— Дзе?
— Добра, — кажу. — Шчасьлівы наш бог. — А сам думаю: гэта, зрэшты, пакуль невядома. — Давай, — кажу, — бярыся.
Узвалілі мы «пустышку» на «галёш», паставілі старчма, каб не каталася. Стаіць яна, галубка, новенькая, чысьценькая, на медзі сонейка грае, і сіняе начыньне паміж меднымі кружкамі туманна так пераліваецца, струменіста. І відаць цяпер, што не «пустышка» гэта, а менавіта накшталт судзіны, накшталт шклянага слоіка зь сінім сыропам. Палюбаваліся мы на яе, ускараскаліся на «галёш» самі і бязь лішніх словаў у зваротны шлях. Лафа гэтым навукоўцам. Па-першае, удзень працуюць. А па-другое, цяжка ім толькі ў Зону хадзіць, а з Зоны «галёш» сам вязе, ёсьць у яго такая прылада, курсограф, здаецца, якая «галёш» дакладна па тым жа курсе назад вядзе, па якім «галёш» сюды прывялі. Плывем мы назад, усе манэўры паўтараем: спыняемся, павісім трохі й далей, і над усімі маімі гайкамі праходзім, хоць зьбірай іх.
Навакі мае, вядома, адразу акрыялі. Галовамі круцяць, страху ў іх амаль не засталося, адно цікаўнасьць ды радасьць, што ўсё шчасна абышлося. Балбатаць былі прыняліся: Тэндэр рукамі замахаў і пачаў пагражаць, што вось вернецца, паабедае і адразу назад у Зону, дарогу да гаража правешваць, а Кірыл узяў мяне за рукаў і пачаў пра сваё гравітацыйнае поле, пра «камарыны плеш» гэта значыць, утлумачваць. Ну, я іх не адразу, праўда, але ўкараціў. Спакойненька так распавёў ім, колькі дурняў на зваротным шляху з радасьці ўгробіліся. Маўчыце, кажу, і глядзіце лепш па баках, а то будзе з вамі як зь Ліндэнам-Каратышкам. Падзейнічала. Нават не спыталі, што здарылася зь Ліндэнам-Каратышкам. І добра. У Зоне па знаёмай сьцежцы сто разоў шчасна пройдзеш, а на сто першы ўгробішся. Плывем у цішыні, а я аб адным думаю: як каўпачок скручваць буду. Уяўляю я сабе, як першы глыток зраблю, а перад вачыма не-не ды павуцінкі й бліснуць.
Карацей кажучы, выбраліся мы з Зоны, загналі нас з «галёшам» разам у «вошабойку», у санітарны ангар то бок. Мылі нас там у трох кіпенях і трох шчолаках, апраменьвалі нейкай сволаччу, абсыпалі чымсьці і зноў мылі, потым высушылі і сказалі: валіце, хлопцы, вольныя. Тэндэр з Кірылам «пустышку» павалаклі — народу набегла глядзець, не прапхнешся, і што характэрна: усе толькі глядзяць, а ўзяцца і дапамагчы стомленым людзям цягнуць — ні аднаго адважнага не знайшлося. Добра, мяне гэта ўсё не тычыцца. Мяне зараз нічога не тычыцца. Сьцягнуў я зь сябе спэцкасьцюм, кінуў яго прама на падлогу — халуі-сэржанты падбяруць, — а сам пайшоў напрасткі ў душавую, бо мокры я быў увесь з галавы да ног. Замкнуўся ў кабінцы, выцягнуў біклагу, адкруціў каўпачок і прысмактаўся да яе, як клоп. Сяджу на лавачцы, у каленках пуста, у галаве пуста, у душы пуста, ведай сабе глытаю моцнае, як ваду. Жывы. Адпусьціла Зона. Адпусьціла, сука. Сьцерва родная. Подлая. Жывы. Ні храна навакам гэтага не зразумець. Нікому, акрамя сталкера, гэтага не зразумець. І цякуць у мяне па шчоках сьлёзы — ці то ад моцнага, ці то ня ведаю ад чаго. Высмактаў біклагу дасуха, сам мокры, біклага сухая. Аднаго апошняга глытка, вядома, не хапіла. Ну добра, гэта папраўна. Запаліў цыгарэту, сяджу. Адчуваю — адыходзіць пачаў. Прэміяльныя ў галаву прыйшлі. Гэта ў нас у інстытуце пастаўлена дакладна. Проста хоць зараз ідзі й атрымлівай канвэрцік. А можа, і сюды прынясуць, прама ў душавую.
Стаў я паволі распранацца. Зьняў гадзіньнік, гляджу — у Зоне мы прабылі пяць гадзін з хвілінамі, панства маё. Пяць гадзін. Мяне ажно скаланула. Так, панства маё, у Зоне часу няма. Пяць гадзін. А калі разабрацца, што такое для сталкера пяць гадзiн? Плюнуць і расьцерці. А дванаццаць гадзін ня хочаш? А двое сутак ня хочаш, калі за ноч не пасьпеў, цэлы дзень у Зоне ляжыш лычом у зямлю і ўжо ня молішся нават, а быццам бы трызьніш і сам ня ведаеш, жывы ты ці мёртвы, а ў другую ноч справу зрабіў, з хабарам да кардону падабраўся, а там патрулі-кулямётчыкі, і зноў лычом у зямлю — маліцца да цемры, а хабар побач ляжыць, і ты нават ня ведаеш, ці то ён проста ляжыць, ці то ён ціхенька забівае. Ці як Маслаты Ісхак захраснуў на досьвітку на адкрытым месцы, зьбіўся з дарогі і захраснуў паміж дзьвюма канавамі — ні направа, ні налева. Дзьве гадзіны па ім стралялі, папасьці не маглі, дзьве гадзiны ён мёртвым прыкідваўся, а потым ня вытрымаў усё-ткі, устаў на ўвесь рост і пайшоў прама на кулямёт. Царства яму нябеснае, добры быў мужык, такія доўга не жывуць, мы з Барбрыджам за сто крокаў ад яго за каменьчыкам ляжалі, ён нас выратаваў. Не заўважылі нас. Шлёпнулі яго, і пайшлі.
Добра, абцёр я сьлёзы і ўключыў ваду. Доўга мыўся. Гарачай мыўся, халоднай мыўся, зноў гарачай. Мыла цэлы кавалак зьвёў. Потым надакучыла. Выключыў душ і чую: барабаняць у дзьверы, і Кірыл весела крычыць: