Powstanie na Bałkanach pogrzebało karierę Ziu Donga. Zdymisjonowany i złamany zakończył samobójczo życie w areszcie domowym.
Po zawale Tardiego duet Linka Studder – Lion Groner pozostał na placu praktycznie bez konkurentów. W odpowiedzi na bunty, opory i protesty rozwiązano stary Konwent Ekologiczny, z trzech tysięcy deputowanych zaledwie kilkunastu miało przeżyć dekadę Walki o Czystość. Wprowadzono Ostry Wariant Ekologicznej Rewolucji. Szansę w nim mieli tylko skrajni. Stąd działacze, jedni kierowani naiwnością, inni niskim poczuciem karierowiczostwa. licytowali się w ortodoksyjności. “Nowy" Konwent, przy l()()-proccntowcj frekwencji 1 99.99 procent głosów ważnych i słusznych, powołał władze według dyktanda hurrarewolucyjnego tandemu. Opór przeciwników łamano bezlitośnie. A im było trudniej, tym większe musiały być ofiary. Wylęgłe z głodu i chaosu epidemie pociągnęły za sobą idące w setki tysięcy procesy “trucicieli". Zdziesiątkowano w ten sposób opierający się szaleństwu świat nauki. Od przylądka Horn po krańce Alaski, od Przylądka Dobrej Nadziei po wulkany Islandii, naukowcy, dziennikarze i w ogóle inteligenci wypełnili campusy odosobnienia. Viren zmarł w greckich kamieniołomach. Silvestri, po ucieczce z brygady harującej na plantacji bawełny, rozpłynął się gdzieś podobnie jak Denningham.
Mass media – póki jeszcze działały na skalę globalną – pełne były procesów “Hamulcowych" i “Wrogów Zmiany", a publiczne egzekucje stanowiły coraz częstszą i przy okazji jedyną rozrywkę tłumów. Świat, ogarnięty obsesją powrotu do natury, dziczał i wynaturzał się. Zakazano używania samochodów osobowych. Wprowadzono ścisłe ograniczenia komunikacyjne.,,Urodziłeś się. Żyjesz, to i Umrzyj w Gminie" – brzmiał jeden z fundamentalnych kanonów.
Skasowano centralistyczne religie, zezwalając na kulty gminne. Ostatni papież. Piotr II, jak nazwano go zgodnie z proroctwem św. Malachiasza, został zesłany do jakiegoś górskiego klasztoru w Abruzzach.
Jan i Marthu Pawłowscy uniknęli wielkich represji zamieszkując w małej gminie, z dala od wielkiego świata.
Dziesięć lat od pamiętnej Wielkanocy Ziemię zamieszkiwało już tylko około miliarda ludzi, a w demografii utrzymywała się stale tendencja malejąca. Przyrost wywołany przez likwidację środków antykoncepcyjnych i zakaz aborcji pod karą śmierci, niwelowały ustawiczne walki, epidemie i niewiarygodna wprost śmiertelność niemowląt. Do tego wielu ludziom po prostu nie chciało się rozmnażać. Co rusz wykrywano spiski… Jeszcze parę razy Groner robił użytek z głowic Mątwy 16. Razem z Eriką stworzyli wokół niej pałac na wodzie. Nową Atlantydę. Niektórzy uważali, że nazwa podobna prowokuje nieszczęścia, ale nikt się tym nie przejmował.
W swych fantazjach Lion i Erika prześcignęli wielkie utopie. W pasji urządzenia Świata przesiedlano narody i wyludniano miasta. W obawie, że ktoś radykalniejszy od nich zdoła zyskać poklask etatowych entuzjastów, stale uciekali do przodu. A w swym tandemie, mimo szeregu pokus, pozostawali zadziwiająco solidarni.
Był jednak ktoś. kto za cel swego życia postawił sobie zemstę. Na przekór rozsądkowi desperacko dotarł do ściśle strzeżonej rezydencji i wdarł się pod pokład Mątwy 16. Dokonawszy czynów na miarę Herkulesa i Gilgamesza, wysadził ją i jej atomowy ładunek, zmieniając przy okazji rezydencję, Erikę i Liona, wraz ze znaczną połacią oceanu, w atomową chmurkę. Nadzwyczajna Komisja Konwentu, ten ocalał, dzięki ostrożności Gronera, który nie chciał go trzymać pod bokiem, rezydował więc na stałym lądzie, badająca przyczyny katastrofy – inna sprawa, co mogła badać? – wykluczyła przypadek. Drobiazgowe śledztwo trafiło w końcu na ślady człowieka, który przez dziesięć lat krążył jak drapieżny ptak wokół swego celu.
Nie udało się ustalić jego nazwiska. Według świadków był drobny, nerwowy i miał odruchy nałogowego palacza. W jednym z hoteli, w którym przelotnie zamieszkiwał, w szparze podłogi znaleziono srebrną cygarniczkę z monogramem,.LW", ale kto dowiedzie, że stanowiła ona własność bezimiennego kamikadze?
Śmierć dyktatorów nie zmieniła systemu. Nie mogła już go zmienić. Był realny, jedyny, niemożliwy do zniszczenia; broniły go zresztą setki tysięcy, a nawet miliony funkcjonariuszy, prefektów, syndyków i wszystkich tych, którzy postawili na Wariant Zielony. Owszem, odbyjy się wybory. Wyłoniono Nowy Konwent, wprowadzono Trzyletni Dwuosobowy Konsulat. Gminy zyskały nawet sporo rzeczywistej demokracji. Ale wygrywali głównie ortodoksi, bo taka była immanentna cecha Programu. Toteż z roku na rok świat nasz stawał się coraz Zielcńszy, Zieleńszy. Wyrastało nowe pokolenie, które nie pamiętało już czasów industrialnych. Kolejne rządy coraz rygorystyczniej eliminowały resztki “anachronicznej sztuczności" – elektryczność, sztuczne tworzywa. Zapomniano o kosmicznych aspiracjach. W sztuce zwyciężał realizm, w nauce ostała się biologia. Historiografia ile sił próbowała zatrzeć przykre wrażenie Pierwszego Dziesięciolecia. Starano się przekazywać opinie o Wielkiej Zmianie jako nieuchronnym, pozytywnym i w gruncie rzeczy łagodnym, procesie dziejowym.
Sam się tak tego uczyłem.
W jakiś sposób zrealizowano marzenia człowieka o zawróceniu czasu. Detergenty nie spływały do rzek, ludzie umierali zdrowsi, częściej na zwykłe choroby niż na raka i zawały. Ale również umierali.
Jako cenzuralne tabu pozostawało pytanie o cenę Zmiany. Nigdy w żadnej publikacji nie spotkałem też wątpliwości – czy warto było? Czy ponad pięć miliardów istnień ludzkich warte było zwycięstwa jednej, skądinąd ciekawej, koncepcji?
Dziś koła historii obracają się ciągle wstecz. Programy młodych ideologów są coraz bardziej rygorystyczne. Licytacja ludzi żądnych wpływów, kariery, władzy – trwa. Może zresztą wierzą w to, co głoszą. W zwycięstwo naturalności. W szczęście Arkadii.
Może za jakiś czas wrócimy na drzewa? I tam znajdziemy Raj?
Warszawa 1986-1987 r.