Вольга цяжкавата паднялася з канапы, на якой моўчкі так і ляжала Дуняша, адвярнуўшыся тварам да сцяны.
— Як крыху спадзе жара, выберы на градах гуркі, замачы іх гадзіны на дзве ў выварцы, а вечарам разам упарадкуем. Сама пайду на дальні гарод, пагляджу, ці счэзлі жукі з бульбоўніку, бацька ўчора труціў іх тамака. Ты мяне чуеш? Анямелай ляжыш! Перш чым зрабіць нешта, падумаць трэба, во тады і ладам усё ісці будзе. Глядзі, гуркоўніку не пакамеч, а то ён і так жаўцець пачаў.— Вольга начапіла сваю, здаецца, нязменную лёгкую хустку, якую ўсё трымала ў руках, і, лёгка націснуўшы клямку дзвярэй, выйшла ў двор.
«Ну ўсё, здаецца, абышлося і ўляглося крыху». Дуняша ўсхапілася з канапы, задаволена пацягнулася, прыгладзіла далонямі кароткія светлыя валасы на галаве, зірнула на сябе ў старое цьмянае люстэрка, што вісела на сцяне паміж двума вокнамі, і, саўгануўшы ногі ў напаўзношаныя тапкі маці, выскачыла з прахалоднага пакоя хаты ў дзённую спякоту.
Сонца напаліла паветра так, што калі яго ўдыхаеш. то здаецца, апякаеш лёгкія. Не раўнуючы, як у лазні, калі заходзіш у парыльню са студзеньскага марозу.
Дуняша прысела на лаўцы каля ўзорыстай веранды. Добра, што тут яе ніхто не мог бачыць. Бацька абгарадзіў двор высокімі дошкамі з разнымі варотамі. I будзь ты хоць два метры ростам, але нічагусенькі не ўбачыш, што робіцца на двары у Гарбацэвічау.
Дуняша пасля дзесяцігодкі паступала ў Магілёўскае медвучылішча. Ёй вельмі хацелася хадзіць у белым халаціку, які насіла б абавязкова вышэй калень, а на галаве — высачэзны хрумсткі каўпак. Пры яе сярэднім росце яна мела б яшчэ і туфелькі на высокім абцасіку-шпільцы. Тут ніводзін хлопец не ўстояў бы, зірнуўшы на яе. Але... Вярнулася яна з Магілёва пасля першага іспыту заплаканая і расчараваная.
«Значыць, не лёс, дачушка,— суцешвалі бацька з маці,— знойдзеш сваю яшчэ дарогу ці сцежачку ў жыцці. Толькі рукі апускаць, як тапельцу, нягожа».
Пагаравала Дуняша тыдні са два, а праз месяц нанялася працаваць у кааператыўны кіёск у Маластоўцы, іх раённым цэнтры, які знаходзіўся за пяць кіламетраў ад Шышкаўкі. Гэта ўсё ж табе не вёска, людней і весялей, моладзі і аднагодкаў болей. А яшчэ і тое-сёе модна-дэфіцытнае можна перахапіць, прытрымаць і самой выкупіць. Што крывіць душою, капейчына вальнейшая ў кішэні з’явілася. Гаспадар кіёска Халіл, а ў яго іх было каля дзесятка, не дужа каб улягаў ды сачыў за ўсім.
Дуняшы, можна сказаць, ён заўсёды верыў на слова, абы выручку не загрымлівала, своечасова здавала. Разоў колькі Халіл падлабуньваўся да дзяўчыны. Яна ж адпіхваць не адпіхвала, але вельмі і не гарнулася, не давала празмернай зачэпкі для больш інтымных адносін. Гаспадар ёсць гаспадар, яму ўсміхнешся нават тады, калі сэрца ў грудзіне сукравіцай сыходзіць, а на душы гаркота, мацнейшая за настой палыну.
Але ў Дуняшы такое рэдка здаралася. Чаго ў яе гадкі дужа ўбівацца і сумаваць? Усё яшчэ наперадзе, і яе казачны прынц недзе блытаецца, дарогі пакуль не знайшоў да кіёска. Толькі ж Дуняша ўмее чакаць, яна ўпартая і настойлівая — нікуды не дзенецца, прыедзе-прыскача, вось тады яна і пакажа, на што вартая...
Зусім нечакана прынца дзяўчына ўбачыла ў сваёй Шышкаўцы. Колькі гадкоў яна побач хадзіла з Лёнікам Лозікам, у клубе сустракаліся, перакідваліся слоўцам-другім, а гэтым летам быццам усё змянілася, прасвятлела. Калі шчыра прызнавацца самой сабе (хоць Дуняша адганяла гэты ўспамін), то яшчэ два гады таму спазнала яна ласкавасць Лёнікавых рук і прагную, неўтаймаваную любашч ягоных губ.
Было тое на пачатку жніўня, у бункеры жытняй саломы на калгасным полі. Але ёй усё тое падалося недарэчнай дзіцячай забавай, як гавораць у Шышкаўцы, «балаўством». I вось сапраўднае каханне. Ад яго проста-такі дранцвела цела, нічога не хочацца есці, а толькі б знаходзіцца побач з Лёнікам, слухаць яго жартаўлівыя словы, гладзіць па стрыжаным вожыку валасоў, цалавацца, затаіўшы дыханне, аж пакуль не пацямнее ўваччу.
Ужо з тыдзень Дуняша начуе ў Лёніка ў хлеўчуку на сене.