— Што з табою? — заклапочана спытала Дуняша, ловячы позірк вачэй хлопца ў месячным скупаватым святле.— Табе блага? — Дуняша, як клапатлівая маці, асцярожна дакранулася да лба хлопца. — Вой, які халодны, а ўвесь успацелы. Не грэба піць было разам з алканаўтамі той атрутнай заразы. Яны звычныя да ўсяго, а табе, сам бачыш, як кепска.
«Не ад выпітага мне блага»,— круцілася на языку ў хлопца. Душа зашчымела ў яго ад жадання хутчэй патрапіць у горад, пабачыць Вераніку, абняць яе, прытуліць да сябе і моўчкі глядзець у глыбіню яе вачэй, адчуць, як б’ецца сэрца пад пругкімі грудзямі ўпадабанай дзяўчыны. Вераніка больш гаваркая і падатлівая. Яна ніколі не азіраецца, не баіцца, што хто-небудзь з суседзяў пабачыць іх разам, данясе бацькам і тыя ўчыняць разборку. Вераніка столькі разоў, без усялякага хвалявання і перасцярог, прыходзіла да Лёніка ў інтэрнат, заставалася начаваць. Праўда, сусед Лозіка па пакоі, Валодзька Кухар, бурчэў, што яму часта прыходзіцца шукаць сабе месца, каб перадрамаць да раніцы. Але ж справы маладыя. I Лёнік тады-сяды кімарыў у пакоях сяброў. Валодзька ж не манах. Сам каханак прыводзіў неаднойчы. Дзіўнавата адно: Кухар шчупленькі, хіленькі, як падлетак, а дзяўчат выбіраў заўсёды ёмкіх, круглатварых, як у вёсках гавораць — дзеўкі-крэмень. А Валодзька з імі спраўляўся. Як? Для хлопцаў усяго інтэрната заставалася тайнай...
— Давай прысядзем? — папрасіла Дуняша.— Тут і пагорак за дзень сонцам прыгрэты. Табе палепшае. I слухай мяне: каб гэтай брыдоты, што жлукцяць хлопцы днямі, нават не тое што ў рот не браў, а не прыгубліваў. Чуеш?
— ЬІгы,— толькі і выціснуў з сябе Лёнік.
«І лядзі ты, ужо і загады аддае. Быццам я законны мужык у яе. Не, так усё можа далёка зайсці. Так далёка, што і выбрацца, скінуць цуглі не змагу. Усё добра тое, якое добра заканчваецца».
— Зноў маўчыш. Я ж цябе нічым пакрыўдзіць не хацела.— Дуняша бліжэй пасунулася да хлопца, прытулілася падстрыжанай галавой да яго пляча, глыбока ўздыхнула: — Сёння, Лёнічак, я не пайду на сенавал. Баюся, што маці сачыць будзе, у колькі гадзін дамоў прыйшла. Трэба нам асцярожней цяпер. I ўсе турботы праз нягодную Перазімчыху.
— Няхай плявузгае, нам жа ад гэтага не свярбіць і не колецца,— Лёнік абняў Дуняшу за плечы.
«I ўсё ж не благая яна дзяўчына. Шкода будзе, калі патрапіць у дрэнныя рукі».
Дуняша быццам адчула думкі хлопца. Яна ласкава, як кошка, цярнулася шчакой аб шчаку Лёніка і прыцішаным голасам спытала:
— Ты мяне не падманеш? Праўду гаворыш, што пасля восені забярэш да сябе ў горад, паможаш уладкавацца на работу? А там, калі ўсё добра складзецца, то пад вясну і пажэнімся. Я так гэтага, Лёнічак, хачу. Заплюшчу вочы і бачу, як мы з табою разам жывем, як я цябе чакаю, гатую вячэру і стараюся, каб смачна было, табе падабалася...
«Во, дурніца, без мяне мяне жаніла. Нават не дадумалася спытаць, ці хачу я гэтага. Ну і разуменне ў дзеўкі, калі з тыдзень крадком паспаў з ёй, то і пад вянец весці павінен, смех ды і годзе. Так, улежнасцю тут больш не свеціць. Трэба неяк рваць когці. А то і на самай справе ажэніць на сабе».
— Скажы ж, што праўду гаварыў, не жартаваў, га, Лёнічак? — Дуняша спаднізу зазірала ў вочы Лозіку. Яна нечым нагадвала запалоханага звярка, які даверыўся чалавеку, а зараз У сумненні: ці правільна зроблена, ці не падвёў прыродны інстынкт самазахавання?
— Прыедзеш. Чаго дарэмна хвалявацца,— неяк занадта абыякава, быццам адмахнуўся ад надакучлівага бомкалы-чмяля, прамовіў Лёнік. I адразу ж спахапіўся. Больш цяплей і лагодней дадаў: — Я ж нікуды не дзенуся з таго горада.
Хлопец ямчэй абняў Дуняшу, наблізіў яе твар да свайго і крыху сасмяглымі пасля выпітага віна губамі намацаў пульхныя і падатлівыя вусны дзяўчыны.
Месячык лашчыў сваім нязмушана мяккім святлом разгарачаную пару на беразе возера. Нагрэтая за дзень вада аддавала цеплыню наваколлю. Яна тумановай павуцінай падымалася над люстраной гладдзю і роўнай суцэльнай паласой напаўзала на кусты і чарот, на ўрасянелую траву і лугавыя кветкі, на Лёніка з Дуняшай. Прырода спрыяла каханню, аберагала яго ад чужых, непатрэбных тут вачэй. У недалёкім кустоўі гаманліва і залівіста спявалі начныя птахі. Іх галасы гарманічна спляталіся са шматграннасцю казачнай ночы. Нават пугач, які сядзеў на старым ссівелым дубе, прыцішыўся, не спяшаўся залапатаць крыламі, а цярпліва чакаў заканчэння рамантычна-ўзнёслых хвілін любові і замілавання тых, хто ў хмельным забыцці кахання зачынаў новае жыццё, жыццё ЧАЛАВЕКА.