяму, што адбываецца, замацаванасць. Я як бы выкрывала Люсю, а яна і не думала адпірацца, толькі здзіўлена ўзняла бровы і зноў усміхнулася:
— Тое, што і ты, мама.
Забыўшыся, што ад грудзей да самых сцёгнаў абвязаная лістоўкамі і шпагатам, я паспрабавала прысесці, але пахіснулася і ледзь не паляцела на дол. Дачка паспела падтрымаць, але я сярдзіта вырвала руку:
— Я чалавек дарослы. А вось хто цябе ўцягпуў ва ўсё гэта? Хто? Заўтра ж пагавару з камандзірам! Што ім, мала сувязных? Адной на нашу сям'ю мала?
Яна ўздыхнула, прысела каля ядлоўцавага куста зноў і працягнула да яго руку.
— Ты толькі паглядзі, мамачка,— дрэвы амаль голыя, а тут і ягады, і зеляніна. А ягады якія смачныя! Прыгожы ў нас лес, праўда?
— Ты мне зубы не загаворвай! — я патрабавала ад яе адказу, як быццам гэта нешта магло вырашыць, як быццам я магла ў ліхі гэты час, калі, здаецца, сама зямля гарэла пад нагамі і людзей раздзяляла чорная мяжа смерці, уратаваць, прыкрыць сабою, не пусціць нікуды вялікае сваё дзіця, схаваць ад прагных рук, ад чужых паглядаў, ад здрады! Ды калі б я і паспрабавала, яна, як птушка, якую не ўтрымаеш ні ў якой клетцы, расхістала б самыя моцныя пруты, вырвалася б і паляцела ўвысь, таму што яна была з тых, хто калісьці, відаць, нараджаўся птушкай — вялікай, гордай, прыгожай птушкай, ад якой ува ўсіх іншых нараджэннях цяга да вышыні, чыстага паветра, святла!