— Гэй, сталкеру, вылазь! Зялёненькімі пахне! Зялёненькімі — гэта добра. Адкрыў я дзьверы, стаіць Кірыл, голы, вясёлы, і канвэрт мне працягвае.
— Трымай, — кажа, — ад удзячнага чалавецтва.
— Кашляў я на тваё чалавецтва. Колькі тут?
— У выглядзе выключэньня і за геройскія паводзіны ў небясьпечных абставінах — два аклады.
Так. Гэтак жыць можна. Калі б мне тут за кожную «пустышку» па два аклады плацілі, я б даўно Эрнэста падалей паслаў.
— Ну як, задаволены? — пытаецца Кірыл, а сам зьзяе — рот да вушэй.
— Ну я задаволены, — кажу. — А вось ты як?
Ён нічога не сказаў. Абхапіў мяне за шыю, прытуліў да потных сваіх грудзей, прыціснуў, адштурхнуў і схаваўся ў суседнюю кабінку.
— Гэй! — крычу яму ўсьлед. — А Тэндэр што? Споднікі, нябось, мяняе?
— Што ты! — кажа. — Тэндэра там карэспандэнты атачылі, ты б на яго паглядзеў, які ён важны! Як ён там кампэтэнтна расказвае…
— Як, — кажу, — расказвае?
— Кампэтэнтна.
— Добра, — кажу, — сэр. Наступнага разу захаплю слоўнік, сэр. — І тут мяне нібы токам ударыла. — Пачакай, Кірыле. — кажу. — Ну-ка выйдзі сюды.
— Ды я ўжо трусы зьняў, — кажа.
— Выйдзі, я ня баба.
Ну, ён выйшаў. Узяў я яго за плечы, павярнуў сьпіной. Няма. Здалося. Чыстая сьпіна. Струменьчыкі поту засохлі.
— Чаго табе мая сьпіна далася? — ён пытаецца.
Даў я яму штурхяля ў голы азадак, нырнуў да сябе ў душавую і замкнуўся. Нэрвы, каб іх чорт узяў. Там верзлася, тут вярзецца… Да д’ябла ўсё гэта. Нап’юся сёньня, як зюзя. Добра было б Рычарда абадраць… Трэба ж, сьцерва, як гуляе! Ні зь якой картай яго ня возьмеш. Я і падменьваць спрабаваў, і карты пад сталом хрысьціў, і па-ўсякаму…
— Кірыле! — крычу. — У «Боржч» сёньня прыйдзеш?
— Ня ў «Боржч», а ў «Боршч», колькі разоў табе казаць…
— Кінь! Напісана «Боржч». Ты са сваімі парадкамі да нас ня суйся. Дык прыйдзеш ці не? Рычарда б абадраць…
— Вох, ня ведаю, Рэдзе. Я зараз памыюся — і ў лябараторыю. Ты ж, простая твая душа, і не разумееш, якую мы штуку прыцягнулі…
— А ты сам разумееш?
— Я, зрэшты, таксама не разумею. Гэта дакладна. Але цяпер, па-першае, зразумела, для чаго гэтыя «пустышкі» служылі, а па-другое, калі адна мая ідэйка пройдзе… Напішу артыкул і табе яго пэрсанальна прысьвячу: «Рэдрыку Шугарту, ганароваму сталкеру, з глыбокай павагай і падзякай прысьвячаю».
— Тут мяне і ўпякуць на два гады. — кажу я.
— Затое ў гісторыю ўвойдзеш! Так гэтую штуку і будуць называць: Слоік Шугарта. Гучыць, а?
Пакуль мы так плявузґалі, я апрануўся, сунуў пустую біклагу ў кішэню, пералічыў зялёненькія і пайшоў сабе.
— Шчасьліва табе заставацца, складаная твая душа…
Ён не адказаў, відаць, вада моцна шумела.
Гляджу, у калідоры — пан Тэндэр уласнай пэрсонай, чырвоны ўвесь, надзьмуты, што твой індык. Вакол яго натоўп — тут і супрацоўнікі, і карэспандэнты, і пара сэржантаў зачасалася, а ён ходзіць сабе балбоча. «Тая тэхніка, якую мы маем, — балбоча, — дае амаль стоадсоткавую гарантыю посьпеху і бясьпекі…» Тут ён мяне ўбачыў і адразу неяк падсох, усьміхаецца, ручкай робіць. Ну, думаю, трэба ўцякаць. Ірвануў я кіпцюры, але не пасьпеў. Чую — тупацяць ззаду.
— Пане Шугарце! Пане Шугарце! Два словы пра гараж!
— Камэнтароў ня маю, — кажу і пераходжу на бег. Дзе там ад іх адарвавацца: адзін зь мікрафонам справа, другі з фотаапаратам зьлева.
— Ці бачылі вы ў гаражы што-небудзь незвычайнае? Літаральна два словы.
— Няма ў мяне камэнтароў! — кажу я, імкнучыся трымацца да фатографа патыліцай. — Гараж як гараж.
— Дзякуй вам. Якога вы меркаваньня аб турбаплятформах?
— Цудоўнага, — кажу я, а сам нацэльваюся дакладненька ў сартыр.
— Што вы думаеце пра мэту Наведваньня?
— Зьвернецеся да навукоўцаў, — кажу. І раз — за дзьверы. Чую — скрабуцца. Тады я ім празь дзьверы кажу:
— Настойліва рэкамэндую, — кажу, — распытайце пана Тэндэра, чаму ў яго нос, як бурак. Ён па сьціпласьці замоўчвае, а гэта была найбольш захапляючая наша прыгода.
Як яны ўдараць па калідоры! Як коні, далібог. Я счакаў хвілінку — ціха. Высунуўся — нікога. І пайшоў сабе, пасьвістваючы. Спусьціўся ў прахадную, прад’явіў дылдзе пропуск — гляджу, ён мне чэсьць аддае. Герою дня, значыць.
— Вольна, сэржанце, — кажу. — Я вамі задаволены.
Ён выскаліўся, як быццам я яго бог ведае як падхваліў.
— Ну, ты, Рыжы, малайдзец. — кажа. — Ганаруся, — кажа, — такім знаёмствам.
— Што, — кажу, — будзе табе ў тваёй Швэцыі пра што дзеўкам распавядаць?