— А вы на мітынг трапілі выпадкова?..— Лёнік зірнуў у шырокія, колеру арэха, вочы новай знаёмкі.
— Так.
— Зусім выпадкова?
— Ну вядома ж. Прагульвалася па праспекце і пачула голас узмацняльніка, стала цікава, і я шуснула ў сквер. А вы спецыяльна прыйшлі?
— Ыгы.
— Я не адважылася б.
— Чаму?
— Ну самі ведаеце... Такі час цяпер.
— I тым не менш вы былі ў парку.— Лёнік усміхнуўся, калі заўважыў, як устрапянуліся танюткія шнурочкі-бровы над пераноссем у дзяўчыны.
— Была выпадкова,— яна надзьмула пульхненькія, як бутончык ружы, умела падмаляваныя вусны.
— Хай будзе так, навошта крыўдаваць,— заспяшаўся ўлагодзіць дзяўчыну Лёнік.
— Ай, хто вас ведае. Перад тым як нешта сказаць, трэба падумаць.
— I хто такой мудрасці навучыў?
— Сама дайшла розумам.
— Але калі не супраць, давайце знаёміцца. Я — Лёнік, а прозвішча, толькі не смейцеся, Лозік.
— Веранікай усе мяне клічуць. Але давайце лепш без прозвішчаў. Няўжо гэта так важна пры першым знаёмстве?
— Ды не. Як хочаце.
— Не люблю я цырымоній. Мы ж не старыя, каб «выкаць» адно аднаму. Давай прасцей, тады адчуваеш нейкую блізкасць, няма той мяжы, якая аддзяляе і нібы адштурхоўвае. Я нават недзе чытала, што ў вас, беларусаў, увогуле было раней не прыняга адзін аднаго называць на «вы».
— А вы, Вераніка, не беларуска?
— Бацька ў мяне з Украіны, а маці мясцовая, з-пад Мінска. У пашпарце я значуся рускай,— яна дзіўна хіхікнула, падхапіўшы Лёніка пад руку.— Так будзе лепш.
— Што лепш? — не зразумеў хлопец.
— А ўсё, — Вераніка зноў хіхікнула. — Паглядзі, колькі цюльпанаў на клумбах. Яны і нарцысы — мае самыя любімыя кветкі. Кожны год, як толькі з'яўляюцца, то не праходжу міма бабулек, каб не купіць букецік тых ці другіх. Ёсць у іх нешта непараўнальна прыгожае, ненавязлівае, шчырае і праўдзівае. Ты так не лічыш?
— Чаму ж?
— Тады купім у той бабулі, што каля падземнага перахода стаіць.
Лёнік да кветак адносіўся абыякава. Не прывык да іх. 3 дзяцінства помніў, што каля іх дома маці ніколі не садзіла і не сеяла на градках кветак. Яна, як практычная жанчына і гаспадыня, пад вокнамі хаты, на прыгожа і зграбна зробленых градках, высаджвала цыбулю і часнок, моркву ці фасолю. I самае цікавае — глядзелася ўсе гэта міла і люба, лашчыла вока. сагравала душу...
Цяпер Вераніка ішла з букецікам жаўтлявых нарцысаў у руцэ. Яны здаваліся халоднымі і пругка-дзябёлымі, як толькі з маразільні. Дзіўна, чаму ў вясновай гарачыні яны не набіраюцца цяпла і пяшчоты ад прамяністага сонца, ад подыху ветру, які лашчыць усё жывое. I не толькі. Нарцысы — нібы мёртвыя, ашклянелыя кветкі, якія Лёніку ніяк не хацелася б трымаць у сваёй далоні.
— А ты сам адкуль? — зірнула арэхавымі вачыма Вераніка.
— 3 Магілёўскай губерні.
— Вучышся тут, у Мінску?
— Ага.
— Калі не сакрэт, то дзе?
— У політэхнічным.
— Які курс?
— Чацвёрты.
— Хутка ўжо скончыш. Зайздрошчу,— дзяўчына непадробна ўздыхнула.
— Ты пра мяне ўсё ўведала. Цяпер мая чарга. Ты згодная?
— Давай.
— Пункт першы: вучоба і курс?
— Інстытут культуры, трэці курс.
— Адкуль, з якога роду і племя?
— Мінчанка карэнная, з вуліцы Пляханава. А далей каб не пытаўся, то скажу шчыра. Мая сям’я такая: маці, тата, сястра і я. Кватэра двухпакаёвая, так што, бачыш, нявеста я не дужа завідная. Але маем яшчэ і дачу з дзесяццю соткамі. Праўда, на яе не рвуся.
Лёнік не ведаў чаму, але, ідучы разам з Веранікай, гледзячы на расквечаныя тратуары рознакаляровымі, лёгкімі жаночымі сукенкамі, маладой лістотай на каштанах і, урэшце, кідкімі плямамі клумбаў паўз вуліцы, пачуваў сябе лёгка і вольна. Хацелася вось так ісці і ісці, не зважаючы на таўханіну і шматлюддзе тратуараў, на прыдушліва-спёртае, да казытання ў горле, паветра — машыны смуродзілі празмерна. Толькі ж і ў іх няспынным бегу і гуле, рыпенні тармазоў, вохканні і шыпенні каля святлафораў бачылася невыказная шчырасць радасці вясне.
То была першая сустрэча Лёніка з Веранікай, іх першы дзень. Яны доўга хадзілі па горадзе, няспешна блукалі па невялічкіх скверах, прысаджваліся на крэселцах пад вялікімі парасонамі каля кавярань, пілі фанту і колу, разы два смакавалі густую чорную каву і цешыліся сустрэчай (ва ўсялякім разе так здавалася Лёніку).
Далёка за поўдзень яны дайшлі да вуліцы, дзе жыла Вераніка. Даўгавагы пяціпавярховік хаваўся ў двары, на якім густа раслі гонкія бярозкі. Некаторыя з іх выцягваліся аж да апошняга паверха. Тут было суцішна і прахалодна, а калі не лічыць трох мальцоў на дзіцячай пляцоўцы, то і бязлюдна.
— Давай прысядзем на лавачцы, вунь пад тым адзінокім клёнікам,— папрасіў Лёнік.— Не хочацца разыходзіцца, а карціць пабыць разам яшчэ хоць хвілінку.