Głos kzina zdawał się wwiercać mu bezpośrednio w mózg. Louis momentalnie wykonał polecenie.
Skuter dalej leciał naprzód.
Louis naparł całym ciężarem ciała na drążek sterowy. Bez rezultatu.
Skuter pędził w kierunku skąpanego w światłach centrum.
— Coś nas ztapało! — krzyknął Louis i w tym momencie dopadło go przerażenie. Byli tylko marionetkami! Wielki i wszechwiedzący Marionetkarz poruszał nimi zgodnie z sobie tylko znanym scenariuszem.
Louis Wu znał jego imię. „Szczęście Teeli Brown”
19. W pułapce
Bardziej praktyczny i trzeźwo myślący kzin włączył syrenę alarmową. Przeraźliwy dźwięk wznosił się i opadał, zdawałoby się, bez końca. Louis zaczął się zastanawiać, czy lalecznik w ogóle zareaguje. Przypomniała mu się bajka o chłopcu, który krzyknął „Wilk!” o jeden raz za dużo… W tej samej jednak chwili interkom ożył podekscytowanym głosem Nessusa.
— Tak? Tak? Co się stało?
Oczywiście. Musiał przecież najpierw zejść na dół.
— Zostaliśmy zaatakowani — powiedział z zadziwiającym spokojem kzin. — Utraciliśmy kontrolę nad skuterami. Lecimy w nieznane miejsce. Co proponujesz?
Nie sposób było zgadnąć, o czym myśli lalecznik. Jego szerokie, chwytne wargi poruszały się bezustannie, ale trudno było z tego cokolwiek wywnioskować. Czy będzie mógł im pomóc? A może znowu wpadnie w panikę?
— Obróćcie interkomy tak, żebym mógł widzieć, którędy lecicie. Jesteście ranni?
— Nie — odparł Louis. — Ale nic nie możemy zrobić. Nawet wyskoczyć. Lecimy za wysoko i za szybko. Kierujemy się prosto w stronę centrum.
— Dokąd?
— To ta grupa jasno oświetlonych budynków. Pamiętasz?
— Tak. — Lalecznik zastanawiał się nad czymś przez chwilę. — Jakiś silny sygnał zagłusza wasz ślad. Mówiący, podaj mi odczyty przyrządów.
Podczas gdy kzin recytował szeregi liczb, znaleźli się całkiem blisko oświetlonej części miasta.
— Przelatujemy nad tymi pomarańczowymi światłami — przerwał kzinowi Louis.
— Czy to naprawdę światła uliczne?
— Tak i nie. Światło wydobywa się że wszystkich otworów drzwiowych. Jest jakieś dziwne. Myślę, że to kiedyś rzeczywiście było oświetlenie ulic, tyle że z czasem trochę przygasło.
— Też tak uważam — odezwał się kzin.
— Nie chciałbym cię poganiać, Nessus, ale jesteśmy coraz bliżej. Zdaje się, że prowadzą nas do tego największego budynku w samym środku.
— Widzę go. Podwójny stożek z oświetloną górną połową.
— Zgadza się.
— Spróbuję was wyrwać. Louis, przełącz sterowanie na mnie.
Louis zrobił to.
Skuter szarpnął się bod nim, jakby jakaś olbrzymia stopa kopnęła go mocno w sam dziób, po czym silnik ryknął w agonii i zgasł.
Tuż przed nim i za nim wystrzeliły balony zderzeniowe, ściskając go niczym para troskliwych, złożonych dłoni. Louis ledwie mógł poruszyć głową.
Spadał.
— Spadam — oznajmił. Jego dłoń, przyciśnięta do tablicy przyrządów przez naprężoną, pneumatyczną powłokę dotykała ciągle wyłącznika sterowania. Odczekał jeszeze chwilę, mając nadzielę, że jego skuter podporządkuje się poleceniom lalecznika. Domy w dole rosły jednak zbyt szybko. Louis włączył z powrotem ręczne sterowanie.
Żadnej zmiany. Ciągle siadał.
— Mówiący; nie wyłączaj sterowania-powiedział ze spokojem, który zdumiał jego samego. — To nic nie daje.
Ponieważ widzieli jego twarz, czekał bez mrugnięcia okiem. Czekał na ostatnie spotkanie z Pierścieniem.
Hamowanie nastąpiło nagle i z olbrzymią siłą. Skuter odwrócił się do góry dnem, dzięki czemu Louis Wu został potraktowany przeciążeniem 5 g wisząc głową na dół.
Louis Wu zemdlał.
Kiedy odzyskał przytomność, znajdował się cały czas w tej samej pozycji, utrzymując się na miejscu jedynie dzięki ściskającym go balonom. Miał wrażenie, że za chwilę pęknie mu głowa. W jego przekrwionym mózgu pojawił się niewyraźny obraz klnącego na czym świat stoi Marionetkarza usiłującego rozsupłać splątane sznurki, podczas gdy Louis Wu — marionetka podrygiwał na scenie głową na dół.
Unoszący się w powietrzu budynek był niski, szeroki i bogato zdobiony. Kiedy skutery zbliżyły się do niego, w ścianie otworzyły się szerokie wrota i połknęły je. Przesuwali się powoli przez ciemne wnętrze, kiedy skuter kzina bez żadnego ostrzeżenia odwrócił się do góry nogami. Momentalnie strzeliły balony, ratując Mówiącego przed fatalnym upadkiem. Louis uśmiechnął się kwaśno. Już wystarczająco długo znajdował się w tym niewesołym położeniu, żeby docenić wartość czyjegoś towarzystwa.
— Wasze położenie zdaje się wskazywać na to, że jesteście utrzymywani w powietrzu przez pole elektromagnetyczne — mówił Nessus. — Takie pole może podtrzymywać metale, ale nie protoplazmę, toteż…
Louis poruszył się, ale nie za mocno. Gdyby wyśliznął się spomiędzy balonów, czekałaby go pewna śmierć. Drzwi za nimi zatrzasnęły się zbyt szybko, żeby wzrok Louisa zdążył przyzwyczaić się do ciemności. Nie widział dosłownie nic. Nie miał pojęcia, jak daleko było do podłogi.
Usłyszał, jak Nessus pyta:
— Możesz sięgnąć tam ręką?
I odpowiedź kzina:
— Tak, jeśli się wcisnę… Ourrr! Miałeś rację. Obudowa jest gorąca.
— W takim razie silnik został spalony. Skutery są do niczego.
— Dobrze, że ten fotel nie przewodzi ciepła.
— Trudno się dziwić, że Inżynierowie tak doskonale opanowali władanie polami elektromagnetycznymi. W końcu; nie znali tak wielu innych rzeczy: napędu hiperprzestrzennego, sztucznej grawitacji, pola Slavera…
Louis wytrzeszczał oczy, próbując cokolwiek zobaczyć. Mógł odwrócić głowę, czując, jak szorstka powłoka balonu drapie jego policzek. Nic z tego — dokoła panowała doskonała ciemność.
Przesuwając dłoń cal po calu poczuł wreszcie pod palcami wyłącznik głównych reflektorów. Nie bardzo wiedział, dlaczego miałby działać, ale na wszelki wypadek wcisnął go.
Snopy białego światła rozcięły ciemność, docierając do odległej, wygiętej łukowato ściany.
Dokoła, na tej samej wysokości unosił się jakiś tuzin najróżniejszych pojazdów. Były wśród nich prawdziwe miniaturki, niewiele większe od odrzutowych olster, wehikuły zbliżone wielkością do ich skuterów, a nawet coś w rodzaju ciężarówki o przeszklonej kabinie.
Wśród tego latającego śmiecia znajdował się również odwrócony podwoziem do góry skuter Mówiącego-do-Zwierząt. Spod wzdętych balonów wyglądała naga głowa i wyciągnięta z wysiłkiem ręka kzina.
— Światło — powiedział Nessus. — Znakomicie. Właśnie miałem zamiar zaproponować, żebyście tego spróbowali. Czy rozumiecie, co to oznacza? Wszystkie elektryczne i elektromagnetyczne obwody waszych skuterów uległy przepaleniu w momencie ataku. Powtórny atak na Mówiącego, a być może i na ciebie, nastąpił w chwili, kiedy znaleźliście się we wnętrzu budynku.
— Który najprawdopodobniej jest po prostu więzieniem — wystękał Louis. Odnosił wrażenie, że zamiast głowy ma balon, do którego nalano dwa razy więcej wody, niż wynosi jego maksymalna pojemność. Mówił z coraz większym trudem. Ale przecież nie mógł pozwolić, żeby inni wszystko za niego robili, nawet jeżeli to „wszystko” polegało tylko na snuciu domysłów.