Месячык высвечваў сцежку. Лёніку ішлося добра, на душы было прыемна і ўзнёсла. Ён не задумваўся, ад чаго гэта, мо ад блізкай сустрэчы з Дуняшай, а мо ад выпітага. У галаве злёгку шумела, але ўсё роўна здавалася, што ён ясна чуе, як дробныя хвалі на рэчцы набягаюць, шапочуцца з абгладжанымі вадою каменьчыкамі, лашчацца, любяцца між сабою. А вецер, як сапраўдны бацька ўсясвету, ненавязліва і асцярожна гайдае на сваіх урасянелых крылах гэту святую ідылію вечнасці. Але ж да рэчкі яшчэ далекавата, і цячэ яна крыху воддаль ад сцежкі, што бяжыць да возера. Лёнік успомніў, як мінулай восенню ці не з самага ранку ішоў ён вось па гэтай жа сцежцы, няхітрыя вуды боўталіся на плячы, угіналіся сваёй пругкасцю ў такт хады. Свяціла скупаватае сонца, не, яно не было яшчэ сцюдзёна-халодным, пад яго промнямі, у зацішку, добра было пагрэць плечы, але нечакана на неба вецер нагнаў табунок воблакаў, і на зямлю пырснуў шклянавата-халодны дождж, зацюкаў па рэдкіх, зжаўцелых, агніста-яркіх лістах бялёса-зялёных асін. Чаму гэта зараз Лёніку прыгадалася? Чаму менавіта ўжо даўно забыты той восеньскі дзень? Навошта ён хаваўся ў глыбіні памяці, у падсвядомасці? Можа, прыгадаўся з-за цяперашняга нястрымнага і багатага трымцення лістоты на асінах? Яны дрыжаць, трасуцца пад няўлоўным ветрам. Няма ім спакою з Хрыстова прышэсця на зямлю. Ліхаманіць асіны, прабірае іх няведамы жах, менавіта жах, а не нейкі там лёгкі сполах. I нават чалавеку, так здаецца Лёніку, які ідзе паўз густую сцяну асінніку, на душы робіцца трывожна і вусцішна. Быццам робіш кожны крок у невядомасць. Што чакае там цябе, за наступным паваротам, узгоркам ці лагчынай? Якім будзе слова, сказанае за першым? I чаму ў чалавека пачынае балець без дай прычыны душа сярод асінніку? Няўжо ж такое паганае яно дрэва? Толькі ж зімою для ласёў, а разам з імі і зайцоў яны, асінкі, найлепшая спажыва. Эх, асіны, асінкі...
Лёнік перайшоў неглыбокі роў па хісткіх кладках, абагнуў топкую балацявіну, якая штогод адсвечвае ржавай асакой-разучкаю, і выйшаў на вольнае месца. Адсюль ужо добра бачыліся дубкі, а далей, за імі, цямнела, хутчэй угадвалася шырачэзная азёрная прахалода. Толькі ж прахалода возера ўгадвалася, але сёння не адчувалася. Лёнік ведаў, што возера дыхае цеплынёю, ад вады падымаецца пакуль нябачная яму пара і сцелецца па бліжэйшых кустах лазы і цупкіх сцёблах валяр'янніку.
Калі падышоў бліжэй, то хлопец не адразу заўважыў Дуняшу. Яна, відаць, знарок схавалася за кражысты ствол дрэва. Быццам гаворачы гэтым: «Ага, даражэнькі, ты ўжо тут, а мяне няма, мамка з таткам узялі і не пусцілі». 3 хвіліну Лёнік узіраўся наўкол, вышукваў знаёмую постаць. Дарэмна. Дзіўнавата хмыкнуўшы сам сабе, ляпнуў далонню па кішэні, дастаў пачак цыгарэт, наважыўся прыпаліць, вось тут і вынырхнула Дуняша.
— Ты нягоднік, Лёнік, Лёнік-нягоднік,— капрызліва штурханула яна ў грудзіну хлопца.— Я з паўгадзіны, як чакаю, вочы прагледзела, сэрца тугою скруціла, а яму хоць трава не расці. Вось так мяне ты кахаеш. Можа, гуляеш, як той кот з мышкаю, а калі надакучу...— Дуняша змоўкла, недагаварыўшы, што ж тады будзе.
— 3 хлопцамі парай слоў перакінуўся. Яны збіраюцца ельненцаў сёння таўчы.— Крыху памаўчаўшы, дадаў: — Віном пачаставалі, прасілі, каб і я прыйшоў у дапамогу.
— Псіхі.
— Ну.
— Неспакойна нешта ў мяне на сэрцы, Лёнічак. Клопатна неяк. Увесь час думаю, што з'едзеш ты ў свой горад і забудзеш, што я па табе сохну. Канечне, там у вас дзяўчат, як проса ў мяшку, а што я? Я так сабе...— Дуняша гаварыла ўсё гэта з тайнай думкаю, што Лёнік адразу кінецца пераконваць яе, клясціся і запэўніваць пра сваю адзіную любоў-каханне да яе, Дуняшы. Хлопец жа маўчаў і дыміў прыпаленай цыгарэтай.
— Вось ты нічога і не кажаш,— скрушна ўздыхнула і дзяўчына, тулячыся спінаю да шурпатага, парэпанага старасцю ствала дуба.
Памаўчалі. Дуняша загаварыла нершая.
— Людзі ўжо языкамі менцяць, што гуляшчая я. Абы толькі каго ў штанах убачыла, то і гатовая, як курыца пад пеўня прысесці.
— Дуняш,— Лёнік падышоў бліжэй, таксама плечуком упёрся ў ствол дрэва,— бязглуздзіцу ты нейкую гародзіш, у якую і сама не верыш. І чым больш я пачну пераконваць цябе ў адваротным, тым злей пачнеш даказваць сваю праўду.
— Халодны ты сёння, Лёнік.
— Давай абнімемся. Ну, давай, Дуняша,— ён асцярожна абняў дзяўчыну за плечы, прытуліў да сябе, адчуўшы, як па целе прабегла дрыготкая хваля.— Ну, любая, які я, га? Сіберна-халодны ці, наадварот, быццам з лазні?
Лёніку было сорамна за свае бязглузда-пустыя, недарэчна-смешныя словы. Што ж паробіш з сэрцам? Хлопцу больш усяго хацелася быць вось тут, каля возера, пад шацістымі шапкамі гэтых магутных дрэў з Веранікаю. Цяпер пакуль такой далёкай для яго. «А мо Вераніку зараз таксама нехта абдымае, туліць да сябе? Ці яна пад кімсьці ўжо? Божа мой!» Лёнік аж сцепануўся ўсім целам.