— Ciała na ciemnej plaży? — zapytał Simon.
— Tak, właśnie te. Jestem jej autorem. Przekazuje coś z tego uczucia, prawda? A nie da go panu każdy, panie Simon. Tylko ktoś, kto kocha, może pana wprawić w taki nastrój.
Simon powiedział z powątpiewaniem:
— Ale to chyba nie jest autentyczna miłość, prawda?
— Oczywiście, że autentyczna! Gdybyśmy sprzedawali miłość udawaną, jako taką byśmy ją reklamowali. Przepisy dotyczące reklamy są na Ziemi bardzo surowe, zapewniam pana. Można handlować dosłownie wszystkim, ale trzeba nazywać rzeczy po imieniu. To sprawa etyki, panie Simon! — Tate zaczerpnął tchu i podjął już spokojniej. — Nie, sir, nie pomylił się pan. Nasz towar nie jest żadną namiastką. To dokładnie to samo uczucie; o którym od tysięcy lat bredzą poeci i pisarze. Dzięki cudom nowoczesnej nauki możemy to uczucie dostarczyć na zawołanie każdemu, atrakcyjnie podane i po śmiesznie niskiej cenie.
Simon powiedział:
— Ja sobie wyobrażałem, że to będzie coś bardziej spontanicznego.
— Spontaniczność ma, owszem, swoje uroki — przyznał pan Tate. — Prowadzimy nawet w naszych laboratoriach tego typu badania. Niech mi pan wierzy, nie ma nic takiego, czego by nauka nie wyprodukowała, jeśli tylko istnieje zapotrzebowanie.
— Mnie się to wszystko nie podoba — powiedział Simon podnosząc się z krzesła. — Chyba pójdę na film.
— Chwileczkę! — wykrzyknął pan Tate. — Pan sobie pewnie wyobraża, że chcemy pana wyprowadzić w pole. Że zapoznamy pana z dziewczyną, która będzie się zachowywała tak, jakby pana kochała, ale która w rzeczywistości wcale nie będzie pana kochała. Czy mam racje?
— Chyba tak — przyznał Simon.
— Nic podobnego! Przede wszystkim byłoby to za kosztowne. A poza tym dziewczyny by się za szybko zużywały. Zresztą byłoby to dla nich niezdrowe z punktu widzenia psychologicznego — żyć w kłamstwie tak głębokim i na taką skalę.
— No więc jak to osiągacie?
— Wykorzystujemy naukę i znajomość ludzkiej natury.
Dla Simona zabrzmiało to jak oszustwo. Ruszył w stronę drzwi.
— Niech pan mi powie jedną rzecz — rzekł pan Tate. — Wygląda pan na bystrego młodego człowieka. Czy pan by nie potrafił odróżnić prawdziwej miłości od fałszerstwa?
— Z pewnością bym potrafił.
— I to jest właśnie pańska gwarancja! Musi pan być zadowolony, w przeciwnym razie nie zapłaci pan nam ani centa.
— Zastanowię się — odparł Simon.
— Po co zwlekać? Najwybitniejsi psycholodzy twierdzą, że autentyczna miłość wzmacnia, robi dobrze na zdrowy rozsądek, stanowi balsam na chorą dusze, przywraca równowago hormonalną, poprawia cerę. W miłości, której my dostarczamy, znajdzie pan wszystko: głębokie trwałe uczucie, niepohamowaną namiętność, względną wierność, niemal mistyczną fascynację zarówno wadami jak i zaletami partnera, wzruszające pragnienie zaspokojenia, a poza tym, dodatkowy plus, który może zapewnić jedynie MIŁOŚĆ, SPÓŁKA AKCYJNA: owa spontaniczna pierwsza iskra, ten oślepiający moment zakochania się od pierwszego wejrzenia!
Pan Tate nacisnął guzik. Simon skrzywił się, niezdecydowany. Otworzyły się drzwi, weszła dziewczyna i — Simon przestał myśleć.
Była wysoka i szczupła, włosy miała ciemne z rudawym połyskiem. Simon nie byłby w stanie powiedzieć nic na temat jej twarzy, poza tym, że wycisnęła mu łzy z oczu. A gdybyście go spytali o jej figurę, mógłby zabić.
— Panno Penny Bright — powiedział Tate — zechce pani poznać: pan Alfred Simon.
Dziewczyna chciała coś powiedzieć, ale nie mogła dobyć słów. Simona zatkało w równym stopniu. Spojrzał na nią i już wiedział. Przestało się cokolwiek liczyć. Do głębi serca wiedział, że jest prawdziwie i szczerze kochany.
Wyszli natychmiast trzymając się za ręce. Odrzutowiec zawiózł ich do małego, białego domku położonego w sosnowym zagajniku, z widokiem na morze, i tam rozmawiali i śmiali się, i kochali, i później Simon widział swoją ukochaną spowitą w płomień zachodzącego słońca jak boginię ognia. W błękicie przedświtu patrzyła na niego oczyma wielkimi i ciemnymi, a jej znane już ciało było od nowa tajemnicze. Wzeszedł księżyc, jasny i szalony, zamieniając ich ciała w cienie, i dziewczyna płakała waląc małymi piąstkami w jego pierś, i on też płakał nie wiedząc dlaczego. Aż wreszcie nadszedł świt, słaby i niespokojny, migocąc na ich spieczonych ustach i splecionych ciałach, a fala hucząc ogłuszała ich, podniecała i przyprawiała o szaleństwo. W południe byli z powrotem w biurze firmy MIŁOŚĆ, SPÓŁKA AKCYJNA. Penny przez chwilę trzymała go za rękę, a potem zniknęła w otwartych drzwiach.
— Czy to była prawdziwa miłość? — spytał pan Tate.
— Tak!
— I wszystko jest tak, jak pan sobie wyobrażał?
— Tak! To była miłość, i to miłość autentyczna! Ale dlaczego ona koniecznie chciała tu wrócić?
— Sugestia posthipnotyczna — wyjaśnił pan Tate.
— Co takiego?
— A co pan myślał? Każdy chce miłości, ale mało kto ma ochotę za nią płacić. Oto pański rachunek.
Simon zapłacił, wściekły.
— To było zupełnie niepotrzebne — powiedział. — Przecież to jasne, że bym panu zapłacił za połączenie nas. Gdzie ona jest? Co pan z nią zrobił?
— Tylko spokojnie — powiedział pan Tate kojąco. Niech pan się postara uspokoić.
— Ja wcale nie chcę się uspokoić! — wykrzyknął Simon. — Ja chcę Penny!
— A, to jest niemożliwe — rzekł pan Tate, z ledwie uchwytną lodowatą nutą w głosie. — Niech pan łaskawie nie robi z siebie widowiska!
— Czy pan chce wyciągnąć ode mnie więcej pieniędzy?! — wrzasnął Simon. — W porządku, zapłacę. Ile będzie mnie kosztowało wydarcie jej z pańskich szponów? — Simon wyszarpnął portfel z kieszeni i walnął nim w biurko.
Pan Tate potrącił portfel sztywnym palcem.
— Prosze to schować. Jesteśmy starą firmą, która cieszy się dobrą opinią. Jeżeli jeszcze raz podniesie pan głos, będę zmuszony pana wyrzucić.
Simon z wysiłkiem nakazał sobie spokój, schował portfel do kieszeni i usiadł. Wziął głęboki oddech i bardzo spokojnie powiedział:
— Przepraszam.
— To już lepiej — pochwalił go pan Tate. — Nie lubię, jak ktoś na mnie krzyczy. Ale jak pan się będzie zachowywał grzecznie, to i ja będę grzeczny. No więc na czym polega problem?
— Problem? — Simon znów zaczął podnosić głos. Opanował się jednak i powiedział:
— Ona mnie kocha.
— Oczywiście.
— No to jak pan może nas rozdzielać?
— A co ma jedno z drugim wspólnego? — zapytał pan Tate. — Miłość jest cudownym przerywnikiem, relaksem, dobrym na umysł, na charakter, na równowagę hormonalną i na cerę. Ale przecież nikomu nie zależy na tym, żeby ta miłość trwała, zgodzi się pan chyba ze mną?
— Mnie zależy — odparł Simon. — Ta miłość była wyjątkowa, niepowtarzalna…
— Każda jest taka — rzekł pan Tate. — Ale jak pan wie, wszystkie powstają w ten sam sposób.
— Co takiego?
— Wie pan zapewne coś niecoś na temat techniki produkcji miłości.
— Nie — odpowiedział Simon. — Ja myślałem, że to uczucie… naturalne…
Pan Tate potrząsnął głową.
— Od doboru naturalnego odeszliśmy już całe wieki temu, wkrótce po Rewolucji Technicznej. Był zbyt powolny. I zupełnie nieopłacalny z handlowego punktu widzenia. Po co się w to bawić, skoro możemy wyprodukować dowolne uczucie w drodze odpowiedniego warunkowania i pobudzania odpowiednich ośrodków mózgowych? A rezultat? — zakochana w panu po uszy Penny! Pański pociąg do jej typu fizycznego, który uwzględniliśmy, dokonał reszty. Z reguły dodajemy jeszcze do tego ciemną plażę, szalony księżyc i blady świt…