— A jeżeli istotnie jest to więzienie — podjął — to skąd wiemy, czy nie ma tu jeszcze jakiegoś sprytnego urządzonka zainstalowanego na wypadek, gdyby któryś z więźniów znalazł się tutaj razem ze swoją bronią? Tak, jak my, na przykład.
— Na pewno jest coś takiego — odparł lalecznik. — Światła twojego skutera dowodzą jednak, że nie działa. Z pewnością musi to być automat, inaczej pilnowałby was jakiś strażnik. Uważam, że Mówriący może spokojnie korzystać z dezintegratora Slavera.
— To znakomicie — wyraził swą opinię Louis. — Tyle tylko, że rozglądałem się dookoła i…
On i Mówiący-do-Zmerząt pływali do góry nogami w napowietrznym Morzu Sargassowym. Jedno z trzech archaicznych, odrzutowych olster miało ciągle właściciela — szkielet był mały, ale z całą pewnością należał do człowieka. Na białych kościach nie pozostał nawet jeden strzęp skóry, w przeciwieństwie do kolorowych resztek ubrania, które musiało być wykonane z jakiegoś niezwykle wytrzymałego materiału.
Dwa pozostałe olstra były puste, ale przecież kości nie rozpłynęły się w powietrzu… Louis odchylił głowę do tyłu… jeszcze bardziej…
Podłoga miała kształt olbrzymiego leja. Dokoła jego ścian znajdowały się cele. Na dno, usłane bielejącymi kośćmi, prowadziły spiralne schody.
Nic dziwnego, że właściciel olster nie zdecydował się na odpięcie pasów. Co prawda inni, uwięzieni podobnie jak on, woleli krótki lot ku czekającej na dole śmierci niż powolne konanie z głodu i pragnienia.
— Nie bardzo wiem do czego miałby użyć tego dezintegratora — powiedział Louis.
— Ja też się nad tym zastanawiam.
— Jeżeli zrobi dziurę w ścianie, nic to nam nie da: Tak samo w suficie, do którego zresztą nie moglibyśmy dosięgnąć. Gdyby uszkodził generator pola elektromagnetycznego, czekałby nas upadek z wysokości dziewięćdziesięciu stóp. Jeżeli jednak nie zrobi n i c, niebawem zaczniemy powoli umierać. Wtedy jedyną alternatywą będzie upadek.
— Zgadza się.
— I to wszystko? Po prostu „zgadza się”?
— Potrzebuję więcej danych. Czy któryś z was mógłby opisać dokładnie to, co widzi dokoła siebie? W interkomie mam tylko kawałek zakrzywionej ściany.
Robili to na zmianę. Mówiący włączył reflektory swojego skutera, dzięki czemu w ich więzieniu zrobiło się niemal zupełnie jasno.
Kiedy jednak Louis zamilkł, powiedziawszy wszystko, co miał do powiedzenia, wisiał bez zmian głową w dół nad groźną przepaścią.
Poczuł wzbierający mu gdzieś głęboko w gardle krzyk, na razie skryty jeszcze pod wieloma warstwami opanowania i spokoju, ale niedługo te warstwy zaczną jedna po drugiej pękać i krzyk będzie przesuwał się coraz bliżej powierzchni…
Czy Nessus zostawi ich na pastwę losu?
Odpowiedź na to pytanie była wręcz oczywista. Wszystko przemawiało za tym, żeby tak zrobił, nic za tym, by uczynił coś innego.
Chyba że lalecznik ciągle miał nadzieję znaleźć tutaj przedstawicieli rozwiniętej cywilizacji.
— Wygląd tych pojazdów i wiek szkieletów świadczy o tym, że od bardzo dawna nikt tutaj nie zaglądał — odezwał się kzin. — Po opuszczeniu miasta trafiło tu jeszcze parę pojazdów, a potem nie miało już co tutaj trafiać. Dlatego te urządzenia jeszcze działają — przez cały czas nie były w ogóle używane.
— Być może — powiedział Nessus. — Ktoś podsłuchuje naszą rozmowę.
Lotus nadstamł uszu. Zauważył, że Mówiący-do-Zwierząt uczynił to w sensie jak najbardziej dosłownym.
— Trzeba niezwykle wyrafinowanej techniki, żeby przechwycić kierunkowy sygnał w obwodzie zamkniętym. Ciekawe, czy nasz podsłuchiwacz rozumie, o czym mówimy.
— Co wiesz o jego położeniu?
— Znam tylko kierunek. Źródło zakłóceń znajduje się w waszym najbliższym sąsiedztwie. Niewykluczone, że bezpośrednio nad wami.
Louis spróbował spojrzeć w górę. Bez powodzenia. Między nim a sufitem znajdowały się dwa nadmuchane balony i podwozie skutera.
— A więc jednak znaleźliśmy cywilizację Pierścienia — powiedział na głos.
— Cywilizowana istota naprawiłaby trzeci automat, ten w waszym pomieszczeniu. Najważniejsze więc będzie… Muszę się zastanowić.
I lalecznik rozśpiewał się Beethovenem, a może Beatlesami — w każdym razie czymś klasycznym. O ile Louis mógł się zorientować, potem zaczęły się już jego własne wariacje.
Kiedy Nessus powiedział „muszę się zastanowić”, rozumiał to jak najbardziej dosłownie. Muzyka rozbrzmiewała, zdawałoby się, bez końca. Louisowi chciało się pić. I jeść. I bolała go głowa.
Już kilka razy zdążył zupełnie stracić nadzieję, kiedy lalecznik wreszcie przemówił:
— Wolałbym co prawda użyć dezintegratora Slavera, ale trudno.
Louis, to będzie zadanie dla ciebie.
Jesteś potomkiem naczelnych i lepiej od kzina dasz sobie radę ze wspinaczką. Weź…
— Ze wspinaczką?
— Będziesz zadawał pytania, jak skończę. Weź laser i przekłuj jego promieniem balon znajdujący się przed tobą. Kiedy poczujesz, że spadasz, chwyć się mocno jego powierzchni i wejdź po niej na wierzch skutera. Potem…
— Zwariowałeś, Nessus.
Daj mi skończyć. Chodzi o unieszkodliwienie wszelkich działających automatycznie urządzeń, które mogłyby zareagować na użycie broni. Najprawdopodobniej są dwa: jedno pod lub nad drzwiami, drugie gdziekolwiek indziej. Jedyną wskazówką dla ciebie będzie to, że z pewnością niczym się nie różni od pierwszego.
— Chyba, żeby się różniło. Jasne. Nie przejmuj się. Może mi tylko wyjaśnisz, jak, twoim zdaniem, mam chwycić się powłoki eksplodującego balonu, żeby… Nie, to niemożliwe.
— A jak ja mam dotrzeć do was wiedząc o tym, że znajdę się w zasięgu urządzenia mogącego zniszczyć także i mój skuter?
— Nie wiem.
— Może oczekujesz, że Mówiący zrobi to za ciebie?
— A czy koty nie potrafią się wspinać?
— Ja pochodzę od kotów nizinnych, Louis — odezwał się kzin. — Nie zagoiła mi się jeszcze dłoń. Nie potrafię się szybko wspinać. Zresztą, i tak propozycja pożeracza liści jest czystym szaleństwem. Nie rozumiesz, że on szuka po prostu pretekstu, żeby nas opuścić?
Louis doskonale to rozumiał. Zdaje się, że na jego twarzy odbiła się przynajmniej część strachu, który odczuwał, bowiem Nessus powiedział.
— Nie opuszczę was jeszcze. Poczekam. Może wymyślicie lepszy plan. Może pojawi się ten, który nas podsłuchuje. Poczekam.
Trudno się dziwić, że wciśnięty głową w dół między dwa balony Louis stracił właściwie poczucie czasu. Nic się nie zmieniało. Nic się nie poruszało. Przez interkom słyszał pogwizdywanie lalecznika, i to wszystko.
Wreszcie zaczął liczyć uderzenia swojego serca. Siedemdziesiąt dwa na minutę. Mniej więcej.
Dokładnie dziesięć minut później powiedział:
— Siedemdziesiąt dwa. Minuta. Coją robię?
— Mówiłeś coś do mnie, Louis? ,
— Nieżas! Mówiący, mam tego dosyć. Wolę umrzeć, niż zwariować. — Zaczął wyswobadzać ręce.
— Louis, znajdujemy się w warunkach bojowych. Rozkazuję ci zachować spokój i nic nie robić!
— Przykro mi. — Szarpnięcie, odpoczynek. Szarpnięcie, odpoczynek. Jeszcze trochę.
— Propozycja lalecznika to pewna śmierć.
— Być może — Wreszcie miał laser w dłoni. Skierował go w przód — zniszczy pewnie tablicę przyrządów, ale to i tak nie miało większego znaczenia.
Nacisnął spust.
Przedziurawiony balon zaczął się powoli zapadać, zaś ten, który znajdował się za plecami Louisa pchał go do przodu, zajmując zwalniającą się przestrzeń. Louis schował pośpiesznie laser za pas i chwycił mocno dłońmi flaczejącą powłokę.