– Intuicja, terefere. – Smaug wyszczerzył się w krokodylim uśmiechu, po czym uniósł lewe skrzydło, rozwijając ciemną błonę na kilkanaście metrów kwadratowych.
– Może to? – zasyczał i wyświetlił na skrzydle nieostry obraz nagiego dziecka płci męskiej, zawieszonego w powietrzu w pozie skoczka do wody, na tle białożółtej ściany ognia. Chłopiec mógł mieć pięć-sześć lat; jego skóra była barwy miodu, jakby już osmalona, podwędzona.
– To idzie w czasie rzeczywistym? – upewnił się Zamoyski, podchodząc do skrzydła. Po chwili Angelika podążyła za nim.
– Tak – potwierdził Smaug.
– Mocno spowolniony, silna Strefa.
– Zaprowadź nas – rozkazała Angelika.
Zaprowadził. Ponieważ nie mogli się przemieszczać w sposób, w jaki rozprzestrzenił się po Saku zdyspersjono-wany nanoware, Smaug wybrał dla nich długą i męczącą drogę. Szli rejonami całkowicie pogrążonymi w mroku. Polegali na Smaugu, że nie wpadną w żadne niebezpieczne Strefy. Zamoyski starał się mimo wszystko zapamiętać drogę, przez cały czas obecny także w rzymskiej willi swego Pałacu Pamięci, pochylony nad ciepłym od jego oddechu kryształem.
Smok przerzucał ich w powietrzu, umożliwiał przejścia wysoko nad ziemią. Teraz dopiero się pokazało, jak prymitywna była kartografia Zamoyskiego. Notesu zresztą już w ogóle nie używał, choć nie zwrócił go Angelice. Lecz miał kryształ.
Na koniec przyszło im przejść pod ziemią; przeciskali się jak krety, prąc za Smaugiem w cuchnący mrok. Cztery metry pod powierzchnią gruntu odwróciły się kierunki. Pierwszy przedostał się Zamoyski, znowu od stóp do głowy pokryty błotem.
Wyszedł, usiadł, odetchnął – i ujrzał dziecko w bursztynie ognia. Zawieszone w powietrzu, znajdowało się w trakcie upadku na suchy piaskowiec, tuż przed szeregiem płonących drzew. Reszta lasu spłonęła dawno temu, na pogorzelisku kiełkowały już nowe rośliny. Tylko w tej Strefie, wysokim bąblu spaczonej czasoprzestrzeni, wciąż trwał pożar i chłopiec wciąż spadał.
Zatrzymane w tańcu płomienie wyglądały jak topiąca się ściana szkła. Jakże silna musiała być to Strefa, skoro przez dobrą minutę oko nie wychwytywało najmniejszej zmiany w obrazie! Czy można się dostać do jej wnętrza? Jak ostre są jej granice?
Z kolei wygrzebała się z ziemi Angelika. Śmiertelnie blada, zaraz założyła ręce na piersiach, by ukryć drżenie; Zamoyski wszakże zdążył je spostrzec. I ona spostrzegła, że
spostrzegł. Szybkim krokiem obeszła Strefę dokoła, znikając mu na chwilę z oczu.
Smaug polatywał powyżej, wzbudzany przezeń wiatr chłodził spoconą twarz Adama. A ponad smokiem, zamiast nieba – tam było już tylko błękitne jezioro, rozsłonecznio-na woda od horyzontu po horyzont.
Zamoyski podszedł do bąbla ognia.
– Dziecko.
– Noo, nie wiem. – McPherson obeszła Strefę po raz drugi. – Sprawdź go – zwróciła się do Smauga.
– To potrwa – zastrzegł się smok, zniżając lot. -Ile?
– Jeszcze nie wiem. Do kilku godzin twojego czasu, stahs.
– Podejrzewasz, że – co? – Zamoyski, marszcząc brwi, zwrócił się do Angeliki. – Że nie jest stahsem? Chcesz porównać DNA?
– Stahs na pewno co nie jest – stwierdziła. – Podejrzewam natomiast, że nie człowiek.
– Więc kto?
– Czyjaś biologiczna manifestacja. – Wzruszyła ramionami. – Phoebe'u, inkluzji. Bo ja wiem?
Położyła się na ziemi, wsunęła ręce pod głowę.
– Poczekamy – mruknęła, zapatrzona w jednostajnie falujący wodoskłon.
Zamoyski podszedł do samej granicy Strefy (aż poczuł mrowienie w wysuniętej do przodu stopie).
– Nie stahs – powtórzył.
– Widzisz przecież, jaką ma skórę. To wbrew wszystkim Tradycjom.
Smok wylądował na pogorzelisku. Podbiegł do ognia, machnął ogonem.
– Posiadam wspomnienia przystające do obrazu jego ciała – rzekł.
– O? Jakie?
– Nieskładne – nanomat zaśmiał się gromko. – Ruch, ciemność, twarde struktury logiczne. Pamięć wewnętrzna jest funkcją konfiguracji nanoware'u; po zatraceniu w chaosie, ginie na zawsze. Gdybym po odcięciu od Plateau rozpadł się na moduły podstawowe, pamiętałbym tylko to, co mam wyryte w kościach, wbudowane w procedury samo-organizacji.
Zamoyski słuchając Smauga wciąż miał wrażenie, że słowa nanomatu nie dochodzą do niego w drganiach powietrza, lecz bezpośrednio do umysłu – tak nieprawdopodobny, bajkowy wręcz zdawał mu się widok przemawiającego ludzkim głosem czarnego gada rozmiarów TIR-a. Disney dopuszczony do sekretnej machinerii wszechświata – groteska? horror? kicz? Adam nadal mrugał ze zdumienia.
Przysiadł na piętach u głowy Angełiki.
– Słuchaj, po co te testy, każ mu po prostu sięgnąć do wewnątrz i wyjąć tego szczeniaka. Czy kto to tam jest.
McPherson przesłoniła sobie oczy dłonią, jakby to spojrzenie Zamoyskiego ją paliło, a nie słońce odbite od błękitnych fal.
– W tym rzecz, że właśnie nie wiemy, kto to jest. A jeśli to nanomatyczna kukła phoebe'u? Zakładamy, że nie zgarnęli razem z nami jakiegoś dzieciaka spod Puermagaze: więc to nie ofiara.
– Nie rozumiem. – Obejrzał się na bąbel ognia. – Dziecko. O co tu chodzi?
– Patrzysz na jednego z porywaczy. – Potem uniosła dłoń i wskazała na Smauga. – To jego nanomaty. Tylko przypadkiem skonfigurowaliśmy je na nasz własny użytek. Nie byłoby najrozsądniej wciskać je w wielkiej ilości'do izolowanej Strefy, żeby mógł je przejąć i obrócić przeciwko nam.
– Już nie wiem, co jest rozsądne, co nie – parsknął.
– Nie udawaj – uśmiechnęła się ironicznie. – Bawi cię to.
Spojrzał na nią z przerażeniem. Bawi! Akurat! No, może z początku, jeszcze w Afryce… to w końcu było ekscytujące. Ale teraz?
Bawi…!
Podniósł się i ruszył przed siebie. Pętla była wyjątkowo obszerna, potrzebował prawie kilometra, by wejść w inny zawój. Szukał rzeki, jeziora, musiał się wykąpać, obmyć z tego błota. Po drodze rzezał w krysztale wzór marszruty (wierzby szumiały uspokajająco).
W końcu prawie wpadł w chłodne fale. Musiał się cofnąć i rozebrać krok przed granicą reorganizacji krajobrazu. Tu złożył odzież i skoczył głową naprzód w kolczaste krzaki i skalę. Zielona toń zamknęła się nad nim. Wypłynął parskając.
Wiał silny wiatr i unosząc się na jej powierzchni, Adam dawał się rzucać wodzie w górę i w dół. Rozluźnił mięśnie, przymknął oczy. Teraz, przez rzęsy, wyraźniej widział zakrzywioną nad sobą równinę, nie oślepiała go. Wydawało mu się nawet, że dostrzega smoliście czarny obwarzanek Smauga i ciepły klejnot zatrzymanego w czasie pożaru.
Od stawu przy ruinach willi też wiał wiatr, też chłodny. Noc kołysała się w rytmie jego podmuchów. Zamoyski pomyślał o krześle i usiadł wygodnie. Na wyciągnięcie ręki miał stolik z fajką Mitchella. Ostry zapach tytoniu drążył nozdrza. Mitchell rozbił ją o blat podczas narady na pokładzie „Wolszczana" po drugim awaryjnym przebudzeniu.
– Nie-zga-dzam-się! – bił główką fajki o blat. – Zostaliśmy porwani!
(Ach, więc tak biegną skojarzenia! „Porwanie" – „porwanie" – „fajka").
– I co? – parsknął Washington. – Zamierzasz czekać na żądanie okupu?
– Kompletna cisza od samego początku – dodała Juice. – Tutaj, jak i podczas lotu, czy co to właściwie było…
Trwało tak długo, że musieli z powrotem położyć się w sarkofagach medycznych. Pierwsze awaryjne przebudzenie nastąpiło, gdy wyszli z obszaru fenomenu – ile to lat temu…?
– Przecież nie jesteście ślepi! – pieklił się Mitchell. – Tu nic nie jest naturalne! Nawet słońce. Ta gwiazda… Czy ktokolwiek ma pojęcie, co się z nią dzieje?
Gwiazda, nominowana przez słownik komputera Hakatą, szła ukosem przez przygaszone ekrany „Wolszczana". Domyślali się, iż wrzecionowaty jej kształt jest jakoś skorelowany z nieprawdopodobnie szybką rotacją – gdyby jednak był to efekt naturalny, siły odśrodkowe powinny spowodować deformację odwrotną. Na skutek Dopplerow-skiego przesunięcia linii widma elektromagnetycznego równikowa chromosfera Hakaty posiadała różną barwę po przeciwnych stronach; ów to efekt przywiódł ich do tego systemu, gdy wypluci w pustkę międzygwiezdną musieli decydować, gdzie się zwrócić – Hakata obiecywała inteligentne życie, być może twórców Zapadliska Eridani. Bo czy to przypadek, że „Wolszczana" zepchnęło w tym właśnie kierunku, mniej niż rok świetlny od jej układu? Hakata kusiła, lecz także – Hakata przerażała. Gwiazda, utrzymując się w tak niestabilnym stanie, gwałciła prawa fizyki.
Co więc mieli rzec o planecie na dole…?
Zresztą – zastanawiał się Zamoyski-we-wspomnieniu
– co znaczy „sztuczne", gdy mowa o obiektach o skali astronomicznej…?
– Ależ o to właśnie chodzi…! – zagrzmiał Washington.
– Jak w ogóle możemy się spodziewać, że zrozumiemyich motywy, skoro nie rozumiemy nawet metod?
– Wytrącasz nam argument – zauważyła Finch. – On teraz stwierdzi, iż wobec tego nie powinniśmy zakładać, że
sprowadzenie nas przemocą z trzydziestu jednostek na orbitę planety oznacza automatycznie zaproszenie do odwiedzenia jej powierzchni.
– Otóż to!
– Nie pojmuję, na co liczysz – włączył się Zamoyski. – Bo przecież nie na instrukcje z Ziemi? Ile to jest, Juice? Cztery tysiące?
– Prawie cztery i pół. To tutaj – wskazała na mapie galaktyki – to jądro.
– Nienawidzę tego.
– Czego?
– Jak stukasz paznokciem w ekran. Zawsze ciarki mi po plecach przechodzą.
– Toś jeszcze nie słyszał, jak potrafię przeciągnąć po szkle -
W tym momencie ostatecznie wyprowadzony z równowagi Mitchell walnął fajką o stół i rozłupał ją na dwoje.
– Biologiczny, złamane DNA – oświadczyła Angelika stojąc na granicy Strefy, odwrócona plecami do nadchodzącego Zamoyskiego. – Będziemy musieli wejść i wyciągnąć go.
– Co…?
– Odpowie na kilka pytań. Dopóki trwa blokada Plateau.