— Мам, ты яго хоць не адпячатвала? — з’ёрнічаў хлопец з непрыхаванай весялосцю, а ў душы ўсё ж хвалюючыся. Хто яго ведае, цікаўнасць роднага і блізкага чалавека можа і на такое піхнуць. Але ж у іх сям'і не прынята чапаць лісты, якія адрасаваны пэўнаму чалавеку, нават тыя пісьмы, што прыходзілі ад дзядзькоў ці іх жонак на імя Сяргея ці Марусі Лозік, ніхто іншы ў сям’і не чытаў без дазволу.
— Ды ўжо ж на памяць вывучыла і паспела нераказаць Перазімчысе, каб тая па ўсёй Шышкаўцы разнесла нечаканую навіну. Добра ты пра мяне думаеш, сыне. Ай-яй-яй, не сніла і не гадала, што будзеш мяне, Лёнічак, у нечым падазраваць.
— Я дзеля смеху папытаўся,— пакрыўджана апраўдваўся хлопец.— Ты ў мяне самая лепшая з усіх на свеце мамуль.
Лёнік мітусліва паспяшаўся шукаць пісьмо. Зірнуў на адно падаконне, на другое, але там нічога не было, акрамя бацькавых акуляраў ды старых, зжаўцелых на сонцы газет.
«Мо пажартавала маці? Яна ў мяне такая — любіць сыпануць за каўнер жменьку ячменных вусоў — нечакана, каб паказытала чалавеку, а пасля, ужо разам, скупа і ўсміхнуцца».
— Няма тут нічога,— расчаравана гукнуў Лёнік.— Зноў смяешся з мяне, як з хлапчука бясштаннага.
— Авой, глядзі ты — пакрыўдзіўся,— выйшла маці з кухні,— бацьку перарос, а губы надзімаеш. Чаго яно тут будзе ляжаць? Занесла яго на чыстую палавіну і на першае акно паклала. Галавою думай, хлопча. А почырк на канверце дужа ж зграбны, залюбавацца можна, буквіна ў буквіну выведзена, не тое што твае каракулі. Кумекала я, хто б гэта мог быць, але не дадумалася. Ранейшых перапісчыкаў усіх па почырку пазнавала, а тут хоць застрэлься — не магу ўспомніць. Нехта новы з'явіўся.— Маруся хітравата прыжмурыла вочы. — Няйнакш будучая нявестка піша.
— Бабскі язык, што мятла,— азваўся бацька, седзячы за сталом.— Лёнік яшчэ маладзён, няхай гуляе ды вольнай вольніцы радуецца. Цуглі паспеюць на яго ўздзець, тады не параскашуеш. А яна ўжо нявестку па почырку выбірае. Ты лепей на стол яду нясі, а не мянці языком, ён сам разбярэцца.
Лёнік далей не слухаў гамонку бацькі з маці, а, хуценька адчыніўшы дзверы, шуснуў у залу і кінуў позірк на першае падаконне. Сапраўды, за цюлевай фіранкаю ляжала пісьмо. Ён хуценька, як быццам хто пекануў у спіну, падскочыў да акна і спадыспаду фіранкі выхапіў ліст.
«Почырк Веранікі!» — адразу ж пазнаў Лёнік, на адваротным адрасе, акрамя слова «Мінск», больш нічога не было.
— Усё ж напісала! — сам сабе мармытнуў хлопец.— А я думаў, што жартам кажа...
Гэтай вясною пазнаёміўся ён з Веранікай на мітынгу, які праходзіў у парку Янкі Купалы. Людзей тут сабралася нямала, выступалі прамоўцы. У майскім, надзіва цёплым, нават гарачым, паветры для такой часіны, луналі, трапяталі сцягі, людскія галасы падхоплівалі лозунгі, якія гучна выляталі з узмацняльнікаў. Паўсюль бачыліся каржакаватыя постаці міліцыянтаў, ёмкія хлапечыя постаці ва уніформе, там-сям на шыракаватых сцежках-тратуарах стаялі брызентавыя спецмашыны і «уазікі», якія дужа не любяць выпівохі і зладзеі. Усё было як звычайна аношнім часам у сталіцы, але... Але, нягледзячы ні на што, моладзь радавалася вясне і сонцу, кволка-клейкай маладой лістоце на дрэвах, паху разагрэтага асфальту, які яшчэ не паспеў абрыднуць,— хацелася кахаць, шчыра ўсміхацца і па-заліхвацку рагатаць, не шкадуючы лёгкіх і горла.
Пасля выступлення апошняга прамоўцы, калі людзі пачалі паціху разыходзіцца, расцякацца па вузейшых сцежках ручаямі, а па больш шырокіх і ёмкіх — плынню, Лёнік і сутыкнуўся плечуком з Веранікай. Нехта міжволі яго падпіхнуў у натоўпе, і ён, не жадаючы таго, выбіў сумачку з рук дзяўчыны. Яна войкнула і наважвалася падняць з асфальту неад'емны дзявоча-жаночы атрыбут, але дзе там ёй, кволай, справіцца з няспынным і напорыстым людскім гуртом. Лёнік, распіхваючы ўсіх торсам, на нейкае імгненне змог нахіліцца і падхапіць па яго віне выпаўшую сумачку. Да самага праспекта, дзе заканчваўся парк, яны ішлі побач. Лёнік знарок не адставаў ад дзяўчыны, а яна, худзенькая, але з расчырванелым на сонцы тварыкам, здавалася, і не спяшаецца.
Ідучы ўжо не па такой шматлюднай вуліцы, Лёнік адважыўся і папрасіў прабачэння за ненаўмысны штуршок.
— Гэта вам вялікі дзякуй,— адказала дзяўчына,— калі б не вы, то мяне растапталі б разам з сумачкай,— яна прыязна ўсміхнулася.— Вось бы пагуляла сёння.